Η φοβία της πόρτας

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του κόσμου (μικρά και μεγάλα)

Για όσους δεν πήγαν στους Bon Jovi...‏

Η Κίνα πρωτοπόρος στην παραγωγή φωτοβολταϊκών - η Γερμανία στην κατανάλωση....

Από την Όλγα Σαράφη

Εκατομμύρια τόνοι φωτοβολταϊκών θα πρέπει να ανακυκλωθούν τα επόμενα χρόνια...

Η παγκόσμια αγορά φωτοβολταϊκών συστημάτων γνωρίζει ραγδαία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, ενώ πραγματοποιούνται σημαντικές επενδύσεις σε έρευνα και τεχνολογία στον τομέα αυτό. Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται το θέμα της βιώσιμης διάθεσης των φωτοβολταϊκών στοιχείων όταν αυτά φθάσουν στο τέλος του κύκλου ζωής τους. Παρότι σήμερα ο όγκος των αποβλήτων φωτοβολταϊκών είναι μικρός, εκτιμάται ότι τα επόμενα χρόνια ο όγκος των αποβλήτων θα αυξηθεί σημαντικά. Η βιομηχανία φωτοβολταϊκών έχει ήδη ξεκινήσει την ανάπτυξη τεχνικών για την επαναχρησιμοποίηση των πολύτιμων πρώτων υλών.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρ. Επιτροπής, το 2009 η...
Κίνα ήταν ο κύριος παραγωγός φωτοβολταϊκών πάνελ και, μαζί με την Ταϊβάν, αντιπροσώπευαν το 49% της συνολικής κατασκευής φωτοβολταϊκών. Την ίδια στιγμή, οι πρώην ηγέτιδες δυνάμεις, Ιαπωνία, Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν χάσει σημαντικό μερίδιο της αγοράς. Το 95% της κινεζικής παραγωγής, σύμφωνα με την Επιτροπή, εξάγεται κυρίως στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή αγορά φωτοβολταϊκών, όπου βρίσκονται σχεδόν τα δύο τρίτα του συνόλου των φωτοβολταϊκών εγκαταστάσεων της ΕΕ των 27. Τη Γερμανία ακολουθούν, αλλά με σημαντική διαφορά, η Ισπανία, η Ιταλία, η Τσεχία, το Βέλγιο, η Γαλλία και η Πορτογαλία. Στην ΕΕ εκτιμάται ότι περίπου 70.000 άτομα απασχολούνται στον τομέα των φωτοβολταϊκών.
Από στοιχεία της Ευρ. Επιτροπής προκύπτει, ακόμη, ότι το 2050 η συνολική ποσότητα φωτοβολταϊκών πάνελ που θα έχουν φτάσει στο τέλος της ζωής τους αναμένεται να ανέλθει σε 9,57 εκατομμύρια τόνους και χωρίς κατάλληλες μεθόδους απόρριψης και ανακύκλωσης, πολύτιμες πρώτες ύλες (όπως ίνδιο, γάλλιο, γερμάνιο) θα χαθούν.
Σχετικά με το θέμα της ανακύκλωσης, ο Επίτροπος Περιβάλλοντος, κ. Ποτόσνικ αναφέρει ότι «το θέμα της διασφάλισης κατάλληλης μεταχείρισης και υψηλού ποσοστού ανακύκλωσης φωτοβολταϊκών συλλεκτών έχει τεθεί στις συζητήσεις για την αναδιατύπωση της οδηγίας 2002/96/EΚ σχετικά με τα απόβλητα ειδών ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού εξοπλισμού (ΑΗΗΕ). Στην πολιτική του συμφωνία, στις 14 Μαρτίου 2011, το Συμβούλιο προτείνει να περιληφθούν οι φωτοβολταϊκοί συλλέκτες στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας». Οι υπάρχουσες μέθοδοι ανακύκλωσης, σύμφωνα με την Επιτροπή, επικεντρώνονται κυρίως στην ανακύκλωση γυαλιού δεδομένου ότι αποτελεί το κύριο συστατικό των φωτοβολταϊκών συλλεκτών.

Και σεμινάριο η Siemens στην Ελλάδα

H Quantum σε συνεργασία με τις εταιρίες Schneider Electric, ABB και SIEMENS και την ΚΝΧ Βρυξελλών διοργανώνει Τεχνικό Σεμινάριο στις 01-02/10/2011 και 08-09/10/2011 στην Αθήνα, για την πιστοποίηση ως  με τίτλο: “ΚΝΧ-Basic Course”

Πληροφορίες και Δηλώσεις Συμμετοχής στο 210-9768633

  Με εκτίμηση

  Γιώργος Λάζος

  Πιστοποιημένος Εκπαιδευτής ΚΝΧ

Πιθανή για την S&P μια δεύτερη αναδιάρθρωση

πηγή : RE+D Magazine

Μία νέα και μεγαλύτερη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι πιθανόν να συμβεί εντός της επομένης διετίας, σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχου του Οίκου αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Standard & Poor's, ο οποίος πρόσθεσε ότι μια περαιτέρω υποβάθμιση του αξιόχρεου της Ελλάδας είναι «σχεδόν βέβαιη».

«Η αξιολόγηση φέρει αρνητική προοπτική, και είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα οδεύσει χαμηλότερα, καθώς, φυσικά, μια πραγματική αναδιάρθρωση χρέους βρίσκεται τώρα στο τραπέζι", είπε ο Ντέϊβιντ Μπίαρς, επικεφαλής του τμήματος κρατικών αξιολογήσεων της S&P, στη διάρκεια συνέντευξή του στο τηλεοπτικό CNBC.

Η Ελλάδα κατέστη στις 13 Ιουνίου η χώρα με τη χαμηλότερη αξιολόγηση παγκοσμίως, από την S&P.

"Έχουμε επίσης εκφράσει την εκτίμηση, και κατά το παρελθόν, ότι πιστεύουμε πως μια βραχυπρόθεσμη υποβάθμιση δεν είναι το τέλος της ιστορίας (αυτής). Μπορεί να υπάρξει και μια νέα και μεγαλύτερη αναδιάρθρωση αργότερα", σύμφωνα με τον ίδιο.

Ερωτηθείς σχετικά με το χρόνο αυτής της πιθανής νέας αναδιάρθρωσης, ο κ.Μπίαρς, είπε ότι "τούτο, μερικώς, εναπόκειται στην ελληνική πολιτική (σκηνή). Δεν θα μας εξέπληττε όμως εάν μια δεύτερη αναδιάρθρωση εξεταζόταν τα επόμενα ένα-δύο χρόνια".

SOS για το εθνικό απόθεμα αίματος

Τον κώδωνα του κινδύνου για το εθνικό απόθεμα αίματος κρούει ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών (ΠΟΣΕΑ), κ. Χρήστος Πρωτόπαπας.

Η στάθμη της εθνικής μας δεξαμενής αίματος έχει χαμηλώσει λόγω θέρους ενώ την κατάσταση δυσχεραίνουν η έλλειψη κινητών μονάδων αιμοδοσίας, τα πεπαλαιωμένα οχήματα, η ακύρωση προγραμματισμένων αιμοληψιών στην περιφέρεια. «Η συνεργασία με την Ομοσπονδία μας και άλλους αρμόδιους φορείς, προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν Εθνικό Στρατηγικό Σχεδιασμό για την Εθελοντική Αιμοδοσία είναι πλέον επιβεβλημένη» τονίζει ο κ. Πρωτόπαπας, και ζητεί από τους αρμόδιους να αντιμετωπίσουν από κοινού το ευαίσθητο αυτό ζήτημα.

- Ποιο είναι το εθνικό μας απόθεμα σε αίμα; Από πού προέρχεται;
Για να καλυφθούν οι ανάγκες της χώρας χρειάζονται περίπου 630.000 μονάδες αίματος. Κάθε χρόνο αχρηστεύονται περίπου 30.000 μονάδες τις οποίες εισάγουμε από τον Ελβετικό Ερυθρό Σταυρό και οι οποίες στοιχίζουν περίπου 4.000.000€.

Το 50% του συλλεγόμενου αίματος προέρχεται από το φιλικό και συγγενικό περιβάλλον, το 45% περίπου από μεμονωμένους εθελοντές αιμοδότες, από συλλόγους εθελοντών αιμοδοτών και άλλους φορείς και το 5% από τις ένοπλες δυνάμεις.

-Πώς μπορεί να αυξηθεί;
Μόνο με την ενημέρωση του πληθυσμού. Ως Ομοσπονδία έχουμε διαπιστώσει πως όπου υπάρχει Σύλλογος Εθελοντών Αιμοδοτών ή άλλη ομάδα που δραστηριοποιείται στην Εθελοντική Αιμοδοσία και ενημερώνει την τοπική κοινωνία εκεί υπάρχει και αυτάρκεια Αίματος. Αυτό δείχνει και πόσο απαραίτητος είναι ο Εθνικός Σχεδιασμός με τη συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων στο σύστημα Αιμοδοσίας.

-Γιατί το καλοκαίρι παρουσιάζεται πρόβλημα με το αίμα;
Τους καλοκαιρινούς μήνες συνήθως μειώνεται ο αριθμός των Εθελοντών Αιμοδοτών που προσέρχονται για να προσφέρουν το Αίμα τους, λόγω κυρίως των θερινών διακοπών. Επιπλέον, το 2010 καταγράφηκε μείωση της τάξεως του 10% στο συλλεγόμενο αίμα. Η κατάσταση γίνεται πολύ δύσκολη για όσους χρειάζεται να λάβουν αίμα, πχ θαλασσαιμικοί ή πολυτραυματίες.

-Πόσες μονάδες εθελοντικής αιμοδοσίας υπάρχουν στη χώρα; Πόσες μονάδες αίματος προσφέρουν ετησίως στην εθνική μας δεξαμενή;
Υπάρχουν 9 Κέντρα Αίματος και περίπου 80 Νοσοκομειακές Υπηρεσίες Αιμοδοσίας σε όλη τη χώρα. Όλο το συλλεγόμενο Αίμα διακινείται μέσω αυτών των μονάδων, είτε προσερχόμενοι οι Αιμοδότες στις Υπηρεσίες Αιμοδοσίας εντός των νοσοκομείων, είτε σε προγραμματισμένες Αιμοδοσίες σε χώρους εργασίας ή σε Αιμοδοσίες Συλλόγων.

-Η πολιτεία ενισχύει την εθελοντική αιμοδοσία; Αντιμετωπίζουν προβλήματα οι εθελοντές αιμοδότες;
Δυστυχώς η πολιτεία δεν κάνει όσα πρέπει για την ανάπτυξη της Εθελοντικής Αιμοδοσίας στη χώρα μας. Υπάρχουν προβλήματα στελέχωσης με ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό, υπάρχει έλλειψη κινητών μονάδων Αιμοδοσίας ή αντίθετα υπάρχουν πεπαλαιωμένα οχήματα που εγκυμονούν κινδύνους, καθώς και μεγάλη έλλειψη αναλώσιμων π.χ. ασκών κτλ. και δεν υπάρχει και η ανάλογη συνεργασία με την Ομοσπονδία μας και άλλους αρμόδιους φορείς, προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν Εθνικό Στρατηγικό Σχεδιασμό για την Εθελοντική Αιμοδοσία.

Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Εθελοντές Αιμοδότες είναι πως στις περισσότερες Υπηρεσίες Αιμοδοσίας της χώρας τις απογευματινές ώρες και τα Σαββατοκύριακα δε μπορείς να προσέλθεις για να προσφέρεις Αίμα. Επίσης λόγω περιστολής των δαπανών ακυρώνονται καθημερινά προγραμματισμένες Αιμοληψίες στη περιφέρεια, σχεδόν σε όλες τις Υπηρεσίες Αιμοδοσίας της χώρας μας.

-Ποιες ανάγκες της αιμοδοσίας καλύπτουν οι κινητές μονάδες των νοσοκομείων;
Πόσες υπάρχουν ανά την επικράτεια και πόσες από αυτές λειτουργούν κανονικά;
Με τις κινητές μονάδες οι νοσοκομειακές υπηρεσίες αιμοδοσίας είναι σε θέση να πραγματοποιούν εξορμήσεις και να βρίσκονται κοντά στους Εθελοντές Αιμοδότες, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να μετακινούνται στα διάφορα νοσοκομεία τα οποία βρίσκονται κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Έτσι τους παρέχουμε το δικαίωμα της προσφοράς Αίματος, του Δώρου Ζωής όσο μακριά και αν βρίσκονται.

Πως έκαψαν τα χέρια τους οι κερδοσκόποι

Oι διεθνείς κερδοσκόποι είναι οι μεγάλοι χαμένοι από το πακέτο στήριξης της ελληνικής οικονομίας. "Εκαψαν" τα χέρια τους ποντάροντας στη χρεοκοπία. Τα ασφάλιστρα κινδύνου, στα οποία είχαν ποντάρει τεράστια ποσά, δεν θα ενεργοποιηθούν. Χάνουν προσδοκώμενα κέρδη μέχρι και 35 δισ. δολάρια. Η εθελοντική συμμετοχή ιδιωτών στη μετακύλιση του χρέους δεν πυροδοτεί πιστωτικό γεγονός.

"Κάηκαν" τα χέρια των κερδοσκόπων που είχαν ποντάρει στη χρεοκοπία της Ελλάδας.

Το νέο χρηματοδοτικό πακέτο που συμφωνήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής δεν οδηγεί σε "πιστωτικό γεγονός", όπως προέβλεπαν κοινοτικοί αξιωματούχοι και αποφάνθηκε χθες ο καθ΄ ύλην αρμόδιος οργανισμός ISDA. Ετσι δεν θα θα ενεργοποιηθούν τα CDS (ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεοκοπίας). Αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών είναι να βρεθούν στην πλευρά των μεγάλων χαμένων οι διεθνείς κερδοσκόποι. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι... "επιτήδειοι" επενδυτές που είχαν στοιχηματίσει σε ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, θα "χάσουν" δυνητικά κέρδη ύψους 25-30 δισ. δολαρίων.
Την ίδια ώρα στο Χρηματιστήριο Αθηνών στήθηκε πάρτι ανόδου με έντονο αγοραστικό ενδιαφέρον ξένων θεσμικών για τραπεζικούς τίτλους που κατέγραφαν κέρδη ακόμη και υψηλότερα του 10% κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης.

Εθελοντικά
Πιο αναλυτικά, το νέο πακέτο στήριξης της ελληνικής οικονομίας και η προωθούμενη εθελοντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο πρόγραμμα μετακύλισης και ανταλλαγής του ελληνικού χρέους δεν πυροδοτούν ένα "πιστωτικό γεγονός".

Παράλληλα με την υποχώρηση των ελληνικών CDS αποκλιμάκωση υπήρξε και στα ισπανικά, τα πορτογαλικά και τα ιρλανδικά CDS

Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε χθες στο Reuters ο Ντέιβιντ Γκιν, υψηλόβαθμο στέλεχος της Διεθνούς Ενωσης Συμφωνιών Ανταλλαγής και Παραγώγων (ISDA), "πρόκειται για μια εθελοντική ανταλλαγή και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να πυροδοτήσει ένα πιστωτικό γεγονός, καθώς δεν υπάρχει τίποτε που να είναι δεσμευτικό για όλους του κατόχους του ελληνικού χρέους", κατά συνέπεια δεν πρόκειται να ενεργοποιηθούν τα συμβόλαια ασφάλισης έναντι πιστωτικού κινδύνου (CDS). Το κομβικό σημείο είναι ότι οι ιδιώτες επενδυτές συμμετέχουν στο πακέτο εθελοντικά.
Σύμφωνα με αναλυτές, η συνολική αξία των CDS στα ελληνικά ομόλογα φθάνει σήμερα περίπου τα 5,8 δισ. δολάρια (από 6,8 δισ. πέρυσι) και στην περίπτωση ενεργοποίησής τους οι κάτοχοί τους θα αποκόμιζαν συνολικά ποσά ύψους 30-35 δισ. δολαρίων.

Στα χαρτοφυλάκιά των ταμείων υπάρχουν ελληνικά ομόλογα ύψους 20 δισ. ευρώ, τα οποία θα ανταλλάξουν με 30ετείς τίτλους, χωρίς απομείωση της αξίας τους σε αντιδιαστολή με τις τράπεζες οι οποίες θα κάνουν την ανταλλαγή με απομείωση που μπορεί να φθάσει έως το 20%

Οπως ανέφερε η ISDA σε χθεσινή της ανακοίνωση, από τη στιγμή που σε αυτό το στάδιο πρόκειται απλώς για μία πρόταση, δεν υπάρχει λόγος ώστε να εγείρει κάποιος ζήτημα σύγκλησης της ειδικής επιτροπής αξιολόγησης, "αν και αυτό δεν αποτρέπει κάποιον από το να το επιχειρήσει".

Ο Τρισέ
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ, απέκλεισε το "πιστωτικό γεγονός" για την Ελλάδα από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης αλλά όχι την "επιλεκτική χρεοκοπία"...

O Eυ. Βενιζέλος μίλησε για «πανστρατιά υπέρ της Ελλάδας και του ευρώ» και απηύθυνε για μία ακόμη φορά έκκληση για συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας

Σύμφωνα με τον Τσαρλς Νταλάρα, επικεφαλής του Ινστιτούτου Διεθνούς Χρηματοοικονομικής (IIF), η Ελλάδα θα τεθεί σε καθεστώς "επιλεκτικής χρεοκοπίας" από τους οίκους αξιολόγησης, αλλά για... μικρό χρονικό διάστημα. Ο γενικός διευθυντής του IIF τόνισε μεταξύ άλλων ότι "είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, δεδομένου του εύρους του προγράμματος και της συνολικής βελτίωσης του outlook για την Ελλάδα, η "επιλεκτική χρεοκοπία" είναι μία προσωρινή κατάσταση για την Ελλάδα που θα περάσει πολύ γρήγορα".
Ο κ. Νταλάρα εκτιμά ότι η συμφωνία θα δώσει τέλος "στην αβεβαιότητα για το μέλλον που εμπόδιζε τη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να αναπτυχθεί".

Fitch
Yποβάθμιση για... λίγες μέρες

Υπό καθεστώς "περιορισμένης χρεοκοπίας" (restricted default) προτίθεται να θέσει την Ελλάδα ο οίκος αξιολογήσεων Fitch όπως ανακοίνωσε χθες. Κι αυτό, λόγω της συμμετοχής των ιδιωτών στη διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων.
Σε τηλεφωνική του συνέντευξη στο Reuters, o David Riley, επικεφαλής του τμήματος της Fitch για τις αξιολογήσεις κρατών, δήλωσε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να παραμείνει στην κατηγορία της "περιορισμένης χρεοκοπίας" μόνο για λίγες ημέρες, εάν η διαδικασία της ανταλλαγής διενεργηθεί κατάλληλα. Σύμφωνα με τον κ. Riley, τα νέα ομόλογα θα έχουν κατά πάσα πιθανότητα αξιολόγηση B η CCC.
Πάντως, η αναμενόμενη υποβάθμιση της Fitch δεν θέτει θέμα "πιστωτικού γεγονότος".
Αλλαβή κλίματος

Κατρακύλησαν τα spreads μετά τη συμφωνία των Βρυξελλών
Νέα μεγάλη πτώση παρατηρήθηκε χθες στα spreads των ομολόγων της λεγόμενης ευρωπαϊκής "περιφέρειας" αλλά και στα CDS, μετά την ανακοίνωση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη.
Συγκεκριμένα, το CDS του ελληνικού 5ετούς ομολόγου υποχώρησε στις 1.552 μονάδες βάσης (μ.β.), όταν πριν από μερικές ημέρες είχε βρεθεί στα επίπεδα-ρεκόρ των 2.568 μονάδων βάσης (-40% περίπου).
Παράλληλα τα ισπανικά CDS υποχώρησαν στις 285 μ.β., τα πορτογαλικά στις 845 μ.β., τα ιταλικά στις 226 μ.β. και τα ιρλανδικά στις 815 μονάδες βάσης.
Αποκλιμάκωση σημειώθηκε ακόμη και στην αγορά ομολόγων, με το 10ετές ελληνικό ομόλογο να εμφανίζει απόδοση της τάξης του 15,32%, το πορτογαλικό στο 11,31%, το ιρλανδικό στο 11,99%, το ισπανικό στο 5,64% και το ιταλικό στο 5,27%. Παράλληλα, το spread του ελληνικού ομολόγου έναντι του αντίστοιχου γερμανικού τίτλου διαμορφωνόταν χθες στις1.187 μονάδες βάσης (από 1.529 την προηγούμενη Τρίτη), του ιρλανδικού στις 886 μ.β. (από 1.105), του πορτογαλικού στις 811 μ.β. (από 988), του ισπανικού στις 267 μ.β. (από 343) και του ιταλικού στις 230 μονάδες βάσης (από 304 μ.β. την Τρίτη).
Στο Χρηματιστήριο Αθηνών η άνοδος των τιμών ήταν... εκρηκτική χάρη στο αγοραστικό ενδιαφέρον ξένων θεσμικών για τραπεζικούς τίτλους. Ο γενικός δείκτης ενισχύθηκε κατά 5,91% και έκλεισε στις 1.286,15 μονάδες.
Η Alpha Bank ενισχύθηκε κατά 18,81%, η Τράπεζα Πειραιώς κατά 12,09%, η Eurobank κατά 11,7% και η Εθνική Τράπεζα κατά 9,39%.
30ετείς οι νέοι τίτλοι

Ανταλλαγή ομολόγων και από τα Ταμεία χωρίς "κούρεμα"
Στη διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων με νέα 30ετούς διάρκειας θα συμμετάσχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Οπως τόνισε χθες ο υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, η συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων θα γίνει με τη διάθεση νέων ομολόγων στην ονομαστική τους αξία. Δηλαδή δεν θα υπάρξει "κούρεμα". Ο υπουργός πρόσθεσε ότι στα χαρτοφυλάκιά τους -επί της ουσίας στην Τράπεζα της Ελλάδος που λειτουργεί ως θεματοφύλακας- κατέχουν ελληνικά ομόλογα ύψους 20 δισ. ευρώ, τα οποία θα ανταλλάξουν με 30ετείς τίτλους, χωρίς απομείωση της αξίας τους σε αντιδιαστολή με τις τράπεζες οι οποίες θα κάνουν την ανταλλαγή με απομείωση που μπορεί να φθάσει έως το 20%. Μεσοσταθμικά θα είναι κατά πολύ χαμηλότερη.
Πρόσθεσε πως για τα Ταμεία δεν ισχύουν οι λογιστικοί κανόνες εγγραφής ζημιών που ισχύουν για τις τράπεζες, άρα δεν εγγράφουν ζημίες όπως οι τράπεζες. "Τα ομόλογα που κατέχουν θα αντικατασταθούν με άλλα ίσης αξίας ομόλογα στο άρτιο, τριακονταετούς διάρκειας. Αυτά τα ομόλογα όμως μετέχουν στο PSI (ο ιδιωτικός πυλώνας του νέου πακέτου) και έχουν και τις εγγυήσεις του PSI. Αρα στην πραγματικότητα έχουμε μία κάποια ενίσχυση και βελτίωση του χαρτοφυλακίου των ασφαλιστικών ταμείων που είναι κι αυτό κάτι σημαντικό" διευκρίνισε. Ο κ. Βενιζέλος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο η τελική συμμετοχή των ιδιωτών στο rollover να είναι ακόμα μεγαλύτερη από το 12% που προβλέπεται αρχικά στην πρόταση του IIF (Διεθνής Ενωση Τραπεζών)
Επίσης ξεκαθάρισε ότι δεν τίθεται ζήτημα συμμετοχής στη διαδικασία ανταλλαγής ομολόγων των ιδιωτών μικροαποταμιευτών.

Ευ. Βενιζέλος
"Μπήκε πάτος στο βαρέλι του χρέους"
Καλύφθηκαν οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας μέχρι το 2020, "μπήκε πάτος στο βαρέλι του ελληνικού χρέους" και "η κατάσταση στεγανοποιείται", τόνισε χθες ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος.
Με τις ανταλλαγές ομολόγων, όπου συμμετέχει ο ιδιωτικός τομέας, η Ελλάδα δεν θα πληρώνει χρεολύσια (λήξεις ομολόγων) για σχεδόν μία δεκαετία και έτσι προκύπτει μια "ανάσα" μεταξύ 145 και 150 δισ. ευρώ. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι το χρέος αυτό δεν θα πληρωθεί, αλλά ότι αυτό θα γίνει σε μεταγενέστερο χρόνο.
Οπως σημείωσε ο υπουργός, η μεγάλη ανακούφιση που προκύπτει για την Ελλάδα από την ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής του χρέους δεν πρέπει να σημάνει χαλάρωση.
Υποστήριξε πως "ο ιδιωτικός τομέας ψηφίζει Ελλάδα και μένει μέσα στο ελληνικό δημόσιο χρέος για άλλα 30 χρόνια", απηύθυνε έκκληση στον ναυτιλιακό κόσμο και στον απόδημο ελληνισμό να συμβάλουν με τα κεφάλαιά τους στην τόνωση της οικονομίας, και από όσους έχουν μεταφέρει τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό ζήτησε να τα επαναπατρίσουν.
Μίλησε για "πανστρατιά υπέρ της Ελλάδας και του ευρώ" και απηύθυνε για μία ακόμη φορά έκκληση για συναίνεση στο εσωτερικό της χώρας.
Παρουσιάζοντας χθες στην Αθήνα τα αποτελέσματα της Συνόδου, ο υπουργός διευκρίνισε μεταξύ άλλων τα εξής:

• Το διάστημα που καλύπτεται πλέον η Ελλάδα με το νέο πακέτο δεν είναι έως τα μέσα του 2014 αλλά και ολόκληρο το 2020.
• Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένη την ανταλλαγή τίτλων με άλλους διάρκειας 30 ετών δημιουργείται ένα διάστημα περίπου 40 ετών με ευνοϊκούς όρους για την Ελλάδα.
• Για την πρώτη δεκαετία δεν πληρώνουμε χρεολύσια. Μόνο από αυτό προκύπτει μια ανάσα ρευστότητας μεταξύ 145 και 150 δισ. ευρώ. Καταβάλλουμε βέβαια τόκους. Η μέση διάρκεια του χρέους διπλασιάζεται από τα 6,5 χρόνια στα 13,5.
• Σταθεροποιείται το κόστος εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, καθώς το μέσο επιτόκιο, όποιος και εάν κατέχει τα ομόλογα, διαμορφώνεται σε επίπεδα χαμηλότερα του 5%.
• Τα πέντε πρώτα κρίσιμα χρόνια, έως το 2016, ελαφρύνεται το κόστος εξυπηρέτησης, προβλέπεται μειωμένο επιτόκιο, κοντά στο 4% και επομένως προκύπτει μια ανακούφιση της τάξης του 1% για την πρώτη πενταετία.

Επαναγορά
Μείωση χρέους 26 δισ.
Εισάγεται για πρώτη φορά μηχανισμός επαναγοράς χρέους, μέσω του EFSF. Από τις επαναγορές ομολόγων και τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα προκύπτει μια πρώτη μείωση του ελληνικού χρέους κατά 12% του ΑΕΠ ή 26 δισ. ευρώ περίπου. Εφόσον μπουν και άλλα κεφάλαια στον μηχανισμό, κάτι που συζητείται, η μείωση αυτή μπορεί να διευρυνθεί.
Κ. ΤΣΑΧΑΚΗΣ - Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Για την Κρίση και το Μημόνιο

Από protpatek

Κείμενο Προβληματισμού

Ύστερα από ένα χρόνο οικονομικής κατοχής της χώρας μας από την τρόικα (ΕΕ/ΔΝΤ/ΕΚΤ) με το περίφημο πλέον μνημόνιο έχει καταστεί σαφές πως τα πράγματα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, βρίσκονται εκ νέου σε αδιέξοδο.

Στο εξωτερικό γιατί η κρίση της Ευρωζώνης συνεχίζει να διευρύνεται μετά την πρόσφατη ένταξη και της Πορτογαλίας στο μηχανισμό στήριξης, αλλά και με την Ισπανία να έχει καταστεί σαφές ότι κινδυνεύει, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται νέες δυσκολίες και διλήμματα για τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Ενώ στα πλαίσια της χώρας μας, γιατί ομολογείται πλέον από εχθρούς και φίλους πως η επιβολή των περιορισμών του αρχικού μνημονίου, έχουν οδηγήσει την οικονομία σε έναν άνευ προηγουμένου για την  μεταπολεμική ιστορία της χώρας, κύκλο ύφεσης και ανεργίας.H πολιτική του μνημονίου έχει οδηγηθεί σε παταγώδη αποτυχία και εκ των πραγμάτων έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση στα μάτια του λαού. Πιο συγκεκριμένα, από την αρχή της συμφωνίας, εκτιμάται ότι το ΑΕΠ μειώθηκε περισσότερο από 4% και μάλιστα για δεύτερο συνεχόμενο έτος, αφού το 2009 είχε υποχωρήσει κατά 2,3%. Όμως και το 2011 εκτιμάται ότι θα συνεχιστεί η υποχώρηση του ΑΕΠ, με ρυθμό που δεν θα είναι μικρότερος του 3%. Η συρρίκνωση αυτή αποδίδεται στην υποχώρηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων. Ειδικότερα, για τις επενδύσεις, η αβεβαιότητα, η πτώση της ζήτησης και οι δυσκολίες στην εύρεση χρηματοδότησης, οδήγησαν τις επενδύσεις σε μείωση που το 2010 ενδέχεται να έχει υπερβεί και το 18%. Σύμφωνα δε με την Τράπεζα της Ελλάδος, καθώς οι επενδύσεις είχαν υποχωρήσει και το 2009, καθίσταται σαφές ότι έχουν περιοριστεί αισθητά οι παραγωγικές δυνατότητες και συνεπώς ο δυνητικός ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας. Αυτό δικαιολογεί και την πρόβλεψη του ΚΕΠΕ για μείωση του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας και το 2011 κατά 4,12%. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, πως εμμέσως πλην σαφώς, ομολογείται ότι οι απώλειες του ΑΕΠ από την εφαρμογή του μνημονίου θα είναι μόνιμες.

Η ύφεση στην Ελληνική οικονομία είχε δραματικές συνέπειες στην απασχόληση και στην ανεργία, ιδιαιτέρως των νέων. Η απασχόληση εκτιμάται ότι μειώθηκε κατά 2,5% περίπου το 2010, γεγονός που μεταφράστηκε σε απώλεια 100,000 θέσεων εργασίας. Η ανεργία το 2010, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ξεπέρασε το 12,5% του εργατικού δυναμικού, ενώ αναμένεται περαιτέρω αύξηση και για το 2011. Παράλληλα, τα εισοδήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων παρουσιάζουν σημαντική μείωση. Οι πραγματικές μέσες αποδοχές στο σύνολο της οικονομίας εκτιμάται ότι μειώθηκαν κατά 9% το 2010 και προβλέπεται ότι θα μειωθούν κατά 5% το 2011, χωρίς όμως να έχει συνυπολογιστεί η επίπτωση ενός νέου σκληρότερου μνημονίου (Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα). Περαιτέρω, η μείωση των εισοδημάτων το 2010 αντανακλά και την επιτάχυνση του πληθωρισμού στο 4,7% σε ετήσια βάση, η οποία οφείλεται κυρίως στη μεγάλη αύξηση της έμμεσης φορολογίας όσο και στην ταχεία άνοδο της τιμής του πετρελαίου αλλά και στη φοροδιαφυγή. Ο Φεβρουάριος του 2011, έκλεισε με υστέρηση εσόδων έναντι των υποτιθέμενων στόχων του μνημονίου κατά 500 εκατ. Ευρώ. Κι’ αυτό γιατί το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που δεν πληρώνει φόρους αντί να συρρικνώνεται διαρκώς διευρύνεται. Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία που συμπεριλαμβάνονται σε εκθέσεις, τόσο της Εθνικής όσο και της Alfa Bank, φαίνεται πως ενώ η κυβέρνηση υπολόγιζε από την περικοπή μισθών και συντάξεων στο δημόσιο τομέα να εξοικονομήσει 2,6 δις Ευρώ, τελικά εξοικονόμησε μόνο 500 εκατ. Ευρώ, λιγότερο δηλαδή από το 1/5 του υπολογιζόμενου ποσού, γιατί διευρύνθηκε η φοροδιαφυγή κατά 2,1 δις Ευρώ. Δηλαδή αυτό που αφαιρέθηκε από μισθωτούς και συνταξιούχους δεν πήγε τελικά στο δημόσιο ταμείο αλλά πριμοδότησε ουσιαστικά τη διεύρυνση της φοροδιαφυγής. Επισημαίνεται, ότι η απώλεια του ΦΠΑ που πληρώνουμε σαν καταναλωτές αλλά δεν καταλήγει στο δημόσιο ταμείο, με μετριοπαθείς υπολογισμούς υπολογίζεται σε περίπου 7 δις ευρώ το χρόνο, δηλαδή σε περίπου 3% του ΑΕΠ. Ύστερα από τα παραπάνω η διεύρυνση του ελλείμματος του προϋπολογισμού του 2010, ανήλθε στο 10,5%, ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Επιπλέον, τα παραπάνω ερμηνεύουν το γεγονός πως ενώ εισήλθαμε σε αυτό το πρόγραμμα με χρέος στο επίπεδο του 115% του ΑΕΠ, έχουμε ήδη φτάσει στο 160%, ποσοστό στο οποίο θα φτάναμε το 2013, όταν υποτίθεται πως θα βγαίναμε από το πρόγραμμα προσαρμογής-μνημόνιο. Τελευταίο στη σειρά αλλά όχι σε σπουδαιότητα, αποτελεί το σκάνδαλο με τους Τραπεζίτες. Την ώρα που κομπάζουν πως η Ελλάδα διαθέτει έναν ισχυρό χρηματοπιστωτικό τομέα, έχουν ποικιλοτρόπως ενισχυθεί, με ποσά που το συνολικό τους ύψος προσεγγίζει τα 100 δις Ευρώ.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Όπως θα εξηγηθεί στο τμήμα του κειμένου που ασχολείται με την ιστορική αναδρομή των εξελίξεων στο εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα, η όχι ξεκάθαρη και θολή αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού από τους εργαζόμενους, ήταν που έδωσε την ευκαιρία στον σημερινό πρωθυπουργό Γ.Α.Παπανδρέου υποσχόμενος ότι «λεφτά υπάρχουν», να κερδίσει με μεγάλη διαφορά τις εκλογές του 2009, οδηγώντας τον λαό και τους εργαζόμενους στο σφαγείο της Τρόικα με το λεγόμενο μνημόνιο. Έκτοτε, η κυβέρνηση Παπανδρέου με την έμμεση στήριξη του πολιτικού συστήματος, συνεχίζει να προσπαθεί να επιβάλλει στον Ελληνικό λαό τα μέτρα του μνημονίου, πότε χρησιμοποιώντας την προσφιλή σε αυτή μέθοδο της ανοικτής εξαπάτησης, πότε τη μέθοδο του μαστιγίου και του καρότου και πότε απλά απροκάλυπτη βία. Όλα αυτά φυσικά διανθισμένα με μπόλικη τρομοκρατία περί χρεοκοπίας της χώρας, τη στιγμή που η διαδικασία οργανωμένης χρεοκοπίας της είναι ήδη σε εξέλιξη. Το σημερινό όμως αδιέξοδο, με την ανοικτή ομολογία πως η χώρα χρειάζεται νέα «διάσωση» ύστερα από ένα χρόνο εφαρμογής της σκληρής πολιτικής του μνημονίου, είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο τόσο επικοινωνιακά-πολιτικά όσο και τεχνοκρατικά. Η καταστρεπτική ύφεση στην οποία έχει περιέλθει η Ελληνική οικονομία, έχει οδηγήσει τους παράγοντες των λεγομένων διεθνών αγορών να θεωρούν πολύ πιθανή ακόμα και μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας πριν το 2013.

Περαιτέρω, η κατάσταση έχει περιπλακεί περισσότερο εξ’ αιτίας της πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας διάστασης της κρίσης χρέους της ευρωζώνης. Η Ελληνική κρίση κατά τη γνώμη μας, θα πρέπει να εξετάζεται σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο της κρίσης της ΕΕ και όχι όπως αποπροσανατολιστικά προσπαθούν να μας πείσουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, ως κρίση κατά βάση της Ελληνικής οικονομίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και οι δομικές ανισσοροπίες της ίδιας της Ελληνικής οικονομίας δεν έπαιξαν ρόλο. Παρ’ όλα αυτά η Ελληνική κρίση αποτελεί πρόβλημα για τους Ευρωπαίους δανειστές μας και όχι μόνο, στο μέτρο που τυχόν άστοχες επιλογές θα μπορούσαν να επιδεινώσουν και να θέσουν εκτός ελέγχου το ευρύτερο Ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η αποτυχία του Ελληνικού μνημονίου αποτελεί ένα τέτοιο πρόβλημα, ιδιαίτερα καθώς καθίσταται σαφές ότι η Ελλάδα με τα σημερινά δεδομένα δεν θα κατορθώσει να αφιχθεί στο λιμάνι της τελικής φάσης της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της το 2013-14, όπου υποτίθεται ότι τελειώνει το πρόγραμμα προσαρμογής των 110 δις Ευρώ και αναλαμβάνει το διαλυτήριο χωρών του μόνιμου Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Τότε θα μπορούσε να λήξει και ο συναγερμός για τους δανειστές μας, αφού η αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους και η χρεοκοπία της χώρας θα έχει γίνει με τον πλέον συμφέροντα και ακίνδυνο τρόπο γι’ αυτούς. Αυτό γιατί στο μεταξύ θα έχουν λεηλατήσει τη χώρα εισπράττοντας τοκογλυφικούς τόκους, στύβοντας τον Ελληνικό λαό με την υπέρογκη φορολογία και λεηλατώντας τα περιουσιακά στοιχεία και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Παράλληλα, οι Έλληνες εργαζόμενοι θα έχουν μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα απελπισμένων ανθρώπων, χωρίς δικαιώματα, έτοιμων να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη έναντι πινακίου φακής, εξασφαλίζοντας φθηνό εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση. Αυτό όμως δεν είναι κάτι καινούργιο. Ήδη πριν από την κρίση χρέους που άρχισε με το τέλος της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-9, βρισκόταν σε εξέλιξη μια σημαντική για το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο προσπάθεια, η λεγόμενη “στρατηγική της Λισσαβόνας” που σκοπό είχε να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της Ε.Ε, έναντι των ανταγωνιστών της και κυρίως των ΗΠΑ και της ΚΙΝΑΣ. Η κρίση κρατικών χρεών της Ελλάδας λειτούργησε ως ευκαιρία  για την ανανέωση της παραπάνω στρατηγικής, που προορίζεται για το σύνολο της Ευρωζώνης, με πρώτο υποψήφιο πειραματόζωο, δυστυχώς τον ελληνικό λαό. Υπενθυμίζουμε, ότι βασικό συστατικό των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών που προβλέπει το μνημόνιο είναι η μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε αυτές να καταστούν ευέλικτες, με τον ουσιαστικό περιορισμό ή και απαγόρευση, αν γίνουν οι “κατάλληλες” αλλαγές στα συντάγματα, των εργατικών συνδικάτων και την κατάργηση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων που “προκαλούν “αγκυλώσεις” στην αγορά και επιδρούν αρνητικά στην ´´ανταγωνιστικότητα”. Επιπλέον, στο ίδιο αυτό πλαίσιο προβλέπεται και η μεταρρύθμιση των ασφαλιστικών συστημάτων, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και η κατάργηση των επιβαρυντικών για τα κέρδη του κεφαλαίου λειτουργιών του κράτους που δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν.

Αυτή, σε γενικές γραμμές, είναι η προοπτική που χωρίς κανένα ενδοιασμό και εντελώς συνειδητά συμφωνούν τόσο η Ελληνική κυβέρνηση όσο και η κυρίαρχη μερίδα του Ελληνικού κεφαλαίου καθώς προτιμούν η αναδιάρθρωση να γίνει το 2013, εντός του μόνιμου Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης που ελπίζουν ότι μέχρι τότε θα έχει στηθεί. Κάτι τέτοιο, οι κύκλοι του οικονομικού κατεστημένου της χώρας θεωρούν πως με τα σημερινά δεδομένα, εξασφαλίζει γι’ αυτούς το μικρότερο δυνατό κόστος έναντι του μεγαλύτερου δυνατού οφέλους, που είναι η πάση θυσία παραμονή στο Ευρώ και τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Τόσο το αστικό πολιτικό σύστημα(κυβέρνηση- αντιπολίτευση), όσο και η άρχουσα τάξη, θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να ρίξουν ολοκληρωτικά το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και με τη θυσία της δημόσιας περιουσίας και των λιγότερο ισχυρών κεφαλαίων, θα προστατέψουν στο μέτρο του δυνατού τα συμφέροντα της κυρίαρχης μερίδας του Ελληνικού κεφαλαίου. Αυτή είναι η λογική της οργανωμένης χρεοκοπίας μιας χώρας, που από ότι φαίνεται θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στη δύσμοιρη χώρα μας. Ως οργανωμένη χρεοκοπία δηλαδή μπορεί να οριστεί η μεταφορά του εταιρικού πτωχευτικού δικαίου στο επίπεδο του έθνους-κράτους. Η νομολογία του εταιρικού πτωχευτικού δικαίου επιδιώκεται ουσιαστικά να αντικαταστήσει το δημόσιο διεθνές δίκαιο που διέπεται από την αρχή της κρατικής κυριαρχίας.

Οργανωμένη χρεοκοπία και αποβολή της χώρας από το Ευρώ

Βέβαια αυτοί οι υπολογισμοί της Ελληνικής άρχουσας τάξης, η οποία αφελέστατα θεώρησε ότι θα μπορούσε για μια ακόμα φορά στην ιστορία της να αξιοποιήσει τη σχέση της με τον ξένο παράγοντα για να επιβληθεί στο εσωτερικό, γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο και κατά τη γνώμη μας είναι απολύτως ουτοπικοί. Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά εξ’ αιτίας του ευρύτερου και πανευρωπαϊκού χαρακτήρα της κρίσης αλλά και των ανταγωνισμών των ισχυρότερων Ευρωπαϊκών δυνάμεων τόσο μεταξύ τους όσο και απέναντι στα υπόλοιπα κέντρα του ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, ΚΙΝΑ). Η Ελληνική άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση της μπορεί να προτιμά η αναπόφευκτη χρεοκοπία της χώρας να γίνει οργανωμένα, το 2013, καθώς εκτιμά εντελώς λανθασμένα ότι έτσι θα αποφύγει την αποβολή της από το κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα, γεγονός που θεωρεί ότι θα συμβεί στην περίπτωση που η ελληνική χρεοκοπία θα γίνει άτακτα. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και το σκεπτικό με το οποίο κινούνται οι δανειστές που κατά κύριο λόγο είναι οι ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ, ή ότι θα τηρήσουν οποιαδήποτε συμφωνία από τη στιγμή που η διαδικασία της οργανωμένης χρεοκοπίας θα έχει ολοκληρωθεί.

Η απομάκρυνσή μας τότε από το Ευρώ θα μπορεί να επιβληθεί πάρα πολύ εύκολα και ανά πάσα στιγμή, στη βάση μια απλής όσο και ψυχρής ανάλυσης κόστους οφέλους. Οι συνέπειες για την ελληνική οικονομία τότε θα είναι τραγικότατες και αφού η χώρα θα έχει προηγουμένως υποστεί οργανωμένη χρεοκοπία, μη αναστρέψιμες. Οι ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ ευχαρίστως θα έδιωχναν την Ελλάδα (αλλά ας μην γελιόμαστε, το ίδιο ισχύει και για τους άλλους “προβληματικούς” μετά το πέρας της οργανωμένης χρεοκοπίας τους), αν αυτό:

1.    Τους διευκολύνει στη γενικότερη διαχείριση της Ευρωπαϊκής κρίσης και στη διάσωση του Ευρώ, σε ότι αφορά την λειτουργία του σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, καθώς τους είναι απολύτως απαραίτητο όσο και αναντικατάστατο εργαλείο, στον ανταγωνισμό τους με τα άλλα κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Ιδιαίτερα καθώς η κρίση της ευρωζώνης έχει την τάση να επεκταθεί και να επιδεινωθεί.

2.    Οδηγήσει στην δημιουργία ενός δεύτερου, εφαπτόμενου στον σκληρό πυρήνα του Ευρώ και απολύτως εξαρτώμενου από αυτόν, οικονομικά και πολιτικά, κύκλου χωρών, (π.χ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, ίσως ακόμα και Ισπανία στην πιο φιλόδοξη εκδοχή), εξασφαλίζοντας έτσι για τις ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ, την επωφελή γι’ αυτές συνέχεια της ήδη δεσπόζουσας παρουσίας τους σε αυτές της οικονομίες και τη συνέχιση του ξεζουμίσματός τους

Προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι η ολοκλήρωση της διαδικασίας της οργανωμένης χρεοκοπίας της χώρας και τουλάχιστον για την Ελλάδα οι φόβοι μας ότι τα παραπάνω θα συμβούν, ενισχύονται από την εν γένει συμπεριφορά της ισχυρότερης ηγεμονικής δύναμης της ΕΕ, της Γερμανίας απέναντί μας. (Περίπτωση Ζήμενς, ΟΤΕ, απαράδεκτη άρνηση πληρωμής φόρων από την Χόχτιφ για το έργο του αεροδρομίου στα Σπάτα, το σκάνδαλο των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και των υποβρυχίων του ΠΝ, και άλλων που λόγω περιορισμού δεν παρατίθενται).

Η «νέα ελληνική οικονομία» και το μνημόνιο

Στο διάστημα που προηγήθηκε της κρίσης της ευρωζώνης, υπήρξε ένας μετασχηματισμός της Ελληνικής οικονομίας σε οικονομία των υπηρεσιών. Το μοντέλο αυτό είναι πλέον σαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και εν μέσω επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης, η βασική ιδέα περί ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ήταν η ιδέα του προσανατολισμού της οικονομίας σε κλάδους με διεθνή ανταγωνιστικότητα, η απελευθέρωση των αγορών χρήματος και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, που υποτίθεται  ότι θα επέτρεπαν την αξιοποίηση των διεθνών πλεονεκτημάτων. Η Ελληνική οικονομία είχε ήδη δύο κλάδους με διεθνή παρουσία, τη ναυτιλία και τον τουρισμό. Υπό διαμόρφωση όμως ήταν τότε και άλλοι κλάδοι: οι τράπεζες, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, εν’ μέρει και το εμπόριο. Αυτοί θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την παρουσία τους στους νέους οικονομικούς και γεωγραφικούς χώρους που προέκυψαν ύστερα από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη). Σε κάποιο βαθμό αυτό έγινε. Οι συγκεκριμένοι τομείς ιδιωτικοποιήθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, ενισχύθηκαν με τα μεγάλα έργα και την προβολή των Ολυμπιακών αγώνων, ενώ οι χρηματιστηριακοί θεσμοί, προσωρινά τουλάχιστον, φάνηκε να υπόσχονται την απρόσκοπτη χρηματοδότηση των νέων κλάδων. Αυτή η «νέα Ελληνική οικονομία» που εδράζονταν στη διεθνή ανταγωνιστικότητα, προϋπέθετε τη νομισματική σταθερότητα, καθώς δημιουργούσε και στηριζόταν στην ροή διεθνών κεφαλαίων και άλλων πόρων. Η τότε πολιτική της «σκληρής δραχμής»  και η ένταξη στο Ευρώ, αποτελούσαν και αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας αυτής της οικονομίας.

Η στρατηγική αυτή δεν ευνοούσε τη βιομηχανία και τη γεωργία. Αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον σε μεγάλο τμήμα τους. Διότι και εκεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα ήταν δυνατή μόνο σε υποτομείς που συνέχισαν η κατάφεραν να έχουν εξαγωγικές επιδόσεις. Τα υπόλοιπα τμήματα άρχισαν να δοκιμάζονται από το σκληρότερο νόμισμα που ευνοεί τις φθηνότερες εισαγωγές και κάνει δύσκολες της εξαγωγές. Η γεωργία μετά το 2000 άρχισε να παρουσιάζει απόλυτη μείωση της παραγωγής της και η βιομηχανία μεταστράφηκε ταχύτατα προς το παλαιό της πρότυπο αυτό της ελαφριάς βιομηχανίας. Η γεωργία συνεισφέρει μόλις 4% στο ΑΕΠ (περίπου όσο ο κλάδος των κινητών τηλεφώνων), και η βιομηχανία κάτι λιγότερο από 15%. Το 80% είναι υπηρεσίες. Το ισοζύγιο πληρωμών δείχνει αποκαλυπτικά τη δομή της νέας Ελληνικής οικονομίας, που καμία σχέση δεν έχει πλέον με την  οικονομία του 1980. Πρόκειται για μια εξαιρετικά «ανοικτή οικονομία», με τις εισαγωγές να αποτελούν σχεδόν το 40% του ΑΕΠ. Οι εξαγωγές αγαθών (βιομηχανικών και αγροτικών) καλύπτουν μόλις το 10%, και συνεισφέρουν ένα άλλο 10% ο κάθε τομέας. Μένει ακόμα ένα κενό που καλύπτεται από άλλες εισροές και φυσικά από δάνεια. Αυτή η εικόνα των εξωτερικών σχέσεων υποδηλώνει ότι αυτή η οικονομία είναι απόλυτα εξαρτώμενη από τις ξένες κεφαλαιακές ροές κάθε είδους και μορφής. Πολύ περισσότερο καθώς η επιδείνωση των ανισορροπιών του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών ήρθε να προστεθεί στο χρόνιο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και φυσικά στο χρέος. Το χρέος είναι κατ’ αρχήν δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε, περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ. Η ελληνική αστική τάξη μέσω του ελληνικού αστικού κράτους και του κομματικού συστήματος που δημιούργησε μεταπολιτευτικά, προχώρησε στη λήψη μιας σειράς μέτρων κεϋνσιανικού  χαρακτήρα, σε μια προσπάθεια να ελέγξει και να “ξεφουσκώσει” το εργατικό κίνημα εκείνης της περιόδου που είχε πολιτικά και μαχητικά-διεκδικητικά χαρακτηριστικά. Έτσι οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45% , στο οποίο μονιμοποιήθηκαν μέχρι τη σημερινή εποχή του μνημονίου. Η επέκταση του κράτους, έγινε για “καλό σκοπό”, καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα, στη δεκαετία του 1980 το κράτος, ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της “αποβιομηχάνισης” και των “προβληματικών”, φυσικά σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των φορολογουμένων, καθώς σε αυτούς συνέχισε να μην περιλαμβάνεται το μεγάλο κεφάλαιο. Δηλαδή, χωρίς να περιλαμβάνονται οι πρώην ιδιοκτήτες των προβληματικών, και τα λεγόμενα “νέα τζάκια” του ΠΑΣΟΚ, οι επιχειρηματίες που “φτιάχτηκαν” από την νέα εξουσία της μεταπολίτευσης. Αυτοί φοροδιέφευγαν και συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν, είτε νόμιμα (φοροαπαλλαγές, κίνητρα), είτε παράνομα. Έτσι, τα δημόσια έσοδα πάντοτε υστερούσαν έναντι των δαπανών. Ο προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, από -5(1999) έως -16%(1990), και ένα μ. ο. γύρω στο 7% του ΑΕΠ.

Επισημαίνεται σε αυτό το σημείο, ότι αν το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο αυτό οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων κατά την πρώτη περίοδο της ένταξης της χώρας στο Ευρώ, όταν η υπερβάλλουσα παγκόσμια ρευστότητα που διαμόρφωσε η τότε νομισματική πολιτική της αμερικάνικης κεντρικής τράπεζας έδωσε τη δυνατότητα και στις άλλες κεντρικές τράπεζες να διατηρήσουν ιστορικά χαμηλά επίπεδα επιτοκίων για σημαντικό χρονικό διάστημα. Η εξέλιξη αυτή επέτρεψε στο προβληματικό πρότυπο της “νέας ελληνικής οικονομίας” να κερδίσει χρόνο πριν από το μοιραίο και αναπόφευκτο τέλος του. Η μεταμόρφωση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-9, σε δημοσιονομική, έφερε το οριστικό τέλος αυτής της οικονομίας. Δυστυχώς η Ελλάδα έγινε το πρώτο θύμα της λεγόμενης κρίσης κρατικού πιστωτικού κινδύνου. Της κρίσης της ευρωζώνης. Σήμερα, το μοντέλο αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, έχει ήδη παγιδευτεί με ένα τρόπο που δυστυχώς φαίνεται να καθιστά ουσιαστικά αδύνατη, κάθε διέξοδο από την κρίση του στο τρέχον πλαίσιο του Ευρώ, της Ε.Ε. και της Τρόικα. Η αναβίωση των παραγωγικών τομέων βρίσκεται αντιμέτωπη με το γεγονός ότι οι αλλαγές στην οικονομία συμπαρέσυραν το σύνολο των αναπτυξιακών θεσμών που ήταν συνδεδεμένοι με τους τομείς αυτούς (συνεταιρισμοί, τράπεζες, κρατικοί φορείς, κ.ο.κ.), ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης τους θα βρισκόταν αντιμέτωπη τόσο με την ίδια τη δομή και τη λειτουργία των κανόνων ανταγωνισμού της ΕΕ, όσο τώρα πια και με την Τρόικα. Επιπλέον, η αποτυχία του μνημονίου έχει συμβάλλει στην περαιτέρω εμβάθυνση και όξυνση της κρίσης και των αδιεξόδων του μοντέλου της νέας ελληνικής οικονομίας, ιδιαίτερα καθώς οι ρυθμοί μεγέθυνσης της οικονομίας έχουν καταρρεύσει. Ήδη την τελευταία τριετία, η υποχώρηση του ΑΕΠ, αθροιστικά, πρόκειται να είναι της τάξης του 10,1% (2009: 2,3%, 2010: 4%, 2011: 3,8% κατά την εκτίμηση της Τρόικα), ενώ οι απώλειες αυτές στο ΑΕΠ θα είναι μόνιμες καθώς η πολιτική του μνημονίου έχει περιορίσει τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, κάτι που κατά την εκτίμησή μας θα συνεχιστεί κυρίως ως αποτέλεσμα της λεγόμενης “μη αναδιάρθρωσης” του ελληνικού χρέους μέσω της επιμήκυνσης του χρόνου ωρίμανσης του και κυρίως των ανταλλαγμάτων που συνεπάγεται αυτό, δηλαδή της οργανωμένης χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας. Επισημαίνεται ότι το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή των βασικών ΔΕΚΟ και οργανισμών αλλά και των μεγαλυτέρων ελληνικών επιχειρήσεων (π.χ. ΔΕΗ, ΟΤΕ) κατά βάση σε ξένους επενδυτές, θα υποτάξει το σχεδιασμό των συγκεκριμένων επιχειρήσεων και οργανισμών στον εξωτερικό καταμερισμό εργασίας και τη λογική της κερδοφορίας υπερεθνικών συμφερόντων, με αρνητικότατο αποτέλεσμα για τον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας της ελληνικής οικονομίας, διότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας αν γίνουν επενδύσεις, διότι και αυτό θα είναι ζητούμενο, θα έχουν μειωμένο σωρευτικό αποτέλεσμα στους όποιους ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν αναμένεται να είναι υψηλοί λόγω της προοπτικής για κάμψη της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας. Περαιτέρω, η μετατροπή της χώρας, σε χώρας φθηνού εργατικού δυναμικού, κατ’ αρχήν θα προκαλέσει διαρροή εγκεφάλων (κάτι που ήδη έχει αρχίσει να γίνεται), ενώ αν τελικά προσελκύσει επενδύσεις αυτές στην πλειοψηφία τους θα είναι χαμηλού τεχνολογικού επιπέδου. Τα παραπάνω καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη την όποια παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας στην κατεύθυνση αντιμετώπισης των ανισορροπιών του αποτυχημένου παραγωγικού μοντέλου της “νέας ελληνικής οικονομίας”, αυξάνοντας την πιθανότητα να πέσει η χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης που θα καταστήσει αδύνατη την επάνοδο στις λεγόμενες αγορές για δανεισμό. Αυτό θα αυξήσει το κόστος διατήρησης της χώρας στο Ευρώ από την πλευρά των δανειστών και τελικά στη βάση ανάλυσης κόστους-οφέλους από την πλευρά τους, μετά την ολοκλήρωση της πώλησης της δημόσιας περιουσίας της έναντι πινακίου φακής, θα καταστήσει συμφέρουσα για τους δανειστές  και “αγοραστές” της περιουσίας αυτής,  την έξοδο της χώρας από το κοινό νόμισμα.  Παρόλα αυτά η ελληνική άρχουσα τάξη εξακολουθεί να εκτιμά ότι με αυτό τον τρόπο θα καταφέρει να προστατέψει τα συμφέροντα της. Το εκπληκτικό εδώ είναι ότι ακριβώς αυτό το στενό ταξικό συμφέρον, που δεν αφορά καν ολόκληρη την αστική τάξη, γίνεται μια μεθοδική προσπάθεια να παρουσιαστεί δήθεν σαν συμφέρον όλης της ελληνικής κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να εντάξουμε και τη λεγόμενη τρομοκρατία του μνημονίου. Την προσπάθεια δηλαδή να εμφανιστεί η οργανωμένη χρεοκοπία, την οποία η κυβέρνηση και οι ξένοι δανειστές ονομάζουν “ήπια αναδιάρθρωση” ή “μη αναδιάρθρωση”, σαν δήθεν απείρως προτιμότερη λύση σε σχέση με μια «άτακτη χρεοκοπία» και μάλιστα για τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Σαν την καλύτερη δήθεν λύση, για τον εργάτη, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, το μικρό επιχειρηματία και τη νεολαία και όχι όπως είναι η πραγματικότητα για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης…

Οργανωμένη χρεοκοπία ή ρήξη

Όπως καθίσταται σαφές από τα παραπάνω, στην πραγματικότητα, η οργανωμένη χρεοκοπία της χώρας μέσα στο Ευρώ, η οποία έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε εξέλιξη, είναι απείρως χειρότερη μορφή χρεοκοπίας για μια χώρα σαν την Ελλάδα, σε σχέση με μια «άτακτη χρεοκοπία», η πιο σωστά, με μια χρεοκοπία με την πρωτοβουλία του δανειζομένου. Αυτό οφείλεται στο ότι τα προβλήματα της ύφεσης σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι μόνιμα. Σε αντίθεση, στην χρεοκοπία με την πρωτοβουλία του δανειζομένου, τα προβλήματα της ύφεσης, μπορεί με κατάλληλους χειρισμούς να έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Ειδικότερα, μια έξοδος της χώρας από το Ευρώ με οποιονδήποτε τρόπο δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη καθώς αυτό συνεπάγεται μια απότομη μείωση του ΑΕΠ, της τάξης του 30%-40%. Εάν δε η χώρα έχει προηγουμένως υποστεί οργανωμένη χρεοκοπία του τύπου που περιγράψαμε (πώληση δημόσιας περιουσίας, κατεδάφιση κοινωνικού κράτους, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και εργατικών δικαιωμάτων), η απώλεια στο ΑΕΠ θα είναι μόνιμη. Αντίθετα, στην περίπτωση της εξόδου από το Ευρώ, με την πρωτοβουλία του δανειζομένου, παρά το γεγονός ότι η αρχική απώλεια στο ΑΕΠ θα είναι του ίδιου μεγέθους, δεν είναι απαραίτητο να είναι και μόνιμη, αφού με κατάλληλους χειρισμούς οι απώλειες του ΑΕΠ μπορεί να έχουν προσωρινό μόνο χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση καθίσταται σαφές ότι οφείλουμε να αποφύγουμε κατ’ αρχήν την οργανωμένη χρεοκοπία. Επιπλέον, καθώς το πρότυπο της νέας ελληνικής οικονομίας των δεκαετιών του 1990 και 2000, έχει πλήρως αποτύχει, οφείλουμε να επιδιώξουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Εκτιμούμε ότι για τους λόγους που αναλύσαμε επαρκώς προηγουμένως, ούτε η αποφυγή της οργανωμένης χρεοκοπίας της χώρας αλλά ούτε και η παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας μπορεί να γίνουν στο πλαίσιο της ΕΕ και συνεπώς και του Ευρώ. Απαιτείται η παύση πληρωμών έναντι των δανειστών με την πρωτοβουλία του δανειζομένου και η ταυτόχρονη έξοδος από το Ευρώ και την ΕΕ για να υπάρξουν επαρκείς βαθμοί ελευθερίας στο επίπεδο του εθνικού κράτους, δηλαδή πλήρης αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας ώστε να ασκηθούν κατάλληλες πολιτικές προς το σκοπό της παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.

Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο βιώσιμης εξόδου της χώρας από το Ευρώ μπορεί να περιλαμβάνει:

1. Την άρνηση του εξωτερικού χρέους, πού θα απαλλάξει τη χώρα από τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους αυτού. Την συγκρότηση στην συνέχεια επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους για να διευκρινιστεί με ακρίβεια, από πού προέκυψε το χρέος και αν είναι νόμιμο, ώστε να αποφασιστεί τελικά ποιο μέρος αυτού, αν και πότε θα αποπληρωθεί. Για το μέρος του χρέους που θα κριθεί ότι είναι νόμιμο θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές.

2. Την εισαγωγή ελέγχων στην κίνηση των κεφαλαίων, ώστε να αποφευχθεί η φυγή στο εξωτερικό.

3. Την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (που ούτως η άλλως στηρίζεται σκανδαλωδώς από το κράτος) έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του και να χρησιμοποιηθεί για την χρηματοδότηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

4. Τη δημιουργία ενός πραγματικού συστήματος προοδευτικής φορολογίας έτσι ώστε να τονωθεί η ζήτηση των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων και να ενισχυθεί η οικονομία με το ταυτόχρονο κυνήγι της φοροδιαφυγής, και ιδιαίτερα αυτών πού καμιά κυβέρνηση δεν αγγίζει(των μεγάλων επιχειρήσεων και ευπόρων στρωμάτων), ώστε να εξευρεθούν πόροι που θα κατευθυνθούν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

5. Την άσκηση κατάλληλης συναλλαγματικής πολιτικής, ώστε να διευκολυνθεί η εμπορική ανταγωνιστικότητα σε συνδυασμό με ένα σύστημα ελέγχου των τιμών για να μην υπάρξουν αδικαιολόγητες πληθωριστικές αυξήσεις, ιδιαίτερα στα είδη μαζικής κατανάλωσης.  Η πολιτική αυτή θα διευκολύνει επίσης τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας.

Ιδιαίτερα καθώς το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης θα στηρίξει αρχικά τους υπάρχοντες κλάδους, στη συνέχεια θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής.

Η αρχική αδυναμία του εργατικού κινήματος και το κίνημα των «αγανακτισμένων»

Σε αυτό το περιβάλλον χρήζει ερμηνείας, η πρωτοφανής αδυναμία του πολιτικού μαζικού κινήματος, πυρήνας του οποίου είναι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να αντιπαραταχθεί επί της ουσίας με την πολιτική του μνημονίου, στη βάση αξιόπιστων εναλλακτικών προτάσεων που εκτιμούμε ότι υπάρχουν. Δυστυχώς, το μαζικό λαϊκό εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, μεθοδευμένα στα πλαίσια του μεταπολιτευτικού αστικού πολιτικού συστήματος, από την εποχή της λεγόμενης συγκυβέρνησης του 1989, παρουσιάζει ορατές τάσεις υποχώρησης. Αυτή την περίοδο και μέχρι το 2001, το εργατικό κίνημα βρέθηκε αντιμέτωπο με μια τριπλή κατάρρευση η οποία είχε εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες στην πορεία του. Συγκεκριμένα, αυτή την περίοδο είχαμε την κατάρρευση του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”, του αντιαποικιοκρατικού κινήματος και του εργατικού ρεφορμιστικού συνδικαλισμού, που συμπαρέσυρε και τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία στη συνέχεια μεταλλάχθηκε στη λεγόμενη σοσιαλφιλελεύθερη εκδοχή της. Είναι η εποχή που η ΓΣΕΕ επιλέγει το δρόμο της ενσωμάτωσης στην  αντιδραστική αστική μεταρρύθμιση και μετατρέπεται σε πυλώνα αποδοχής και διάδοσης του νεοφιλελευθερισμού στους εργαζόμενους. Ενάντια σε αυτό αναπτύσσονται κάποιες προσπάθειες αντιστάσεων (ΕΑΣ, ΓΕΝΟΠ, Τράπεζες, αγρότες), αλλά σταδιακά οι περισσότερες ομοσπονδίες παραδίνονται στην νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ξεσπούν βέβαια και κάποια γεγονότα (εξεταστικά, μαθητές κ.α.), ωστόσο το συνδικαλιστικό κίνημα αποδιαρθρώνεται, και κατοχυρώνεται ο κυβερνητικός και κομματικός συνδικαλισμός. Τότε εμφανίζεται επίσης ο “κοινωνικός αυτοματισμός” ενάντια στις απεργίες, ενώ η εργατική τάξη επιχειρείται να κατακερματιστεί και να διασπαστεί δομικά. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υποχωρεί δραματικά, γνωρίζουν δόξες ο κομματικός-παραταξιακός συνδικαλισμός και η συνδιαλλαγή με το κράτος και την εργοδοσία, ανθεί ο “πολυμετοχικός καπιταλισμός” στους εργαζόμενους. Ενισχύεται η τάση για ατομική λύση και διαπραγμάτευση. Το τέλος αυτής της περιόδου αρχίζει με την κρίση του 1999 και λήγει με μια κορυφαία αντίφαση: Κάτω από την πίεση της εργατικής και λαϊκής αγανάκτησης, η συμβιβασμένη και «αποδυναμωμένη» ΓΣΕΕ, λόγω και της ίδρυσης του ΠΑΜΕ δύο χρόνια πριν, υποχρεώνεται να κηρύξει την νικηφόρα απεργία ενάντια στο νομοσχέδιο Γιαννίτση.  Έτσι, παρά την ιδεολογική κυριαρχία αλλά και την ιδεολογική τρομοκρατία του νεοφιλελευθερισμού, η αντιπαράθεση του με την κοινωνία, προκειμένου το κεφάλαιο να αντιμετωπίσει την κρίση του, τον φέρνουν αντικειμενικά σε σύγκρουση με το λαό και δημιουργούνται ρήγματα στην ιδεολογική του ηγεμονία, χωρίς όμως να χάνει και την πρωτοκαθεδρία. Αυτό οδηγεί στην «αντιφατική αντίσταση» της περιόδου 2001-08. Στους εργαζόμενους υπάρχει μια αντιφατική τάση διαφοροποίησης από την κυρίαρχη πολιτική, τότε ο συνδικαλισμός αποκτά ξανά αποδοχή (είναι η εποχή που 60% βλέπουν θετικά τα συνδικάτα και μόλις 7,4% τα κόμματα). Παρ’ όλα αυτά, η τάση αυτή θα μείνει μετέωρη γιατί δεν μπόρεσε να αποκτήσει αυτοτέλεια αλλά και πολιτική γραμμή ικανή να αντιπαρατεθεί με αξιόπιστο τρόπο απέναντι στις κεντρικές πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου τη συγκεκριμένη περίοδο. Δεν κατάφερε δηλαδή να αμφισβητήσει επί της ουσίας τον νεοφιλελευθερισμό σε όλες τις εκδοχές του. Αποτέλεσμα: καμία πολιτική απεργία «τύπου Γιαννίτση». Από την άλλη όμως μεριά, θα πρέπει να αναφέρουμε πως οι τάσεις αμφισβήτησης του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και η αντιφατική προσπάθεια για ένα νέο και ανεξάρτητο ταξικό εργατικό κίνημα, φαίνεται να ριζώνουν. Εμφανίζονται με πιο συγκροτημένο τρόπο προσπάθειες για δημιουργία πανελλαδικής ανεξάρτητης εργατικής κίνησης, θεμελιώνεται η ιδέα για τον συντονισμό από τα κάτω πρωτοβάθμιων σωματείων και έχουμε την εμφάνιση τέτοιων συντονισμών. Πυκνώνουν οι απεργίες που έχουν κυρίως αν όχι αποκλειστικά αιτήματα οικονομικού χαρακτήρα (ΟΤΑ,ΔΟΕ,ΟΤΟΕ,ΔΕΗ κ.α.) και  ξεσπά η κινητοποίηση ενάντια στην λεγόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση της Ν.Δ., με την πρωτοφανή κινητοποίηση των εργαζόμενων της Τ.Ε. που ξεπέρασαν για πρώτη φορά τα καθιερωμένα απεργιακά  όρια που έθεταν οι τριτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις.(ΓΣΕΕ-ΟΤΟΕ). Είναι όμως σαφές ότι εξακολουθεί να λείπει μία αξιόπιστη ανατρεπτική πολιτική κατεύθυνση, ικανή να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του φθίνοντος κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η ΓΣΕΕ συνεχίζει στο δρόμο του σοσιαλφιλευθερισμού, ενώ και το ΠΑΜΕ υποτάσσει πλήρως τον οικονομικό αγώνα στην κομματική αυτοδικαίωση και περιχαράκωση. Σε αυτή την κατάσταση, σαν εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, θα μας βρει η κρίση των δανείων χαμηλής πιστοληπτικής διαβάθμισης 2008-‘09. Ο αιφνιδιασμός θα είναι τόσο τακτικός όσο και στρατηγικός (αυτή είναι η κομψή διατύπωση του «κοιμόταν με τα τσαρούχια»). Η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβριου 2008, όπως κάθε αυθόρμητη εξέγερση που δεν πατά και στο συνειδητό, θα περάσει ουσιαστικά αναξιοποίητη.

Το εργατικό κίνημα, η οργανωμένη χρεοκοπία και η δυνατότητα της ρήξης.

Στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας, που τείνει να διαμορφωθεί στη χώρα, η ελληνική κοινωνία, χάρη στη δυναμική της κρίσης, βρίσκεται πλέον σε μια κατάσταση όπου ουσιαστικά “οι πάνω δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν με τον παλαιό τρόπο και οι κάτω δεν θέλουν να κυβερνιούνται με τον παλαιό τρόπο”. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στο πλαίσιο του κινήματος των “αγανακτισμένων” και στο σοβαρό κλυδωνισμό που αυτό προκάλεσε πρόσφατα στην ελληνική κυβέρνηση. Το ΔΝΤ σε μια σειρά από κείμενα του δεν παύει να θεωρεί την κρίση σαν ευκαιρία. Έχει δίκιο. Όντως η κρίση είναι ευκαιρία αλλά όχι μόνο για την άρχουσα τάξη και το διεθνοποιημένο υπερεθνικό κεφάλαιο, αλλά και για την ανασυγκρότηση του μαζικού εργατικού κινήματος, και την ανατροπή του υπάρχοντος αρνητικού σε βάρος των εργαζομένων συσχετισμού δυνάμεων.

Το ξεσκέπασμα των μηχανισμών εκμετάλλευσης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό (ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρώ), αλλά και η ιδεολογική αποδόμηση τόσο της κυριαρχίας όσο και της λογικής των λεγόμενων αγορών, πάνω στην οποία τα τελευταία 20 χρόνια έχει στηριχθεί η πολιτιστική κυριαρχία του καπιταλισμού και εκφράζεται κυρίως μέσα από τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλφιλευθερισμού, διευκολύνει περισσότερο παρά ποτέ την προσπάθεια ανασυγκρότησης του μαζικού εργατικού κινήματος, σε νέες πιο στέρεες σε σχέση με το παρελθόν βάσεις.

Επιπλέον, η τρέχουσα κρίση δίνει την ευκαιρία βαθύτερου κλονισμού των λεγομένων αστικών θεσμών καθώς η κρίση οδηγεί στο ξεσκέπασμα του πραγματικού τους ρόλου και των ταξικών συμφερόντων που σε τελική ανάλυση εξυπηρετούν. Είναι χαρακτηριστικός εδώ ο ρόλος του κοινοβουλίου και ο ξεπεσμός του θεσμού αυτού στα μάτια του ελληνικού λαού, τόσο με τα σκάνδαλα διαπλοκής όσο και μέσα από το παιχνίδι συγκάλυψης που τα αστικά πολιτικά κόμματα, αλλά δυστυχώς ορισμένες φορές ακόμα και τα κόμματα της κοινοβουλευτικής κατοικίδιας αριστεράς, παίζουν σε αυτό. Ιδιαίτερα δε όταν κόμματα με πολύ διαφορετικές υποτίθεται πολιτικές αφετηρίες στοιχίζονται στην παροχή τόσο άμεσης (ψήφιση του μνημονίου, μεσοπρόθεσμου), όσο και έμμεσης (σύγχυση και διάσπαση του εργατικού και του μαζικού λαϊκού κινήματος, κομματικός συνδικαλισμός) στήριξης στην πολιτική της άρχουσας τάξης με τρόπους που τώρα πια γίνονται πολύ πιο εύκολα αντιληπτοί από την μεγάλη μάζα των εργαζομένων σε σχέση, ακόμα και με το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Οι ίδιοι, κόντρα στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού αξιώνουν ακόμα και την αλλαγή του συντάγματος μακριά από το λαό για να αλλάξουν ουσιώδεις διατάξεις καταργώντας δικαιώματα και ελευθερίες (μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων, συλλογικές συμβάσεις, περιορισμοί στην πώληση της δημόσιας περιουσίας, κ.α.) κουρελιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικού πολιτεύματος. Στη συνέχεια, “αξιοσέβαστοι” υποτίθεται δημοσιογράφοι σε συνεργασία με ορισμένους όχι και τόσο αξιοσέβαστους πολιτικούς, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας κατ’ αρχήν τρομοκράτησης των εργαζομένων, που δείχνει όμως και τις βαθύτερες σκέψεις και προθέσεις τους, κάνουν λόγο ακόμα και για τη χρήση του ελληνικού στρατού σε ρόλο καταστολής μιας ενδεχόμενης λαϊκής εξέγερσης. Περαιτέρω, η απροκάλυπτη χρήση παρακρατικών από την αστυνομία και η ανεξέλεγκτη βία που ολοένα και περισσότερο ασκείται σε βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, δρα επίσης αποκαλυπτικά σε σχέση με τη βαθύτερη ουσία αυτών των μηχανισμών.

Απέναντι σε αυτή την «Δημοκρατία», το λαϊκό μαζικό εργατικό κίνημα πρέπει και μπορεί να στηρίζεται στη δημοκρατία των εργαζομένων στο πλαίσιο ενός ανεξάρτητου ταξικού εργατικού κινήματος με εργατικά συνδικάτα όπου θα κυριαρχούν οι διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, η αυτενέργεια των μελών και οι συμμετοχικές διαδικασίες πέρα από λογικές ανάθεσης των ευθυνών στους λίγους, εκλεκτούς ή στους “ικανούς” που είναι η ρίζα του εργατοπατερισμού αλλά και κάθε αντιδημοκρατικής εκτροπής. Γίνεται σαφές ότι από εδώ και πέρα η συνδυασμένη πάλη για την επίτευξη τακτικών ρηγμάτων τόσο στο επίπεδο της μεταβολής της σχέσης μισθών – κερδών όσο και στο επίπεδο των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης σε εθνικό – διεθνικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο της πολιτιστικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης (λογική της αγοράς, αστικοί θεσμοί που λειτουργούν στη λογική μιας «δημοκρατίας» της ανάθεσης και της απόστασης από το λαό, απόσταση που εκφράζεται ακόμα και με αντιδημοκρατικές εκτροπές στις «δύσκολες ώρες») είναι απολύτως αναγκαία όσο και εφικτή, ιδιαίτερα καθώς σταδιακά τα τακτικά ρήγματα θα μετατρέπονται σε στρατηγικές νίκες και τελικά στην αλλαγή του υπάρχοντος γενικότερου συσχετισμού κεφαλαίου – εργασίας υπέρ της εργασίας.

                                                                  ΙΟΥΛΙΟΣ 2011

Ενας νέος τεχνολογικός –και όχι μόνον- δικτυακός τόπος!

 Τα θέματα που απασχολούν και ενδιαφέρουν τον Τεχνικό Κόσμο είναι πολυποίκιλα, ενώ τόσο  η τεχνολογία και οι καινοτομίες, όσο και το θεσμικό πλαίσιο που αφορά όλα τα στάδια υλοποίησης των έργων εξελίσσονται με ταχείς ρυθμούς.
Απαιτείται ως εκ τούτου όχι μόνον συνεχής ενημέρωση, αλλά και εύκολα προσπελάσιμες πηγές πληροφόρησης επί τεχνικών και κανονιστικών θεμάτων.
Υπάρχουν μετά και όλα αυτά τα θέματα και προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Τεχνικός Κόσμος (θεσμικά, επαγγελματικά, τεχνολογικά κλπ) για την αντιμετώπιση των οποίων οι λύσεις δεν είναι μονοσήμαντες και οι απόψεις διαφέρουν. Θέματα που έπρεπε να έχουν επιλυθεί προ πολλού χρονίζουν, μέτρα που έχουν ληφθεί αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά ή έχουν οδηγήσει σε νέα προβλήματα...
Οι Τεχνικοί έχουν απόψεις και αρκετοί θα ήθελαν να τις διατυπώσουν δημόσια, κατά τρόπο άμεσο και ευχερή.
Με αυτές τις αρχικές σκέψεις, μια "ανήσυχη" ομάδα Μηχανικών αποφάσισε την δημιουργία ενός νέου δικτυακού τόπου με φιλόδοξους στόχους:

• ενημέρωση των Τεχνικών επί ποικιλίας θεμάτων που τους ενδιαφέρουν
• on-line παροχή χρησίμων τεχνικών πληροφοριών και στοιχείων
• παρουσίαση τεχνολογικών εξελίξεων και καινοτομιών
• προβολή ενυπογράφων απόψεων και προτάσεων επί θεμάτων που αφορούν τους Τεχνικούς όλων των κατηγοριών
• συνεχής διεύρυνση του θεματολογίου με άρθρα, εκθέσεις, αναλύσεις, παρουσίαση εφαρμογών, νομικά κείμενα, κρίσεις, απόψεις, σχόλια
• παροχή χρησίμων στοιχείων και πληροφοριών προς τους σπουδαστές που εκπονούν διάφορες εργασίες

Προς τιμή του μεγάλου Τεχνικού προγόνου μας, του ΑΡΧΙΜΗΔΗ, ο νέος δικτυακός τόπος ονομάσθηκε:  www.e-archimedes.gr
Την ανάπτυξη, επιμέλεια και εποπτεία του δικτυακού τόπου ανέλαβε πενταμελής επιτροπή, αποτελούμενη από τους εξής Μηχανικούς:

• Θεόδωρο Βουδικλάρη, Πολ. Μηχ., τ. Πρόεδρο του ΣΠΜΕ και του ΙΟΚ
• Ευάγγελο Λυρούδια, Δρ Αρχ. Μηχ., Πρόεδρο του ΣΑΔΑΣ - ΠΕΑ
• Βάιο Σελλούντο, Μ-Η Μηχ., εκδότη, Πρόεδρο της ΕΔΙΠΤ
• Νίκο Μαρσέλλο, Πολ. Μηχ., στέλεχος ποιοτικού ελέγχου
• Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, Πολ. Μηχ., τ. σύμβουλο του ΙΟΚ

[σύντομα βιογραφικά τους σημειώματα υπάρχουν στην ιστοσελίδα]
Παράλληλα έχει εξασφαλισθεί η συνεργασία καταξιωμένων Μηχανικών και λοιπών Επιστημόνων (μεταξύ των οποίων Πανεπιστημιακοί, στελέχη εταιρειών, σύμβουλοι κλπ), των οποίων ο κατάλογος συνεχώς διευρύνεται.
Το περιεχόμενο της ιστοσελίδας εμπλουτίζεται διαρκώς με κείμενα συνεργατών και μελών του forum, ενδιαφέροντα έντυπα που αναρτώνται κατόπιν αδείας των εκδοτών τους, κανονιστικές διατάξεις κλπ.
Περιλαμβάνεται βάση δεδομένων προμηθευτών ανά προϊόν/υλικό (έχουν ήδη καταχωρηθεί πάνω από 700) με δυνατότητα απ’ ευθείας σύνδεσης με την ιστολελίδα τους (όσων διαθέτουν) και συλλογή ενδιαφερόντων slides και video.
Παρέχεται επίσης η δυνατότητα αναζήτησης με λέξη-κλειδί σε όλα τα κείμενα που περιλαμβάνονται στην data base της ιστοσελίδας.  Παράλληλα, βρίσκεται υπό ανάπτυξη εφαρμογή on-line πολυγλώσσων λεξικών τεχνικών όρων διαφόρων τομέων εξειδίκευσης, που εκτός από χρήσιμο εργαλείο για τους ενδιαφερόμενους θα αποτελέσει βάση για την προώθηση της ορθής απόδοσης των όρων στην Ελληνική, με συνδρομή και των επισκεπτών του site.
Η ιστοσελίδα www.e-archimedes.gr είναι ανοικτή! Οι επισκέπτες μας έχουν την δυνατότητα σχολιασμού των αναρτημένων κειμένων, αλλά και υποβολής δικών τους κειμένων προς ανάρτηση, αφού συμπληρώσουν την φόρμα εγγραφής ως μέλη του forum.
Στόχος της Εποπτικής Επιτροπής του site είναι η φιλοξένηση επωνύμων σχολίων, απόψεων και προτάσεων, στα όρια βέβαια της ευπρέπειας που αρμόζει στους Τεχνικούς.
Με την συνδρομή και υποστήριξη των συνεργατών και των επισκεπτών της ιστοσελίδας, το www.e-archimedes.gr  μπορεί σίγουρα να αποτελέσει έναν πραγματικά χρήσιμο δικτυακό χώρο για τους Τεχνικούς.

Καύσωνας για δύο εβδομάδες!

Μια ανάσα από τους 40 βαθμούς Κελσίου θα φτάσει σήμερα ο υδράργυρος. Μετά το «καυτό» Σαββατοκύριακο, η χώρα θα συνεχίσει να «βράζει» και θα βράζει για άλλες δύο εβδομάδες, με την Τετάρτη να έχουμε την κορύφωση περιμένοντας ακόμα και 42 βαθμούς Κελσίου.
Αν σε αυτό προσθέσουμε τα υψηλά επίπεδα του όζοντος και της άπνοιας, τότε μιλάμε για ένα αποπνικτικό σκηνικό.
Στην Αττική σήμερα η θερμοκρασία θα αγγίξει τους 37 βαθμούς. Παρόμοιο το σκηνικό και στη Θεσσαλονίκη, με το θερμόμετρο να δείχνει έως 34 βαθμούς.
Στη Βόρεια Ελλάδα τώρα, η θερμοκρασία θα φτάσει τους 36 βαθμούς, στην Κεντρική και Νότια Ελλάδα τους 38, στη Δυτική Ελλάδα τους 35, και τους 32 σε Κυκλάδες, Σποράδες και Κρήτη. Στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στις περιοχές της νότιας Κρήτης, η μέγιστη θερμοκρασία θα είναι 37 βαθμοί.
Οι άνεμοι στα νότια και ανατολικά τμήματα του Αιγαίου θα πνέουν τοπικά ισχυροί βορειοδυτικοί, ενώ στο Ιόνιο θα πνέουν μέτριοι και τοπικά ισχυροί βορειοδυτικοί.
Σε επιφυλακή είναι οι υγειονομικές υπηρεσίες, ενώ οι δήμοι έχουν θέσει στην διάθεση των πολιτών κλιματιζόμενες αίθουσες ώστε να αντιμετωπίσουν την ζέστη, που αναμένεται να κορυφωθεί την Τετάρτη. Τότε σε κάποιες περιοχές ο υδράργυρος θα φτάσει ακόμα και του 42 βαθμούς. Από την Πέμπτη θα φυσήξει βορειαδάκι και θα πέσει τρεις με τέσσερις βαθμούς, όμως όπως αντιλαμβάνεστε θα υπάρχει για αρκετές ημέρες ακόμα ζέστη, μέχρι και τουλάχιστον το μεθεπόμενο σαββατοκύριακο. Όλο αυτό το διάστημα οι θερμοκρασίες θα αγγίζουν τους 38 με 39 βαθμούς.

Άμεση προσφυγή σε εκλογές με απλή αναλογική ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας

Το αίτημα της άμεσης προσφυγής στις κάλπες με το σύστημα της απλής αναλογικής έθεσε το Σάββατο ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας από το βήμα της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ που διεξάγεται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ο κ. Τσίπρας είπε ακόμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος για ανοιχτό πολιτικό διάλογο με μια σειρά από δυνάμεις με τις οποίες υπάρχουν μεν διαφορές, είναι όμως δευτερεύουσες μπροστά στο ιστορικό καθήκον που έχουν να αποτρέψουν τη λεηλασία του λαού και της χώρας.

Μείωση συμμετοχής "ξεμπλοκάρει" έργα

Η συμφωνία του υπουργού Ανάπτυξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με τον επίτροπο Γιόχανες Χαν για τη μείωση της εθνικής συμμετοχής της χώρας μας στα συγχρηματοδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση έργα από το 21% στο 15% προκάλεσε τη θετική αντίδραση του εκπροσώπου του επιτρόπου.
Η εξέλιξη αυτή απελευθερώνει περίπου 15 δισ. ευρώ τα οποία αναμένεται να βοηθήσουν στην τόνωση της ελληνικής οικονομίας μέσω της απεμπλοκής μεγάλων έργων ανάπτυξης και της ενίσχυσης νέων προγραμμάτων επιχειρήσεων.
Τα έργα ανάπτυξης που θα ξεκολλήσουν είναι οι 5 μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι, δηλαδή:

• η Ιόνια Οδός με κατασκευή δρόμου από το Ρίο στα Ιωάννινα και από την Αθήνα στα Σκαρφεία
• ο βορειοδυτικός άξονας Πελοποννήσου που ξεκινά από την Ελευσίνα και μέσω Κορίνθου, Πάτρας, Πύργου φθάνει μέχρι την Τσάκωνα
• ο άλλος οδικός άξονας της Πελοποννήσου, ο Μορέας που από την Κόρινθο περνά στην Τρίπολη και καταλήγει στην Καλαμάτα
• ο Ε65 που συνδέει τη Λαμία με την Παναγία στην Εγνατία Οδό μεταξύ Γρεβενών και Μετσόβου και
• ο δρόμος Μαλιακός - Κλειδί.

Εκτός από τον Μορέα, τα έργα στους άλλους 4 αυτοκινητοδρόμους έχουν ουσιαστικά παγώσει με την καθυστέρηση σε κάποια να φτάνει ακόμα και τα 2 χρόνια, στερώντας παράλληλα την εργασία από χιλιάδες ανθρώπους.
"Αυτή την στιγμή περίπου 7000 εργαζόμενοι στον κατασκευαστικό κλάδο και συγκεκριμένα τους οδικούς άξονες, βρίσκονται χωρίς δουλειά και περιμένουν πότε θα πάρουν μπρος ξανά τα έργα", τόνισε ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χρυσοχοΐδης.
Η ΝΔ υποστηρίζει οτι η λύση για το ΕΣΠΑ θα έπρεπε να είχε βρεθεί νωρίτερα χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος με αρνητικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία, ενώ τονίζει ότι ανάλογη πρόταση είχε καταθέσει ο Αντώνης Σαμαράς πριν απο ενάμιση χρονο.
"Χρειάστηκαν 18 μήνες για να καταλάβουν και να δεχτούν αυτά που έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς από τον Φεβρουάριο του 2010. Είναι και αυτό, άλλη μια απόδειξη ότι η κυβέρνηση, ούτε προτάσεις εξόδου από την κρίση έχει, ούτε διαπραγματεύεται", τόνισε ο επρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γιάννης Μιχελάκης.
Τα έργα παραχώρησης δίνουν μια μοναδική ευκαιρία για ανάπτυξη και παράλληλα δημιουργούν χιλιάδες θέσεις εργασίας, τονίζουν οι εκπρόσωποι των παραχωρησιούχων.