Θάνος Δημάδης

Ήταν δεν ήταν γύρω στις 5 το απόγευμα Κυριακής. Είχε περάσει λίγη ώρα αφότου σηκώθηκα από έναν σύντομο μεσημεριανό ύπνο. Συνήθως το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ανοίγω τα μάτια μου είναι να κοιτάξω στα γρήγορα τις ειδήσεις μέσω του κινητού μου τηλεφώνου. Έχουν υπάρξει πολλές φορές που διαβάζω μία είδηση που αφορά το ρεπορτάζ μου και σηκώνομαι σχεδόν αλαφιασμένος από το κρεβάτι για να ψάξω να ενημερωθώ τι μεσολάβησε. Άλλες φορές, πάλι, όταν δεν συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, πάντα φροντίζω να ξεκλέβω ακόμα μερικά λεπτά χουζουρέματος ανάμεσα στα μαξιλάρια. Ποτέ όμως δεν μου είχε ξανατύχει αυτό που έγινε χθες.
Να με σηκώσει από το κρεβάτι μία είδηση, επειδή μου δημιούργησε μία άνευ προηγουμένου τάση για εμετό. Πετάχτηκα απ' τα σκεπάσματα λες και με χτύπησε ρεύμα. Χρειάστηκε να ρίξω στο πρόσωπό μου μπόλικο κρύο νερό για να συνέλθω. Πέρασαν κάποια αρκετά λεπτά μέχρι να πιστέψω αυτό που έβλεπαν και διάβαζαν τα μάτια μου. Την εικόνα ενός εξαθλιωμένου ανθρώπου,πρησμένου από το ξύλο και δεμένου με αλυσίδες στο λαιμό και την είδηση ότι πρόκειται για "ακόμα ένα κρούσμα ρατσιστικής βίας εναντίον μετανάστη", αυτή τη φορά στη Σαλαμίνα. Λίγες ώρες αργότερα, όπως διαβάζω, μετανάστης εντοπίστηκε αιμόφυρτος κάπου στο Παλαιό Φάληρο.

Σκέφτομαι πόσο λίγα και φτηνά είναι σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια καταδίκης που μπορεί να εκφέρει κάποιος. Δεν θέλω ούτε να ειπωθούν από το στόμα μου ούτε να ακούσω ξανά τα ίδια και τα ίδια τσιτάτα καταδίκης από τα στόματα άλλων. Γιατί με ή χωρίς καταδίκη, η ντροπή μας ως κοινωνία δεν καθαγιάζεται. Δεν απαλύνεται. Δεν ξεθωριάζει το χρώμα της. Η ντροπή παραμένει ίδια. Και την επαναλαμβανω, γιατί όσες παραπάνω φορές ακούμε την λέξη "ντροπή", ίσως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η δική μας ευθύνη για τέτοιες εικόνες εμετικής απανθρωπιάς δεν τελειώνει εκεί που αρχίζει η ευθύνη του κάθε ανθρωπόμορφου τέρατους που κάνει αυτές τις πράξεις είτε υπό την νεονανιζιστική είτε υπό την παρακρατική αιγίδα. Η ντροπή είναι κοινή. Αφορά και αυτούς που διαπράττουν τέτοια εγκλήματα και εμάς που τα ανεχόμαστε είτε κλείνοντας τα μάτια, είτε ψελλίζοντας δυο-τρεις λέξεις καταδίκης, είτε εκτονώνοντας απλά την οργή μας μέσω του τουίτερ εν είδη ομαδικής ψυχοθεραπείας.
Ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης αλλά ποιος είπε όμως ότι η κρίση και τα Μνημόνια μπορούν να αποτελούν το ψευτο-άλλοθι για να διακρίνουμε τους ανθρώπους σε "Έλληνες" και "μη- Έλληνες", να αντικαθιστούμε την λέξη "άνθρωπος" με την λέξη "μετανάστατης" και δίπλα στην λέξη "βία" να χρησιμοποιούμε όχι τον επιθετικό προσδιορισμό "ωμή" αλλά "ρατσιστική"; Ποιος είπε ότι επειδή φτωχαίνουμε ως λαός πρέπει όλοι οι άλλοι που ζουν ανάμεσα μας αλλά δεν είναι ίδιοι με εμάς, να βρίσκονται πάντα σε ένα σκαλοπάτι εξαθλίωσης πιο κάτω από εμάς; Ποιος είπε ότι η ανθρωποφαγία διακρίνεται σε ρατσιστική ή μη, σε κακή και καλή ανάλογα με το αν ο ανθρωποφάγος τρώει ξένο ή Έλληνα;
Και φυσικά ποιος ανόητος πιστεύει ότι ανθρωποφάγοι είναι μόνο αυτοί που τρώνε ανθρώπους, και όχι και εμείς που τους κοιτάμε εκ του μακρόθεν, γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε τόσο "Δημοκράτες" και "πολιτισμένοι" ώστε έχουμε άλλα πολύ καλύτερα και πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούμε. Για εμάς τους "Δημοκράτες"- και αναφέρομαι σε όλους μας: κοινωνία, μέσα ενημέρωσης, πολιτικό σύστημα- μεγαλύτερη σημασία και λιγότερη οδύνη έχει να συζητάμε αν ο κ. Κουβέλης θα ψηφίσει τα μέτρα ή για το αν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα καταθέσουν πρόταση μομφής εναντίον του κ. Βενιζέλου, φέρ' ειπείν από το πώς, ποιοι και γιατί πέρασαν την αλυσίδα στον λαιμό του ανθρώπου από τη Σαλαμίνα ή για το δράμα του κάθε ανθρώπου δίπλα μας, είτε Έλληνα είτε μετανάστη. Το δράμα, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ταπείνωση, δεν έχουν χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία. Είναι ίδια για όλους μας, ίδια.
Στην Ελλάδα του 2012 ξιφουλκούμε εναντίον της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας ως Έλληνες, άλλα καθημερινά παραιτούμαστε απ' όλα όσα ξεχωρίζουν τους ανθρώπους και από τα κτήνη. Η κτηνοποίηση του σύγχρονου Έλληνα των Μνημονιων είναι ένα φαινόμενο που δεν περιορίζεται στις φασιστικές συμπεριφορές του νεοναζισμού. Αγκαλιάζει όλους μας στο βαθμό που καθένας μας αποδέχεται τα τέρατα γύρω του ως όρο για την επιβίωσή του. Τα τέρατα που χτυπούν ανθρώπους επειδή δεν κυλά στις φλέβες τους "ελληνικό αίμα", είναι τα ίδια τέρατα με τον καθέναν από εμάς που θεωρεί ότι η κρίση είναι μία αιτία που μπορεί να μας κάνει ως ανθρώπους να είμαστε λιγότερο άνθρωποι και να μας μάθει όχι μόνο πώς θα φάμε το ψωμί του διπλανού τους αλλά και τον ίδιο τον διπλανό μας αν χρειαστεί.
Δεν θέλω την χρεοκοπία της χωρας μου. Αλλά αν αυτή είναι ο μόνος τρόπος για να χρεοκοπήσει το κτήνος που έχει ξυπνήσει μέσα μας, τότε αν αυτή συμβεί, τουλάχιστον ας είναι για καλό σκοπό.