Μπαίνω μες τον υδροχόο και θα φύγουν οι ιχθείς......
Ήμουν γύρω στα 12 -13 που ακούσαμε με τον φίλο μου στο ραδιοφωνάκι ένα καλοκαίρι το “Λεμόνι στην πορτοκαλιά” και το “Χαράτσι” . Κοιταχτήκαμε και σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα, πως αυτή η φωνή είναι που τραγουδούσε το “κάνε πως μ’ αγαπάς ” το “Από τη γυναίκα για τη γυναίκα” και στο “Κύριε διευθυντά των δίσκων ” και το “Από περιέργεια υπάρχω” . Ο εκφωνητής είπε τ’ όνομά σου και το σημειώσαμε καλά στο μυαλό μας και ψάχναμε τα τραγούδια σου σε κασέτες μαγνητοφώνου , που μας συντρόφεψαν στην εφηβεία κι αργότερα.
Έτσι μάθαμε το Μανώλη και όλους όσους τραγούδησες.
“Πότε Βούδας πότε Κούδας
πότε Ιησούς και Ιούδας
έχω καταλάβει ήδη
της καρδιάς σου το παιχνίδι“
Τόσα χρόνια στο Τήνελα , στο Καπάνι , στο Τζότζο, πάνω σε τραπέζια μετά από χαρές και μεθύσια με ηδύποτα στον Ιταλό ή με μπόλικη ρετσίνα στο λιμάνι μεγαλώσαμε και ζήσαμε με σένα , για σένα......
Γιατί είσαι αλτρουιστής.....
Γιατί είσαι ιδεαλιστής.....
Μα πάνω από όλα άνθρωπος , που ερωτέυεται που κλαίει που ζει έντονα όλα τα συναισθήματα του.
Έπειτα από χρόνια μια χειμωνιάτικη νύχτα το 1987στην Εγνατία κοντά στην Καμάρα περπατούσα και βούρκωνα τραγουδόντας το φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε ....... Φουλ ερωτευμένος και ζωντανός.
Έτσι σε βλέπαμε πάντα και σε νιώθαμε δικό μας άνθρωπο, αγέραστο.
Πώς να μη σ΄αγαπάμε και γι΄αυτό;
Με τα τραγούδια σου ερωτευτήκαμε, πονέσαμε, χαρήκαμε. Ήταν μέρος της ζωής μας. Και τώρα εσύ, πήγες να βρεις τον Mάνο Λοίζο, τον Νίκο Ξυλούρη, τον Νικόλα Άσιμο, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Μανώλη Ρασούλη κι εμείς νιώθουμε πιο φτωχοί παρά ποτέ. Κι αν κλαίμε είναι που μαζί με σένα κλαίμε κι όσους άλλους αγαπημένους μας στέρησε η γαμημένη αρρώστια.
Και η λίστα των αξίων που τους παίρνει ο Θεός για να στήνουν γλέντια στον ουρανό με μπαγλαμάδες και νταούλια μεγαλώνει...
Διότι όπως έγραψε κι ο Μάλαμας για το Θεό...
"ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του"
Κι ο Νικόλας δεν μπορούσε πια να γλεντήσει με τους ζωντανούς
"Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι"
Αντίο, Νίκο, φίλε εφηβικέ κι αγαπημένε.
Έτσι μάθαμε το Μανώλη και όλους όσους τραγούδησες.
“Πότε Βούδας πότε Κούδας
πότε Ιησούς και Ιούδας
έχω καταλάβει ήδη
της καρδιάς σου το παιχνίδι“
Τόσα χρόνια στο Τήνελα , στο Καπάνι , στο Τζότζο, πάνω σε τραπέζια μετά από χαρές και μεθύσια με ηδύποτα στον Ιταλό ή με μπόλικη ρετσίνα στο λιμάνι μεγαλώσαμε και ζήσαμε με σένα , για σένα......
Γιατί είσαι αλτρουιστής.....
Γιατί είσαι ιδεαλιστής.....
Μα πάνω από όλα άνθρωπος , που ερωτέυεται που κλαίει που ζει έντονα όλα τα συναισθήματα του.
Έπειτα από χρόνια μια χειμωνιάτικη νύχτα το 1987στην Εγνατία κοντά στην Καμάρα περπατούσα και βούρκωνα τραγουδόντας το φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε ....... Φουλ ερωτευμένος και ζωντανός.
Έτσι σε βλέπαμε πάντα και σε νιώθαμε δικό μας άνθρωπο, αγέραστο.
Πώς να μη σ΄αγαπάμε και γι΄αυτό;
Και η λίστα των αξίων που τους παίρνει ο Θεός για να στήνουν γλέντια στον ουρανό με μπαγλαμάδες και νταούλια μεγαλώνει...
Διότι όπως έγραψε κι ο Μάλαμας για το Θεό...
"ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του"
Κι ο Νικόλας δεν μπορούσε πια να γλεντήσει με τους ζωντανούς
"Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι"
Αντίο, Νίκο, φίλε εφηβικέ κι αγαπημένε.
.png)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου