Η κυβέρνηση Παπαδήμου και η Αριστερά

Πηγή : Ροΐδη Εμμονές

Η Αριστερά πρέπει να κάνει μαχητική δομική Αντιπολίτευση, προβάλλοντας εναλλακτικές λύσεις σε κάθε κυβερνητικό μέτρο, ειδικά προτείνοντας δικαιότερους τρόπους εξοικονόμησης χρήματος και άντλησης εσόδων και προστατεύοντας αποτελεσματικά τους πιο αδύνατους.

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Σωστά κάνει η Αριστερά και δε δίνει ούτε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση του κ.Παπαδήμου. Αρκεί και μόνο η συμμετοχή των στελεχών του «Λάος», (του παλιότερου στελέχους της “Πολ.Αν.”, του κ.Σαμαρά, τηλεπλασιέ Αδώνιδος, του πελεκυφόρου κ.Βορίδη της χουντικής ΕΠΕΝ και του κ.Γεωργίου που φέρεται πως διατηρούσε σχέσεις με στελέχη της Χούντας κλπ) για να δικαιολογήσει κάτι τέτοιο. Βρίσκω εκτεθειμένη τη “Δημ.Αρ.” (ιδιαίτερα τους παλιούς διπλοθεσίτες Δήμου και Βουλής Α.Φιλίνη και Γρ.Ψαριανό και την ευπροσάρμοστη ιστορικό κα Ρεπούση που έχει κατατάξει το μέντιουμ Κοσμά Αιτωλό μεταξύ των Δασκάλων του Γένους!) που το συζήτησε ως ενδεχόμενο, δεν έχει το δικαίωμα να είναι λιγότερο ευαίσθητη από τους Γάλλους σοσιαλιστές που ανακοίνωσαν πως «H είσοδος της Ακρας Δεξιάς στη ελληνική κυβέρνηση είναι ένα σοκ». Υπάρχουν βέβαια και άλλοι σοβαροί λόγοι για να μη δώσει ψήφο ανοχής η Αριστερά. Για να σταθώ λίγο στον πρώτο, η κυβέρνηση αυτή λειτούργησε ήδη ως πλυντήριο, που νομιμοποιεί την κυβερνητική εκδοχή του κόμματος του κ.Κωλοτούμπα, παλιού θιασώτη της υπουργοποίησης της “Χρυσής Αυγής” που διψά για αίμα μεταναστών και που προχτές μόλις την προστάτευσε στην Κοκκινιά η αστυνομία του κ.Παπουτσή από τη δίκαιη οργή των αντιρατσιστών. Άνοιξε απόλυτα ο δρόμος για μελλοντική κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-”Λάος” που είναι πολύ πιθανή διότι όσο κι αν έπεσε η “αντιμνημονιακή” μάσκα του κ.Σαμαρά, είναι πολύ δύσκολο το ΠΑΣΟΚ να ανακαταλάβει την πρώτη θέση (εκτός αν βρει κάποιον δυναμικό αρχηγό και δεν εννοώ βέβαια τον κ.Βενιζέλο) και ο εκλογικός νόμος πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα, που με ένα 34% και με το ρετάλι της Κ.Ο. του Λάος μπορεί να φτάσει τους 151 βουλευτές. Ασφαλώς το ενδεχόμενο να ξεπεράσει η ΝΔ το 30% φαίνεται τώρα περίπου απίθανο, αλλά θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της Αριστεράς, από το χρόνο των εκλογών (δεν είναι καθόλου σίγουρος) και από την αποχή.

Ο τραπεζίτης (όπως και ο Ξ.Ζολώτας της “οικουμενικής”, η ιδιότητα τότε δεν ενόχλησε), και έγκριτος τεχνοκράτης κ.Παπαδήμος (Ευαγγελιστής που υποχρεώθηκε να παρακάμψει το Ευαγγέλιο και να ορκιστεί-εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως-στον αιρετικό αρχιεπίσκοπο της βαλκανικής Τεχεράνης!), όσο κι αν φαίνεται και είναι σε μεγάλο βαθμό λύτρωση από την ιλαροτραγωδία ΓΑΠ, δεν είναι σε καμία περίπτωση το πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να αποσπάσει την έγκριση της Αριστεράς για πολλούς προφανείς λόγους, πολύ δε περισσότερο η τρικομματική κυβέρνηση  της οποίας ηγείται. Άλλωστε η υπόθεση της σωτηρίας του συστήματος αφορά τους διαχειριστές του, την Αριστερά την αφορά ο έλεγχος της θεραπείας και οι διορθωτικές παρεμβάσεις. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι τη σημερινή στάση των ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει τεράστια απόσταση, γιατί η Αριστερά πρέπει να δίνει το θεσμικό της “παρών”, για το καλό της πατρίδας και του λαού της. Τα δυο αυτά κόμματα, με το δικό τους τρόπο και σκεπτικό το καθένα, συμπεριφέρονται σαν να μη βρίσκεται η χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, σαν να ήταν αυτά σε θέση αν κυβερνούσαν τώρα να κρατούσαν τους μισθούς και το βιοτικό μας επίπεδο τουλάχιστον στα κεκτημένα (το ΚΚΕ διεκδικεί και αυξήσεις μισθών) ή έστω σαν η χρεοκοπία αυτή να δημιουργεί επαναστατικές συνθήκες. Ξεχνά η Αριστερά το δικό της έστω μικρό μερίδιο ευθύνης, αφού δεν μπόρεσε να προβλέψει και να προειδοποιήσει για τις συνέπειες της φούσκας του υπερδανεισμού, αν και είχε τη δυνατότητα. Η όποια συνυπευθυνότητα της Αριστεράς για το κατάντημα της χώρας ξεκινά από τη χρόνια αδυναμία της να εμφανίσει ένα συμμαχικό σχήμα, από την ανικανότητά της να πείσει και από τη μόνιμη υπεκφυγή της να υποδείξει τρόπους εξοικονόμησης εσόδων για το κοινό καλό, επειδή δεν τολμά να δυσαρεστήσει ούτε την Εκκλησία, ούτε τους στρατοκράτες, ούτε τους καταθέτες ελβετικών τραπεζών, ούτε τους μικρομεσαίους φοροφυγάδες, ούτε κάποιους προνομιούχους μισθωτούς του δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ. Ευθύνες έχει και η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, ένα μέρος του οποίου αν και φιλικό, έστρεφε την πλάτη στην Αριστερά, για να δρέψει προσωπικά μικροοφέλη από τη Μαφία των κυβερνητικών κομμάτων.

Η ευθύνη της Αριστεράς συνεχίζεται με τη χρόνια αδυναμία των κομμάτων της να προτείνουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, να  προβάλουν ή και να επιβάλουν πολλές αναγκαίες και εφικτές μεταρρυθμίσεις και να αποκαλύψουν σκάνδαλα όχι μόνο συστημικά αλλά και προσωπικά. Το τελευταίο άπτεται και της τρέχουσας εμφανώς χαλαρής αριστερής ηθικής (ειδικά σε ΣΥΡΙΖΑ-ΔημΆρ.) και σχετίζεται με τις προσωπικές φιλίες ή και συναλλαγές της με διεφθαρμένα στελέχη του δικομματισμού. Για να το πω πολύ απλά, έχει βολέψει τόσους αριστερούς φαντάρους στο στρατό ο Άκης και έχει πιεί καφέ με τόσους αριστερούς βουλευτές ο κ.Τσουκάτος, ώστε η κα Παπαρήγα να καυχιέται στην τελευταία ομιλία της στο Σύνταγμα, πως το ΚΚΕ δεν χάνει τον καιρό του με σκάνδαλα, γιατί χτυπά κατ’ευθείαν στην καρδιά τους που είναι λέει το καπιταλιστικό σύστημα (ενώ στη Σοβιετία βασίλευε η Αρετή). Βέβαια κάθε νοήμων άνθρωπος που δεν έχει υποστεί τον πνευματικό ευνουχισμό ή την κατά Νίτσε ομαδική παράνοια από τη συμμετοχή του στη στρούγκα Παπαρήγα, αντιλαμβάνεται πως οι βολές του ΚΚΕ κατά του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού είναι ολότελα άσφαιρες, επαγγελματικού τύπου και προσχηματικές, και πως όση καλή θέληση και να διαθέτει το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ ο καπιταλισμός δεν θα πέσει, αν πέσει ποτέ, από αυτούς. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, τις ελευθερίες και τις δυνατότητες του οποίου αξίζει η Αριστερά (διατηρώντας τα οράματά της, αν και το όραμα του ΚΚΕ δεν νομίζω ότι είναι τόσο σαφές ή ελκυστικό) να αξιοποιήσει για να το εξανθρωπίσει όσο περισσότερο μπορεί, φτάνοντάς το μέχρι τη σκανδιναβική Σοσιαλδημοκρατία. Και βέβαια ο δρόμος προς αυτό δεν θα είναι ούτε μοναχικός ούτε μονοδιάστατος. Δεν περνά μόνο μέσα από την επαναστατική γυμναστική, αλλά μέσα από την Παιδεία του λαού που με τη βοήθεια της Τέχνης και των επιστημονικών ανακαλύψεων, θα ανεβάσει το πνευματικό και ηθικό του επίπεδο σε τέτοιο βαθμό, που να ενστερνιστεί τις ανθρωπιστικές αξίες του δημοκρατικού σοσιαλιστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα κλειστό ανελαστικό σύστημα όπως ο αραβικός μιλιταριστικός σοσιαλισμός ή το σοβιετικό καθεστώς του Μπρέζνιεφ ή τα σοσιαλφασιστικά καθεστώτα Τσαουσέσκου, Χότζα, Σούνγκ, Ποτ, Μάο κλπ), περιέχει το σπέρμα της εξέλιξης και συνδυάζει την οικονομική πρόοδο της κοινωνίας με την ανάπτυξη των ιδεών. Νομίζω πως η βελτίωση της ανθρωπότητας θα έλθει σταδιακά και νομοτελειακά όσο η Επιστήμη προοδεύει και οι άνθρωποι μορφώνονται και επικοινωνούν μεταξύ τους και η Αριστερά πρέπει να δρα σαν καταλύτης προς αυτήν την κατεύθυνση, προσαρμόζοντας τη μαρξιστική φιλοσοφία, που δεν είναι Ευαγγέλιο, στα σημερινά δεδομένα και εμπλουτίζοντάς την με την ιστορική εμπειρία, με τα νέα επιστημονικά δεδομένα και με ουμανιστικές αξίες.

Για να ξαναγυρίσω στις ευθύνες της Αριστεράς, θα επισημάνω τη χλιαρή στάση της στους καταστροφικούς Ολυμπιακούς αγώνες στους οποίους δεν αντιτάχτηκε το ΚΚΕ και τους οποίους στήριξε με μια χαμηλών τόνων κριτική στάση ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν βρήκαν το θάρρος και την εντιμότητα να πάνε κόντρα στο χυδαίο λαϊκό αίσθημα, που μπορεί να μην βρίσκεται σήμερα στην εποχή του Κολοσσαίου ή να μην ηδονίζεται με το μαρτύριο του Nταμιέν ή του Ραβαγιάκ, αλλά διψά για φαραωνικά θεάματα. Αν η Αριστερά είχε ξεκάθαρα καταγγείλει την κρεταομηχανή οικονομικής καταστροφής, ντοπαρίσματος νέων ανθρώπων και εξαχρείωσης των συνειδήσεων που λέγεται Ολυμπιακοί αγώνες, θα μπορούσε σήμερα να μιλήσει. Αλλά πώς να το κάνει το κόμμα που στήριξε την Ανατολική Γερμανία ή ο ΣΥΝ που ο τότε αρχηγός του (ομιλητής σε κηδείες χουντικών αρχιεπισκόπων, λιτανευτής της Σουμελά και μετέπειτα πρόεδρος ΠΑΕ) δεν ντράπηκε να βραβεύσει στη Βουλή τη ντοπαρισμένη αθλήτρια που ήταν ειδικευμένη στη μελέτη των νικηφόρων  γονιδίων του Έλληνα;

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τα ηθικό κατάντημα της Αριστεράς, που κολακεύει το λαό αποφεύγοντας να του θυμίσει πόσο υπεύθυνος είναι για τις κυβερνήσεις του και για τη δική του διαφθορά, η οποία Αριστερά δεν ντρέπεται ακόμη και σήμερα να κάνει τα στραβά μάτια στα πολυάριθμα και πολύχρωμα εκκλησιαστικά σκάνδαλα, να υποστέλλει τη σημαία της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΚΟ Εκκλησίας, της φορολόγησης ή και της δήμευσης του ιερού πλούτου και να κάνει δημόσιες σχέσεις ή να υμνεί εθνικιστές, ρατσιστές, φονταμενταλιστές, φασίστες μητροπολίτες. Δεν ντρέπεται να κρατά το στόμα της κλειστό στις καταστροφικές για την Οικονομία και χωρίς νόημα παράνομες διεκδικήσεις των 10 μιλίων εναέριου χώρου. Αν όντως η Αριστερά πιστεύει πως δικαιούμαστε περισσότερα μίλια στη θάλασσα, ας το πει, ας το προβάλει κι ας προτείνει τρόπους διεκδίκησης. Εκεί υπάρχει και νομικό έρεισμα και λόγοι οικονομικού συμφέροντος, στον αέρα όμως τι υπάρχει και πόσο κοστίζει η διεκδικηση αυτού του τίποτα στους συνταξιούχους για τους οποίους οδύρεται η Αριστερά;

Θα μπορούσα να επισημάνω το για δεκαετίες κλειστό στόμα της στα νόμιμα αισχρά μυστικά κονδύλια εξαγοράς δημοσιογράφων από το Υπουργείου Τύπου (να υποθέσω πως αφορούσε και φιλικούς της δημοσιογράφους;) ή στα ανεξέλεγκτα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ. Πολύ αργά τα ανακάλυψε ο κ.Τσίπρας που δήλωσε πως έχει εμπιστοσύνη πως η ελληνική Δικαιοσύνη θα τα εξιχνιάσει, γνωρίζοντας πως μας κοροϊδεύει γιατί ακόμη κι αν ήθελε η Δικαιοσύνη δεν δικαιούται να το κάνει γιατί τα κονδύλια αυτά είναι νόμιμα. Και τα λέει αυτά ο κ.Τσίπρας αν και ξέρει πως η ελληνική Δικαιοσύνη δεν έχει χρόνο γιατί έχει τεράστιο φόρτο να διεκπεραιώσει με την υπόθεση Τσουκάτου, την οποία το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν να της θυμίσουν.

Θα είναι τυφλός όποιος δεν βλέπει πως στον ΣΥΡΙΖΑ και στη “Δημ.Αρ.” έχουμε το φαινόμενο των επαγγελματιών βουλευτών που θεωρούν πως η θέση τους ανήκει και ξεχνούν τη αρχή της κυκλικής εναλλαγής στα αξιώματα κάποιος δε από αυτούς, αν δεν με απατά η μνήμη μου, αφού βόλεψε με ρουσφέτια τη στρατιωτική του θητεία και μετά νοικοκυρεύτηκε, φάνηκε πως επωφελήθηκε και δέχτηκε καλύτερη θέση για τη σύντροφό του σε ιδιωτικό μαιευτήριο, δίνοντας εύλογες λαβές για δυσμενή σχολιασμό, κάποιος άλλος διόρισε το γιό του στη Βουλή και κάποιος τρίτος και οι φίλοι του θεωρούσαν πως του ανήκε για δεύτερη φορά η ευρωβουλευτική έδρα, παρά την εκφρασμένη θέληση των κομματικών μελών. Για να μην σταθώ στις απολύσεις εργαζομένων που κάνει το ΚΚΕ στις επιχειρήσεις του και στην άρνησή του να δεχθεί οικονομικό έλεγχο, τη στιγμή μάλιστα που η επαναστατική του ορμή χρηματοδοτείται και από το Κράτος. Λυπάμαι αλλά θεωρώ ύποπτη κάθε φωνή που θα μας πει «να μη βγάζουμε μόνοι τα μάτια μας» κλπ, η αυτοκριτική και η κριτική αποτελούν πάγιες και αδιαπραγμάτευτες αριστερές και δημοκρατικές αξίες.

Ποια πρέπει λοιπόν να είναι η στάση της Αριστεράς στην κυβέρνηση Παπαδήμου; Να προκαλέσει Κόλαση μικρών διαδηλώσεων και να ερημώσει το κέντρο της Αθήνας; Να αγωνίζεται για να επιταχυνθούν οι εκλογές ώστε να εκλέξει μερικούς βουλευτές παραπάνω και για να αναδειχθεί ο κ.Σαμαράς (για τα ρουσφέτια του οποίου στα Μουσεία και για τα μυστικά του κονδύλια η Αριστερά που οδύρεται για την ανεργία και για το καλάθι της νοικοκυράς, δε βρήκε ούτε μια λέξη να πει) αρχηγός του συρρικνωμένου πρώτου κόμματος; Ασφαλώς όχι. Αρχικά πρέπει να δηλώσει την καλόπιστη αναμονή της καταθέτοντας προτάσεις όπως η επιτάχυνση της διαδικασίας φορολόγησης των καταθέσεων στην Ελβετία, η οποία υποτίθεται πως έχει δρομολογηθεί, η κάθαρση και το ξεμπλοκάρισμα της Δικαιοσύνης η οποία έχει ξεπεράσει τα όρια της αρνησιδικίας, η επιτάχυνση εκκρεμών υποθέσων όπως αυτή των κ.κ.ιερού Λαυρεντιάδη, Τσουκάτου, Μαντέλη, Άκη, ιερής Αλληλεγγύης, ιερής Βουλιαγμένης, ιερής Σιβιτανιδείου, ιερής περιουσίας Ταμείου Κληρικών, Βατοπεδίου κλπ, η εφαρμογή των εντολών του Χριστού για μια ακτήμονα και φτωχή Εκκλησία με έπισκόπους που θα έχουν αποστολική τσέπη, δηλαδή άδειο πουγγί, η διακοπή της μισθοδοσίας του κλήρου και ειδικά των 2000 υπεράριθμων κληρικών και των υπερεκατό αρχιερέων, η γενναία μείωση των εξοπλισμών και η επίλυση γελοίων προβλημάτων με τους γείτονες όπως το όνομα της Μακεδονίας. Η Αριστερά, αντί να συνεργεί σε σκάνδαλα (με τη σιωπή της) ή να τα κουκουλώνει με καπνογόνα όπως οι άναρθρες κραυγές κατά της διεθνούς Κεφαλαιοκρατίας, πρέπει να κάνει μαχητική δομική Αντιπολίτευση, προβάλλοντας εναλλακτικές λύσεις σε κάθε κυβερνητικό μέτρο, ειδικά προτείνοντας δικαιότερους τρόπους εξοικονόμησης χρήματος και άντλησης εσόδων και προστατεύοντας αποτελεσματικά τους πιο αδύνατους. Οφείλει να παλέψει για να σώσει ότι μπορεί από το κοινωνικό κράτος και τον κοινωνικό μισθό, χωρίς να αναλίσκεται σε μάχες διάσωσης, συχνά ανορθολογικών, συντεχνιακών προνομίων. Οφείλει να δώσει χρόνο στην κυβέρνηση να σώσει το έστω άδικο σημερινό οικονομικό σύστημα, γιατί αν αυτό καταρρεύσει θα συμπαρασύρει με πολύ περισσότερη βία στο γκρεμό αυτούς που η Αριστερά υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται να προστατεύσει. Όφειλε να στηρίζει θεσμούς που κατακτήθηκαν με αίμα, όπως το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (θα τρίζουν τα κόκκαλα του αείμνηστου Πασαλίδη που δεν καλείτο στα ανάκτορα ως μίασμα), και να βάλει κάποιες κόκκινες γραμμές στην κυβερνητική εκδοχή του “Λάος” έστω και για την τιμή των όπλων. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου πέσει, δεν θα την έχει ρίξει ούτε η περικύκλωση της Βουλής από το ΚΚΕ ούτε τα ρομαντικά άρθρα του κ.Αλαβάνου στο διαδίκτυο, ούτε οι δημαγωγικές κραυγές του κ.Τσίπρα. Θα πέσει από μόνη της, αλλά κάθε λογικός άνθρωπος το απεύχεται.

Αν η Αριστερά είχε έτοιμη κάποια εναλλακτική κυβερνητική λύση, ή έστω κάποιο δυναμικό πολιτικό σχήμα, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα όμως και καλό θα είναι να μη μπερδεύει τις επιθυμίες της με την πραγματικότητα. Έχει την πρωτοφανή μετά το 1974 δυνατότητα η Αριστερά να παίξει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν το κάνει υπεύθυνα και δημιουργικά, αν προλάβει να διορθώσει τον κακό εαυτό της, αν μπορέσει να προβάλει, κάποιες πειστικές διεξόδους, θα βγει όχι μόνο πρόσκαιρα αλλά και μακροχρόνια ωφελημένη και κυρίως δικαιωμένη, θα έχει καταγραφεί θετικά στο συλλογικό υποσυνείδητο και θα έχει βοηθήσει την πατρίδα μας. Με δεδομένο πως προς το παρόν το ΚΚΕ έχει επιλέξει την αυτιστική περιχαράκωση, να εντείνει  ο ΣΥΡΙΖΑ τις προσπάθειές του για μακρόβιες συμμαχίες, και με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όχι όμως με καιροσκόπους, με τυχοδιώκτες και με πρόσωπα που είναι τελεσίδικα ηθικά και πολιτικά καταδικασμένα και απλά εγκαταλείπουν το καράβι γιατί έχουν παραγκωνισθεί. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, όλοι τους ξέρουν. Είναι ανήθικο ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει εκπτώσεις από τις αρχές του, να ξεχνά τα ατομικά δικαιώματα και να ξεπέφτει σε λαϊκίστικες πατριωτικές ρητορείες για να δελεάσει τη «Σπίθα» ή τον κ.Δημαρά. Είναι γελοίο να επαινούνται δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε ακροδεξιά φόρα και να αναπαράγονται συνωμοσιολογικά άρθρα κατά του κ.Παπαδήμου από αριστερά μπλογκ σε ελληνορθόδοξους ή ακροδεξιούς ιστότοπους. Η Αριστερά έχει ιστορικά πιστωθεί με το πατριωτικό και δημοκρατικό έπος του ΕΑΜ. Της δίνεται σήμερα η ευκαιρία να παίξει ιστορικό ρόλο στην οικονομική ανόρθωση της χώρας. Ο σοσιαλισμός δεν θα έλθει ούτε μέσα από ψευτοπατριωτικές ρητορείες εθνικοπαραφρόνων, ούτε μέσω μιας οικονομικής καταστροφής, αυτή θα οδηγήσει στο φασισμό. Ο Σοσιαλισμός δεν θα έλθει με Επανάσταση. Όλες ανεξαίρετα οι επαναστάσεις του 20^ου αιώνα, πολύχρωμες και γεωγραφικά διασπαρμένες σε διαφορετικούς λαούς, οδήγησαν στην Κόλαση, παρά τις καλές τους προθέσεις. Ο Σοσιαλισμός θα έλθει στην Ευρώπη μέσα από την οικονομική, ηθική και πνευματική ανάπτυξη της κοινωνίας, μέσα από τη συνεχή προοδευτική της μεταρρύθμιση,   θα είναι βαθιά δημοκρατικός και ουμανιστικός.