Διονύσης Τσακνής: Με όρους μαγκιάς δεν θα τελεσφορήσει ένας αγώνας

www.tvxs.gr

[…] Με όρους μαγκιάς δεν θα τελεσφορήσει ένας αγώνας. Με όρους πολιτικής, στη σωστή της βάση, με τελικό στόχο την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος. Έτσι μόνο μπορούμε να προχωρήσουμε» ο συνθέτης Διονύσης Τσακνής, μιλά στηνΚρυσταλία Πατούλη, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;” συμμετέχοντας ξανά στο δημόσιο διάλογο του tvxs.

Δ.Τσ.: Κατ’ αρχήν, μία τρικομματική κυβέρνηση η οποία συγκροτήθηκε, με τον τρόπο που γνωρίζουμε, και έχοντας έναν σαφή ταξικό προσανατολισμό, δεν μπορεί να κάνει παρά αυτά που ήδη κάνει αυτή τη στιγμή.

Δεν πιστεύω ότι η ταξική της υφή, της επιτρέπει να δημιουργήσει ρήγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ούτε και της επιτρέπει να κρατήσει μια στάση η οποία θα ευνοούσε τα λαϊκά στρώματα.

Δεν περίμενα δηλαδή κάτι, από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, και είναι λάθος και για τον  κόσμο να προσδοκά από αυτή την κυβέρνηση να κρατήσει μια σθεναρή στάση απέναντι σε πιέσεις. Ή πολλώ δε μάλλον, να πάρει πρωτοβουλίες που θα βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση, λειτουργώντας φιλολαϊκά.

Εκείνο που χρειάζεται, είναι μία πλήρης ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία, όμως, δεν θα έρθει από τους υπάρχοντες. Δεν θα έρθει από την τρόικα εσωτερικού.

Θα έρθει, φυσικά, μέσα από μία συνολική ανατροπή και από μία άρνηση αυτού του συστήματος, το οποίο γεννά αυτά τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει σήμερα ο λαός μας.

Κρ.Π.: Πολλοί αναρωτιούνται, αν θα έπρεπε να γίνει κάτι ανάλογο με το μανιφέστο που έχουν δημοσιεύσει οι Ισπανοί προς ψήφιση στη χώρα τους, με την έννοια ότι ενώνουν τις δυνάμεις τους, με κοινά αιτήματα, ανεξαρτήτως κομμάτων.   

Δ.Τσ.: Οι μηχανιστικές μεταφορές ποτέ δεν μου άρεσαν. Κάθε λαός έχει τη δικιά του κουλτούρα και τον δικό του τρόπο με τον οποίο οργανώνεται, αντιδρά, κλπ.
Σίγουρα υπάρχουν αιτήματα που μπορούν να ενώσουν την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τους εργαζόμενους, τους υποαπασχολούμενους, τους ανέργους, τους μικρούς καταστηματάρχες που βλέπουνε το βιος τους να καταστρέφεται.

Στη βάση αυτών των προβλημάτων, θα μπορούσε να υπάρχει μία ενότητα. Μία ενότητα, όμως, η οποία δεν θα σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει ένα (επιτρέψτε μου τον αγγλικό όρο) reset, δηλαδή μια επαναφορά στην εποχή του 2008 ή του 2004.

Πολύ φοβάμαι, δηλαδή, ότι κάποιες τέτοιες αντιδράσεις, οι οποίες δεν αμφισβητούν την ουσία του συστήματος, θα είναι απλά άσφαιρα πυρά.

Το ζήτημα θα πρέπει να μπει στην πραγματική του βάση.

Δηλαδή, ναι, το μνημόνιο, οι επαχθείς όροι και οι συμβάσεις που ακολουθούν τα μνημόνια που υπογράφονται, είναι προφανώς ένας κοινός τόπος που μπορεί να συγκεντρώσει την αντίδραση.

Το μνημόνιο όμως, έφερε την κρίση; Ή η κρίση έφερε το μνημόνιο; Απαντάω θετικά, στο δεύτερο. Η κρίση λοιπόν, μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στο πλαίσιο του ίδιου του συστήματος που την δημιούργησε; Για μένα η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική.

Εάν δεν τεθούν τέτοια ζητήματα, και αν δεν δοθεί στην ενότητα των δυνάμεων που αντιπαλεύουν τη σημερινή κατάσταση μία τέτοια προοπτική, αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος που γεννά τις κρίσεις που έχουν ως αποτέλεσμα μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους,  τότε πολύ φοβάμαι, ότι θα έχουμε φολκλόρ αντιδράσεις.

Κοιτάξτε κάτι, στον 21ο αιώνα, χάνουμε αυτά που κερδίσαμε στα τέλη του 19ου. Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα ίδια προβλήματα, περίπου και τηρουμένων των αναλογιών, που αντιμετώπιζε την πρωτομαγιά του 1886 με τον ξεσηκωμό των εργατών στο Σικάγο. Σήμερα, κατάφεραν να συκοφαντήσουν τη λέξη «κεκτημένο δικαίωμα», και να την ταυτίζουν με τις λέξεις «προνόμιο» και «ρετιρέ». Έγινε μια επίθεση στα αυτονόητα δικαιώματα, πολύ μεθοδικά. Αφού πρώτα, τα συκοφάντησαν φυσικά.

Δηλαδή, το αυτονόητο δικαίωμα ονομάστηκε προνόμιο: Το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στο οκτάωρο, το δικαίωμα στη σύνταξη, το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στην παιδεία, δέχονται μια απίστευτη επίθεση, σήμερα, διότι αυτά θεωρήθηκαν προνόμια που δεν έπρεπε να τα έχει ο κόσμος.

Όλα αυτά, τα αυταπόδειχτα, από τον Διαφωτισμό μέχρι τις μέρες μας που κατακτήθηκαν, δέχονται την ανηλεή επίθεση του κεφαλαίου, με στόχο προφανή και αυταπόδεικτο.

Κρ.Π.: Και καθώς εισπράττει ο κόσμος αυτή τη βία και την κακοποίηση, ουσιαστικά –δηλαδή- τον φασισμό, από το κεφάλαιο και την εξουσία, απέναντι στα κεκτημένα δικαιώματά του, παράλληλα βλέπουμε να αυξάνεται ο φασισμός μέσα στην κοινωνία, με τη Χρυσή Αυγή. Πώς το εξηγείται; 

Δ.Τσ.: Η Χρυσή Αυγή δεν απαντά στη βία του συστήματος, είναι παιδί του συστήματος και δεν αμφισβητεί τον αστικό τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνίας. Η Χρυσή Αυγή είναι παιδί του αστικού τρόπου οργάνωσης μιας κοινωνίας, στην πιο ακραία της έκφανση. Η Χρυσή Αυγή δεν αντιδρά, δεν έχει στόχο την ανατροπή του συστήματος. Έχει στόχο την εδραίωση του συστήματος με άλλους όρους. Είναι, ουσιαστικά, το μακρύ χέρι του συστήματος.

Κι αν σήμερα, κάνει αυτές τις καραγκιοζίστικες παρουσίες στη βουλή, δεν σημαίνει ότι αμφισβητεί το κεφάλαιο, ότι αμφισβητεί την κυριαρχία του. Και αύριο θα την δούμε, όχι να δέρνει αλλοδαπούς, αλλά να δέρνει απεργούς! Θα την δούμε να δέρνει ανθρώπους που δίνουν δουλειά σε μετανάστες. Θα την δούμε να δείχνει με το δάχτυλο ομοφυλόφιλους και κομμουνιστές. Θα την δούμε να στοχοποιεί ανθρώπους και αγωνιστές.

Κρ.Π.: Όπως μαθαίνουμε, ήδη το κάνει…

Δ.Τσ.: Ήδη το κάνει, αλλά πιστεύω, ότι θα πάρει μεγαλύτερη έκταση, εάν μείνουμε απαθείς.

Δεν θα κατέτασσα και δεν θα εξομοίωνα λοιπόν αυτό το Ναζιστικό έκτρωμα την Χρυσή Αυγή με μεμονωμένα άτομα ή ομάδες που με βίαιο τρόπο αντιδρούν στο σύστημα, απλούστατα διότι η πρώτη, είναι γέννημα θρέμμα του ίδιου του συστήματος.

Κρ.Π.: Πώς πρέπει να αντιδράσει ο κόσμος γι’ αυτήν την ανατροπή που είπατε παραπάνω και έχετε μιλήσει ξανά και σε προηγούμενη συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο του tvxs; 

Δ.Τσ.: Αρχικά πιστεύω, (όπως λέω και σε ένα καινούργιο τραγούδι που σκοπεύω να ανεβάσω στο διαδίκτυο) ότι «είναι καιρός να μάθουμε, ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει».

Είναι καιρός να ξεχάσουμε τον εφησυχασμό και να οργανωθούμε με όποιον τρόπο πιστεύει ο καθένας, στην κατεύθυνση αυτή που προσδιορίσαμε πριν. Όχι γενικά και αόριστα, ας πούμε, σε μία αντίδραση και σε έναν «δήθεν» λεβέντικο τρόπο, ελληνικό.

Δηλαδή, το είναι βαριά η φουστανέλα του τσολιά, για να παραφράσω, δεν είναι ένα σύνθημα το οποίο μπορεί να εκφράσει το πολιτικό αίτημα, σήμερα, στην Ελλάδα.

Με όρους μαγκιάς δεν θα τελεσφορήσει ένας αγώνας. Με όρους πολιτικής, στη σωστή της βάση, με τελικό στόχο την αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος. Έτσι μόνο μπορούμε να προχωρήσουμε.

Κρ.Π.: Τί σας προβληματίζει περισσότερο, καθώς ενημερώνεστε καθημερινά για όλα αυτά που συμβαίνουν; 

Δ.Τσ.: Με προβληματίζουν πάρα πολλά πράγματα – και τα παρακολουθώ όπως ξέρετε εκ του σύνεγγυς – αρχής γενομένης, από το ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον φοβικό.
Η βιομηχανία του φόβου έχει ενεργοποιηθεί στο μέγιστο βαθμό. Η λογική του σοκ και του δέους, είναι αυτό που προσδιορίζει τις μέρες που περνάμε.

Με φοβίζουν ξέρετε, πολύ οι φοβισμένοι άνθρωποι. Περισσότερο και από τον φόβο, με φοβίζει ο φοβισμένος ( όπως λέμε με τον Ο. Ιωάννου σ’ ένα παλιότερο τραγούδι μας). Αυτό που παρατηρώ, επίσης, και το οποίο είναι κομβικό, είναι ότι προσπαθεί να εκτονωθεί ένα πράγμα σε ανώδυνα μονοπάτια και να χαθεί η ουσία της αμφισβήτησης.

Με ανησυχεί το γεγονός ότι παρατηρώ μία έλλειψη κουλτούρας διαλόγου. Διαλόγου, όμως, που θα ξεφεύγει από τις συνήθεις τηλεοπτικές κοκορομαχίες.
Αυτός είναι και ο λόγος, σπάνια βγαίνω σε τηλεοπτικές εκπομπές.

Είναι πράγματα, που πρέπει η αριστερά να τα δει, να τα επεξεργαστεί, και να αναλάβει πρωτοβουλίες.

Κρ.Π.: Απαντούν πολλοί και στον παρόντα διάλογο του tvxs, ότι υπάρχει ανάγκη ενός κοινού τόπου επικοινωνίας και συνεργασίας για όλα αυτά που αγωνιά ο περισσότερος κόσμος. 

Δ.Τσ.: Δυστυχώς, πάσχουμε από έλλειψη κουλτούρας διαλόγου.

Κρ.Π.: Τι ετοιμάζετε για φέτος; Αυτό το τραγούδι, που αναφέρατε, τί είναι; 

Δ.Τσ.: Είναι ένα τραγούδι που σκέφτομαι να τραγουδήσουμε μαζί με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα και να το δώσουμε στο διαδίκτυο. Τώρα, αυτό το διάστημα, κάνω πρόβες και με τον Κώστα Καζάκο, και με έναν 20μελή και πλέον θίασο, σε ένα έργο του Μπρεχτ «Ο Αφέντης Πούντιλα και ο Δούλος του ο Μάττι». Στο έργο αυτό εκτός από την σύνθεση, έχω και τον ρόλο του αφηγητή. Συγκεκριμένα, του τραγουδιστή-αφηγητή, που καθιέρωσε ο Μπρεχτ, ο οποίος αναγγέλλει ή και σχολιάζει τη δράση μέσα από τραγούδια. Θα είμαι, δηλαδή, και επί σκηνής φέτος.