Σε κάθε ταξίδι στην κανονική Ευρώπη, την πολιτισμένη, μετά την καθιερωμένη βόλτα στα βιβλιοπωλεία, έπιανα πάντοτε τον εαυτό μου να ζηλεύει και να στεναχωριέται για την φτώχεια του αθλητικού βιβλίου στην Ελλάδα. Πέρα από όλα τα άλλα, ζήλευα πολύ που οι ξένοι αθλητές έβρισκαν νόημα στην διήγηση της ζωής τους. Και πάντοτε, διαχρονικά, προσπαθούσα να πείσω Ελληνες σημαντικούς αθλητές να το κάνουν, για να παραδώσουν την πολύτιμη εμπειρία στα νεότερα παιδιά, αυτά που δεν βρίσκουν εύκολα απάντηση στις ερωτήσεις που γεννά η ανάγκη για καθοδήγηση και αθλητικό – επαγγελματικό προσανατολισμό.Χάρηκα πολύ όταν άκουσα ότι ο Νάσος Γαλακτερός έφτιαξε ένα βιβλίο, τον «τελευταίο αγώνα», ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τη ζωή του, με πρωταγωνιστή τον άλλο εαυτό του. Θα το έβαζα ούτως ή άλλως στη λίστα, στη σειρά των βιβλίων που πρόκειται να διαβάσω. Μέχρι που άκουσα ότι έχει αφιερώσει το βιβλίο στον Γιάννη Αντωνόπουλο, ένα από τα πιο σπάνια παιδιά της αθλητικής δημοσιογραφίας, που έφυγε στα 43 του το 2005. Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Γιάννη και να δουλέψω μαζί του για πολλά χρόνια, στον «Κόσμο των σπορ» και το «Βήμα». Εκτός από δημοσιογραφάρα, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μαχητές της ζωής που γνώρισα, κι ήταν πολλά τα μαθήματα που πήρα παρακολουθώντας τη διαδρομή του.
Είναι πολύ μεγάλη μαγκιά του Νάσου η αφιέρωση του βιβλίου σε έναν άνθρωπο που έχει χαθεί. Υποκλίνομαι σε αυτή την πράξη, που δείχνει πολλά για την ψυχή του Γαλακτερού. Και γι’ αυτό, για πρώτη μου φορά, προτείνω την ανάγνωση ενός βιβλίου που δεν έχω καν ξεφυλλίσει.
Βασίλης Σαμπράκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου