πηγή : pitsirikos
Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από εμάς διαπιστώσαμε πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν ή κάποιοι από τους φίλους μας ήταν εντελώς για τα μπάζα αλλά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια γιατί η επίπλαστη ευημερία κάλυπτε τους σκατοχαρακτήρες τους.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τη δουλειά τους και διαπίστωσαν πως κάποιοι από τους φίλους τους τους έκαναν παρέα μόνο και μόνο επειδή ήταν κιμπάρηδες και χουβαρντάδες, οπότε –με το πού τελείωσαν τα φράγκα- εξαφανίστηκαν και αυτοί οι φίλοι.
Κάποιοι άλλοι διαπίστωσαν πως το μωράκι τους δεν ήταν η τρυφερή σύντροφος που πίστευαν ότι ήταν αλλά μια τεμπέλα πουτάνα πολυτελείας που έγινε σκύλα μόλις αντιλήφθηκε πως ο μαλάκας που την τάιζε, την έντυνε και την πήγαινε στα μπουζούκια είναι πια ταπί και απελπισμένος.
Αρκετοί άλλοι διαπίστωσαν πως κάποιοι φίλοι τους ήταν φασισταριά αλλά δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να το δείξουν.
Η οικονομική κρίση –που δεν είναι κρίση γιατί θα κρατήσει για πάντα- ξεκαθάρισε κάποιες ανθρώπινες σχέσεις, αφού έκανε πολλούς ανθρώπους να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χωρισμός και η οριστική διάλυση των σχέσεων είναι σχεδόν αναπόφευκτος.
Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι οριστικά έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες ωραίες και άσχημες στιγμές της ζωής σου, ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι ένας άνθρωπος που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχες κάνει φίλο σου.
Το να αποχωρίζεσαι ανθρώπους είναι ένας μικρός θάνατος.
Προσωπικά, δεν μπορώ καθόλου τους αποχωρισμούς και πληγώνομαι βαθιά, όταν πρέπει να βγάλω από τη ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους πέρασα πολλά χρόνια.
Βέβαια, το τελευταίο διάστημα, νομίζω πως έχω βρει τον ιδανικό και πιο ανώδυνο τρόπο για να κρατάω μόνο τις καλές στιγμές και να απαλύνω την σκληρή και μοιραία ώρα του οριστικού χωρισμού με κάποιους αγαπημένους ανθρώπους που δεν είναι πια αγαπημένοι.
Κοιτάω τον άλλον στα μάτια και λέω: Αντίο. Ας είναι ελαφριά η μαλακία που σε δέρνει.
(Να το λέτε κι εσείς.)
Τα τελευταία χρόνια, πολλοί από εμάς διαπιστώσαμε πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμασταν ή κάποιοι από τους φίλους μας ήταν εντελώς για τα μπάζα αλλά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια γιατί η επίπλαστη ευημερία κάλυπτε τους σκατοχαρακτήρες τους.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έχασαν τη δουλειά τους και διαπίστωσαν πως κάποιοι από τους φίλους τους τους έκαναν παρέα μόνο και μόνο επειδή ήταν κιμπάρηδες και χουβαρντάδες, οπότε –με το πού τελείωσαν τα φράγκα- εξαφανίστηκαν και αυτοί οι φίλοι.
Κάποιοι άλλοι διαπίστωσαν πως το μωράκι τους δεν ήταν η τρυφερή σύντροφος που πίστευαν ότι ήταν αλλά μια τεμπέλα πουτάνα πολυτελείας που έγινε σκύλα μόλις αντιλήφθηκε πως ο μαλάκας που την τάιζε, την έντυνε και την πήγαινε στα μπουζούκια είναι πια ταπί και απελπισμένος.
Αρκετοί άλλοι διαπίστωσαν πως κάποιοι φίλοι τους ήταν φασισταριά αλλά δεν τους είχε δοθεί η ευκαιρία να το δείξουν.
Η οικονομική κρίση –που δεν είναι κρίση γιατί θα κρατήσει για πάντα- ξεκαθάρισε κάποιες ανθρώπινες σχέσεις, αφού έκανε πολλούς ανθρώπους να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χωρισμός και η οριστική διάλυση των σχέσεων είναι σχεδόν αναπόφευκτος.
Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι οριστικά έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες ωραίες και άσχημες στιγμές της ζωής σου, ακόμα κι αν ξέρεις πως είναι ένας άνθρωπος που δεν θα έπρεπε ποτέ να είχες κάνει φίλο σου.
Το να αποχωρίζεσαι ανθρώπους είναι ένας μικρός θάνατος.
Προσωπικά, δεν μπορώ καθόλου τους αποχωρισμούς και πληγώνομαι βαθιά, όταν πρέπει να βγάλω από τη ζωή μου ανθρώπους με τους οποίους πέρασα πολλά χρόνια.
Βέβαια, το τελευταίο διάστημα, νομίζω πως έχω βρει τον ιδανικό και πιο ανώδυνο τρόπο για να κρατάω μόνο τις καλές στιγμές και να απαλύνω την σκληρή και μοιραία ώρα του οριστικού χωρισμού με κάποιους αγαπημένους ανθρώπους που δεν είναι πια αγαπημένοι.
Κοιτάω τον άλλον στα μάτια και λέω: Αντίο. Ας είναι ελαφριά η μαλακία που σε δέρνει.
(Να το λέτε κι εσείς.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου