Αυτό που ζούμε τις τελευταίες
ώρες δεν είναι τίποτα λιγότερο από το τέλος της νεότερης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο Κων. Καραμανλής, αντιμέτωπος με τα ριζοσπαστικά δαιμόνια που απελευθέρωσαν
χούντα, Πολυτεχνείο και κυπριακή τραγωδία, κατάφερε να την οικοδομήσει πάνω σε
τρία θεμέλια: την ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη (η τελευταία Μεγάλη Ιδέα του
αστικού πολιτικού κόσμου), την ισχυρή κρατική παρέμβαση στην οικονομία, για την
οποία ο τότε πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για «σοσιαλμανία» και τη διαμόρφωση ενός
δικομματικού πολιτικού συστήματος, με τον ίδιο να επιλέγει ως προνομιακό
αντίπαλο, συνομιλητή και διάδοχο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Όλα αυτά αποτελούν πλέον σωρό
ερειπίων. Η εικόνα του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών να υποκλίνεται ως ικέτης
στον κ. Σόιμπλε ήταν εύγλωττη όσο χίλιες αναλύσεις. Όταν το Βερολίνο υποβάλλει
σε πραγματική ταπείνωση μια κυβέρνηση που μόλις έχει προσυπογράψει το 99% των
βαρύτατων όρων για το Μνημόνιο ΙΙ, δικαιούται κανείς να αναρωτηθεί αν η απόφαση
για εξοστρακισμό της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι ειλημμένη.
Ο Κίσινγκερ είπε κάποτε ότι
στη Γερμανία στοιχειώνει μια διαχρονική τραγωδία: «Είναι πολύ μεγάλη για την
Ευρώπη και πολύ μικρή για τον κόσμο». Δεν αποκλείεται η σημερινή Γερμανία
-ηγεμονική στην Ευρώπη, αλλά αδύναμη να σταθεί μόνη της απέναντι σε μεγα-κράτη,
όπως η Αμερική και η Κίνα- να συνθλιβεί και πάλι στις Συμπληγάδες αυτής της
αντίφασης. Μέχρι τότε, η Ελλάδα καλείται να υποστεί απότομη υποβάθμιση στον παγκόσμιο
καταμερισμό εργασίας. Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική, η μόνη εναλλακτική λύση
για τις ελληνικές ελίτ θα ήταν να αποχαιρετήσουν την ευρωπαϊκή Αλεξάνδρεια που
χάνουν και να αναζητήσουν στηρίγματα σε ΗΠΑ, Βρετανία ή και Ρωσία και Κίνα -
μια στρατηγική στροφή με τεράστιες αβεβαιότητες.
Στο μεταξύ, η απειλή της
κοινωνικής πυράκτωσης συνοδεύεται από πραγματικό πολιτικό κραχ. Η διάλυση του
ΠΑΣΟΚ, από την οποία θα προκύψουν σύντομα νέα κόμματα, αποτελεί μείζον πρόβλημα
για όλο το πολιτικό σύστημα, καθώς δεν υπάρχει ευσταθής ισορροπία πάνω σε ένα
μόνο σκέλος. Ο Αντ. Σαμαράς προσφέρεται ως η μόνη φερέγγυα, αστική λύση, αλλά
με την οβιδιακή του μεταμόρφωση κινδυνεύει να μείνει χωρίς σαμαρικούς, όμηρος
των εσωκομματικών αντιπάλων του. Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς και η καθήλωσή
της σε μια λογική «αντίστασης», τη στιγμή που οι δραματικές εξελίξεις
επιβάλλουν να αναλάβει το ρίσκο και τις ευθύνες της δύναμης εξουσίας, την
καταδικάζουν να σπέρνει δράκους και να θερίζει ψύλλους.
Το εκρηκτικό κοκτέιλ διεθνούς
υποβάθμισης, κοινωνικής απόγνωσης και πολιτικής κατάρρευσης απελευθερώνει όλα
τα φαντάσματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ποτέ άλλοτε ο τόπος δεν χρειαζόταν
νέες δυνάμεις, φρέσκιες ιδέες και ποτέ άλλοτε το έλλειμμά τους δεν ήταν τόσο
τρομακτικό. Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου