"Δεκτός από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ' σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς" - ας τον ρωτήσει λοιπόν μερικά πράγματα...

Ως γνωστόν, σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν μισθοδοτείται ο κλήρος από το κράτος ούτε οι εκκλησιαστικές οικονομικές δραστηριότητες είναι αφορολόγητες.
Τα έσοδα των εκκλησιών προέρχονται από τις δικές τους δραστηριότητες, τους φόρους ή τις συνδρομές που καταβάλλουν τα μέλη τους και τα έσοδα από την αξιοποίηση της ακίνητης (και κινητής) περιουσίας τους καθώς και τις εμπορικές και επενδυτικές τους δραστηριότητες.

Ο δε καθολικισμός, όπου κανείς θα περίμενε ένα παράδειγμα θεοκρατικής λογικής λόγω της ισχύος της παπικής εκκλησίας, είναι και αυτός αποσυνδεδεμένος από το κράτος.

Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν, ίσως θα έπρεπε στην σημερινή τους συνάντηση, να ακούσει από τον ίδιο τον Πάπα τα περί σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους, μισθοδοσίας των κληρικών, φορολογίας της εκκλησιαστικής περιουσίας και των άλλων εσόδων της -στην Ιταλία. 

Ίσως έτσι πάρει ...ιδέες και μια γεύση από τις "ισοδύναμες" δυνατότητες σωτηρίας από περικοπές των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων εφόσον κάνει δεκτή την πρόταση της ΔΗΜΑΡ για περιορισμό σε πρώτη φάση στο 50% της μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος, κάτι που έτρεξε να αποκλείσει κατηγορηματικά με το που ακούστηκε και μόνο.

Γιατί καλές οι διαβεβαιώσεις ότι δουλεύει για την σωτηρία της Ελλάδας και μόνο, αλλά οι πράξεις άλλα δείχνουν: την πελατειακή υπεράσπιση μιας συντεχνίας, επί του προκειμένου των υπαλλήλων ενός δόγματος, που παρά την απήχησή του δεν είναι δυνατόν να διαθέτει οικονομική αυτονομία και εμπορικά έσοδα και την ίδια στιγμή οι δραστηριότητές του να είναι αφορολόγητες και οι υπάλληλοί του να πληρώνονται από αλλού (από το Δημόσιο στην περίπτωσή μας). Το γεγονός αυτό αποτελείπαγκόσμια αποκλειστικότητα (αν εξαιρέσουμε το ...Ιραν) θεοκρατικής επιβίωσης και διαπλοκής πολιτικών-κληρικών σε βάρος της εθνικής οικονομίας...

Ας ξαναθυμηθούμε επί τη ευκαιρία, τι ισχύει "στας Ευρώπας",όπου τόσο θέλουμε να παραμείνουμε:

Ιταλία: Το Σύνταγμα του 1948 κατοχυρώνει αμοιβαία ανεξαρτησία και ίση μεταχείριση όλων των θρησκευμάτων. Το 1984 καταργήθηκε ο καθολικισμός ως επίσημη εκκλησία του ιταλικού κράτους. Υπάρχει προαιρετικός εκκλησιαστικός φόρος που αποδίδεται στην εκκλησία που έχει δηλώσει ο φορολογούμενος. Στην Ιταλία, άνω του 95% είναι καθολικοί.

Μεγ. Βρετανία: Επίσημη εκκλησία είναι η «Αγγλικανική» Εκκλησία της Αγγλίας με κεφαλή της τον μονάρχη. Ο όρκος του έχει θρησκευτικές αναφορές, τη στέψη του τελεί ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury. Προνόμια της εκκλησίας είναι ...η παραχώρηση ακαδημαϊκών εδρών σε κληρικούς στα Πανεπιστήμια του Oxford, Cambridge, Durham και η προστασία της με τον νόμο περί βλασφημίας (ισχύει από το 1676).
Δεν υπάρχει οικονομική στήριξη της επίσημης εκκλησίας παρά μόνο συντήρηση εκκλησιών που θεωρούνται ιστορικά μνημεία.

Ιρλανδία: Το Σύνταγμα δεν προβλέπει επίσημη θρησκεία, διασφαλίζει την ελευθερία της συνείδησης και εμποδίζει το κράτος να θεσπίσει προνόμια υπέρ κάποιας θρησκείας.
Ο κλήρος δεν μισθοδοτείται από το κράτος. Στην Ιρλανδία το 93% του πληθυσμού ανήκει στην Καθολική Εκκλησία.

Γερμανία: Πλήρης διαχωρισμός. Κρατική εκκλησία δεν υφίσταται. Κάθε θρησκευτική κοινότητα έχει αυτονομία στη ρύθμιση των εσωτερικών της υποθέσεων και μπορεί να προσλάβει νομική προσωπικότητα, σύμφωνα με τη νομοθεσία περί σωματείων. Κάθε φορολογούμενος δηλώνει στη φορολογική του δήλωση – αν θέλει – το θρήσκευμά του και πληρώνει εκκλησιαστικό φόρο, τον οποίον το κράτος αποδίδει στην αντίστοιχη εκκλησία.

Αυστρία: Ισχύει ό,τι και στη Γερμανία, από το 1867.

Γαλλία: Η κοιτίδα του λαϊκού κράτους. Στο άρθρο 1 του Συντάγματος ορίζεται: "Η Γαλλία είναι αβασίλευτη πολιτεία αδιαίρετη, χωρισμένη από την εκκλησία, δημοκρατική και κοινωνική".
Η πάσης φύσεως επιχορήγηση προς τις Εκκλησίες απαγορεύεται από το Σύνταγμα.

Βέλγιο: Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, το βελγικό κράτος είναι ουδέτερο απέναντι σε όλες τις θρησκείες και δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει σε ζητήματα οποιουδήποτε θρησκεύματος.

Ελβετία: Το ελβετικό Σύνταγμα συνδέει τη χρηματοδότηση των εκκλησιών με την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας, ορίζοντας ότι κανείς δεν υποχρεούται να πληρώνει φόρους υπέρ μιας θρησκευτικής κοινότητας στην οποία δεν ανήκει.

Ισπανία: Το Σύνταγμα του 1978 ορίζει ότι δεν υπάρχει επίσημο θρήσκευμα, κατοχυρώνει τη θρησκευτικής ελευθερίας και θεσπίζεται η συνεργασία μεταξύ της κρατικής διοίκησης και διαφόρων θρησκευμάτων, ανάλογη με αυτή που ρυθμίζει τις σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία.
Υπάρχει φόρος υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας μόνο στα μέλη της. Στην Ισπανία άνω του 95% είναι καθολικοί.

Δανία: Η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία είναι η επίσημη εκκλησία, ο βασιλιάς ανήκει υποχρεωτικά στο επίσημο δόγμα, ο όρκος του όμως δίδεται ενώπιον του Συμβουλίου του Κράτους και δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα.
Μόνο το 11% των εσόδων της εκκλησίας προέρχεται από τον κρατικό προϋπολογισμό το υπόλοιπο προέρχεται από τον εκκλησιαστικό φόρο όσων είναι μέλη της. Στη Δανία το 88,2% του πληθυσμού ανήκει στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία.

Ολλανδία: Το Σύνταγμα του 1798, για πρώτη φορά στην Ευρώπη διακηρύσσει την ισότητα όλων των θρησκευμάτων και τον χωρισμό κράτους και εκκλησιών. Στο ισχύον Σύνταγμα του 1983 κατοχυρώνεται πλήρως η ελευθερία συνείδησης και η θρησκευτική ελευθερία. Το 55% των Ολλανδών δηλώνουν άθρησκοι.

Λουξεμβούργο: Η θρησκευτική ελευθερία κατοχυρώνεται πλήρως, ενώ προβλέπεται η δυνατότητα ανάμιξης του κράτους σε οργανωτικά ζητήματα εκκλησιών βάσει συμβάσεων που υπόκεινται σε κύρωση από το Κοινοβούλιο. Στο Λουξεμβούργο το 90% είναι καθολικοί.

Πολωνία: Το Σύνταγμα του 1997 προβλέπει ίσα δικαιώματα μεταξύ εκκλησιών και θρησκευμάτων, η αμεροληψία των κρατικών οργάνων σε θρησκευτικά ζητήματα, σεβασμό της αυτονομίας και της αμοιβαίας ανεξαρτησίας μεταξύ των Εκκλησίας και Κράτους.

Πορτογαλία: Το Σύνταγμα του 1976 ρητά θεσπίζει τον χωρισμό κράτους και εκκλησίαςαλλά το κονκορδάτο που είχε υπογραφεί το 1940 διασφαλίζει στην Καθολική Εκκλησία προνομιακή θέση σε σχέση με τα άλλα δόγματα και θρησκεύματα (αναγνωρίζεται η απαλλαγή φορολογίας των ιερέων). Στην Πορτογαλία άνω του 95% είναι καθολικοί.

Κύπρος: Υπάρχει χωρισμός Κράτους – Εκκλησιών και η Εκκλησία βασίζεται στον Καταστατικό της Χάρτη για να ρυθμίζει τα του οίκου της, ο οποίος δεν είναι Νόμος του Κράτους.

Σχεδόν όλοι οι όρκοι των αρχηγών κρατών ή Πρωθυπουργών στα Ευρωπαϊκά κράτη γίνονται χωρίς αναφορά στον Θεό. Ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησιών λειτουργεί παντού πλην Ελλάδας.