Θρασύδειλα “λεβεντόπαιδα”

Αναρτήθηκε από τον διαχειριστή sarant στο ιστολόγιο sarantakos.wordpress.com

Προβληματίστηκα αν πρέπει να γράψω το σημερινό άρθρο· και χτες είχα αρχίσει να το γράφω και το παράτησα· δεν φταίνε τίποτα οι αναγνώστες του ιστολογίου να δεχτούν και τρίτη δόση από τα νοσηρά κηρύγματα της μαυροντυμένης συμμορίας, σκεφτόμουν (γιατί ήδη έχω αφιερώσει δυο άρθρα, το προχτεσινό, κι ένα προεκλογικό στα ξυρισμένα κρανία). Ωστόσο, πολλοί μού ζήτησαν αυτό το άρθρο, και η πλάστιγγα έγειρε όταν σημειώθηκαν εξελίξεις στο θέμα· άλλωστε, βρίσκομαι στα χωράφια μου· θέλω να πω, το θέμα μας κάθε άλλο παρά αμιγώς πολιτικό είναι: αφορά και τη γλώσσα, και τη μετάφραση και τη φρασεολογία, αλλά και το Διαδίκτυο.

Πριν από ένα περίπου μήνα, η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη έγραψε ένα άρθρο στην Καθημερινή, με τίτλο «Η κοινοτοπία του κακού» και με θέμα του με την τακτική που θα έπρεπε να κρατήσουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικές δυνάμεις απέναντι στην Χρυσή Αυγή, ενόψει της διαφαινόμενης εισόδου της στη Βουλή. Εύλογα η Κουναλάκη υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ούτε υπόνοια διαλόγου με την ΧΑ, ενδεχόμενο που το θεωρεί εξίσου αδιανόητο με το να δημοσίευαν οι εφημερίδες μια συνέντευξη περί ανέμων και υδάτων με τον Χίτλερ.

Μερικές μέρες αργότερα, στο ιστολόγιο των χρυσαυγιτών δημοσιεύτηκε μια «απάντηση στο άρθρο της Κουναλάκη». Με τίτλο «Η κοινοτοπία της παροξυντικής αυτοϊκανοποίησης», είναι ένα εκτενέστατο άρθρο, σχεδόν εξαπλάσιο σε έκταση από εκείνο στο οποίο απαντάει, γεμάτο χυδαίους χαρακτηρισμούς και προσωπικές επιθέσεις στη δημοσιογράφο. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ, αν και οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι είναι εξαιρετικά νοσηρό (Ενημέρωση: αυτή τη στιγμή το χρυσαυγίτικο ιστολόγιο έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, το άρθρο πάντως έχει αναπαραχθεί εδώ).
Εγώ ανατρίχιασα διαβάζοντας πόσες προσωπικές λεπτομέρειες για τη ζωή της Ξ. Κουναλάκη φαινόταν να γνωρίζει ο ανώνυμος αρθρογράφος (υπογράφει με τα αρχικά Θ.Π.), όχι μόνο ότι είναι κόρη του πολιτικού Πέτρου Κουναλάκη αλλά και την ηλικία της, όλες τις επαγγελματικές της δραστηριότητες, το ότι έχει μια 13χρονη κόρη, ακόμα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της -και, στο αποκορύφωμα, διατυπώνει μια συγκαλυμμένη απειλή για επίθεση εναντίον της δημοσιογράφου (περισσότερα παρακάτω). Φυσικά, η αναφορά στα προσωπικά του αντιπάλου αντί για απάντηση στα όσα υποστηρίζει είναι αρκετά εύγλωττη για την ένδεια επιχειρημάτων της συμμορίας.

Το χρυσαυγίτικο ιστολόγιο δεν το διάβαζα, αλλά το άρθρο αυτό μου το έστειλε μερικές μέρες αργότερα ένας φίλος, ο οποίος ξέρει την πετριά που έχω με τα γλωσσικά, επισημαίνοντάς μου κάποιες σπανιότατες λέξεις που χρησιμοποιεί ο ανώνυμος αρθρογράφος. Τότε δεν θέλησα να γράψω, αφενός επειδή είχα μόλις γράψει ένα δικό μου άρθρο για τους χρυσαυγίτες και αφετέρου επειδή φοβόμουν μήπως το θύμα της λεκτικής επίθεσης ενοχληθεί με την ανακίνηση του θέματος. Τώρα που η ίδια η δημοσιογράφος κατάγγειλε την υπόθεση, ο ενδοιασμός αυτός δεν υπάρχει.

Αν παρά τις παραινέσεις μου διαβάσατε το χρυσαυγίτικο άρθρο, θα προσέξατε ότι δεν είναι αυτό που θα περιμέναμε από τον τυπικό αρθρογράφο της συμμορίας. Αντί για την άμεση και ακατέργαστη γλώσσα των τυπικών άρθρων του ιστολογίου, με λίγες και κοφτές φράσεις, εδώ έχουμε μια ακατάσχετη λογοδιάρροια, μακρές περιόδους, κατάφορτη γλώσσα που λογιοφέρνει, διανθισμένη με κάποιες σπανιότατες λέξεις αλλά και μάγκικες εκφράσεις, χωρίς να χάνει ευκαιρία ο συγγραφέας να κάνει επίδειξη γνώσεων και γλωσσομάθειας, με δυο λόγια  ένα στυλ που θα πρέπει να το θαυμάζει ο μέσος αστοιχείωτος χρυσαυγίτης. Εδώ που τα λέμε, ελάχιστοι χρησιμοποιούν λέξεις όπως π.χ. «αβληχρές επιφυλάξεις» ή «παλιλαλία» ή «ενορμητικές ώσεις» ή «ευένδοτος» ή ακόμα «δυσφορικά» και «απερινόητα».

Σας κάνει κάτι εντύπωση σε αυτές τις λέξεις; Θα έλεγα ότι έχουν ένα κοινό στοιχείο -εκτός από την τελευταία. Διότι το «απερινόητος» (=αυτός που δεν είναι δυνατό να γίνει νοητός) είναι εκκλησιαστική λέξη, που την είχε χρησιμοποιήσει παλιά ο Ζουράρης στον λεξιλαγνικό τίτλο ενός βιβλίου του («Μισγάγκεια απερινόητη»), αλλά όλες οι άλλες λέξεις ανήκουν στο ιατρικό λεξιλόγιο: η παλιλαλία (ή παλιλλαλία) είναι διαταραχή του λόγου, ενώ ο «αβληχρός» που θα πει «αδύναμος, απαλός» το χρησιμοποιούν πολύ οι γιατροί για φιγούρα, π.χ. οι προειδοποιητικές κλινικές εκδηλώσεις είναι αβληχρές, ακαθόριστες και γενικώς ηπιότερες. Ο ενορμητικός είναι όρος της ψυχολογίας, ο «δυσφορικός» είναι συνηθισμένο επίθετο σε ιατρικούς όρους (δυσφορική διαταραχή, δυσφορικό σύνδρομο), ενώ ο ευένδοτος (= που υποχωρεί εύκολα) επίσης είναι αγαπημένη λέξη των γιατρών, π.χ. “Κήλη ονομάζεται η πρόπτωση κάθε ενδοκοιλιακού οργάνου μέσα από ευένδοτο σημείο της κοιλιάς”. Χωρίς διάθεση να κάνω τον γλωσσικό ντετέκτιβ, θα στοιχημάτιζα πως ο αρθρογράφος είτε ασχολείται επαγγελματικά στον ευρύτερο ιατρικό και παραϊατρικό κλάδο είτε διαβάζει ιατρικά συγγράμματα από χόμπι.

Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι ο πολύ μεγάλος αριθμός φτηνών σεξιστικών και σεξουαλικών υπονοουμένων. Η περιφρόνηση για τις γυναίκες και τα σεξιστικά υπονοούμενα είναι σήμα κατατεθέν των ναζιστών· δεν αρνούμαι ότι τέτοιος λόγος παρατηρείται δυστυχώς σε άντρες όλων των πολιτικών χώρων, όμως στη φασιστική άκρα δεξιά είναι ενδημικός. Βέβαια, ο συγκεκριμένος αρθρογράφος το παρακάνει. Ένας ψυχίατρος θα έβρισκε πιθανώς άφθονο υλικό για ανάλυση, αλλά δεν θέλω να σταθώ περισσότερο. Να επισημάνω πάντως ότι υπάρχουν και σεξιστικές αναφορές που δεν είναι και τόσο φανερές: για παράδειγμα, η Χέρμπερτστράσε, στην οποία γίνεται αναφορά, είναι ο διασημότερος μπουρδελόδρομος της Γερμανίας, στο Ζανκτ Πάουλι του Αμβούργου· και όχι τυχαία η Ξ.Κ. έχει γεννηθεί στο Αμβούργο.

Ως εδώ, τα πράγματα είναι σχετικά ανώδυνα, αν και όχι αθώα. Όμως, το άρθρο περιέχει και μια συγκαλυμμένη απειλή. Γράφει: Είναι απολύτως βέβαιο πως γνωρίζουμε και ξέρουμε καλά και για όσους (λίγους) μένουν δίπλα μας και για όσους μένουν καλοβαλμένοι πολύ μακριά μας. Η πάλη των ιδεών έχει την δικιά της αυθύπαρκτη και εν πολλοίς άχρονη λειτουργία. Όμως σε ότι αφορά το κοινωνικοπολιτικό δρώμενο, η παράμετρος του χρόνου ενέχει τεράστια βαρύτητα. Εμείς μάθαμε να περιμένουμε επί 31 χρόνια και άσχετα με την εκλογική αριθμητική ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ! Έτσι ή αλλιώς. Ο χρόνος τρέχει κι επιδρά καταλυτικά και ρηξικέλευθα. Για να το αποδώσουμε στην… μητρική της ξένης Ξένιας γλώσσα : «Kommt Zeit, kommt Rat, Kommt Attentat!»

Η απειλή βρίσκεται στη γερμανική φράση, που θα τη βρείτε να αποδίδεται με πολλούς τρόπους, όχι πάντα σωστά. Η φράση είναι παρωδία μιας παροιμίας. Η αρχική παροιμία έχει δυο σκέλη: Kommt Zeit, kommt Rat. Το Rat σημαίνει συμβουλή (και συμβούλιο) και η παροιμία σημαίνει κατά λέξη: Έρχεται (δηλ. περνάει) ο χρόνος, έρχεται η συμβουλή. Χρησιμοποιείται για να δείξει ότι με τον καιρό όλα φτιάχνουν, δηλ. είναι κάτι ανάμεσα στο «το καλό πράγμα αργεί να γίνει», στο «σπεύδε βραδέως» και στο «αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι».

Όπως πολλές παροιμίες, κι αυτή έχει κάμποσες λογοπαικτικές ή άλλες παραλλαγές, μερικές από τις οποίες μπορείτε να δείτε συγκεντρωμένες εδώ, μαζί με άλλες πληροφορίες για την παροιμία. Η παραλλαγή που μας ενδιαφέρει, βέβαια, είναι «Kommt Zeit, kommt Rat, Kommt Attentat!». Το Attentat είναι το χτύπημα, η επίθεση, η δολοφονική επίθεση. Στα γερμανικά κάνει ομοιοκαταληξία με το Rat. Αν είχαμε αν μεταφράσουμε το λογοπαίγνιο, θα λέγαμε κάτι σαν «το καλό χτύπημα αργεί να γίνει». Στη Γερμανία η φράση αυτή χρησιμοποιήθηκε σαν σύνθημα από την ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ και άλλους ακροαριστερούς (μεταξύ άλλων στο Αμβούργο το 1987), αλλά δεν άργησαν να την υιοθετήσουν και οι ακροδεξιοί.

Το βασικό είναι ότι η παραλλαγμένη παροιμία χρησιμοποιείται πλέον από την άκρα δεξιά στη Γερμανία σαν απειλητική προειδοποίηση ότι “έρχεται η ώρα σου”, και αυτό ο γερμανομαθής χρυσαυγίτης το ξέρει, και ξέρει ότι το ξέρει και η απειλούμενη δημοσιογράφος. Σε περσινό άρθρο, γραμμένο μετά το μακελιό στη Νορβηγία, δηλώνεται καθαρά (στην προτελευταία παράγραφο) ότι η φράση Kommt Zeit, kommt Rat, kommt Attentat είναι στερεότυπη απειλή που χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί. Και αυτό ισχύει εδώ και χρόνια: για παράδειγμα, το 2001 στάλθηκε στον Πάουλ Σπίγκελ παγιδευμένο πακέτο με τη φράση: Kommt Zeit, kommt Rat, kommt Attentat, την οποία το περιοδικό χαρακτηρίζει “unmissverstaendlichem Text” (δηλαδή που δεν επιδέχεται παρερμηνείες) σημειώνοντας ότι η γερμανική αστυνομία πήρε πολύ σοβαρά την απειλή.

Σε αντίθεση με την ελληνική. Όταν η κ. Κουναλάκη απευθύνθηκε στην αστυνομία, τη συμβούλεψαν να… σταματήσει να γράφει για τη Χρυσή Αυγή gια να μην δεχτεί επίθεση (!) και να κάνει μήνυση στην ιστοσελίδα. Οπότε, καλά έκανε η κυρία Κουναλάκη και δημοσιοποίησε ευρύτερα το θέμα. Πάντως, ο θόρυβος που έγινε για την υπόθεση ανάγκασε τους χρυσαυγίτες σε μια κωμική αναδίπλωση. Σε χτεσινό άρθρο στο ιστολόγιό τους, προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, με μια από τις πιο γελοίες δικαιολογίες που έχω ακούσει στη ζωή μου.

Λένε πως η λέξη Attentat σημαίνει μια… δικαστική διαδικασία, και αυτό το στηρίζουν σε ένα αγγλικό διαδικτυακό λεξικό: Η σημασία με την οποία παρατέθηκε η επίμαχη λέξη ήταν όπως στο (3) :  Η  κατόπιν μιας διατεταγμένης απαγόρευσης διαδικασία σε ένα δικαστήριο. Συνεπώς  αφορούσε στην εξάσκηση των  νόμιμων μέσων  μετά από κάποιο «απαγορευτικό διάταγμα» (όπως π.χ. η κατηγορηματική απαγόρευση ή ο διατεταγμένος εξοβελισμός  μας από τα ΜΜΕ), έτσι ώστε κάθε αδικολόγος ή συκοφάντης να επιφυλάσσεται, διότι μπορεί τελικά να υποστεί νομικές συνέπειες. Δεν είναι εξαίσια κουτοπόνηρο; Υποστηρίζουν ότι η γερμανική λέξη Attentat έχει αθώα σημασία επειδή η αγγλική λέξη attentat σημαίνει κάτι ανώδυνο! Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι η φράση Kommt Zeit, kommt Rat, kommt Attentat μιλάει για… μυοκτονία, αφού στα αγγλικά το rat σημαίνει τον αρουραίο!

Βέβαια, αν κοιτάξουμε το οποιοδήποτε λεξικό θα δούμε ότι στα γερμανικά Attentat είναι η δολοφονία, η δολοφονική απόπειρα. Το υπόλοιπο απαντητικό άρθρο δεν χρειάζεται σχολιασμό· φαίνεται πάντως πως είναι γραμμένο από άλλον αρθρογράφο. Χαρακτηριστικό πάντως για τη θρασύδειλη αναδίπλωση των χρυσαυγιτών είναι πως το δεύτερο άρθρο δεν λινκάρει προς το πρώτο άρθρο του ιστολογίου αντίθετα με την κοινή διαδικτυακή πρακτική, με αποτέλεσμα να μη μπορεί ο αναγνώστης να δει εύκολα το παλιό άρθρο!

Όμως, εγώ κάτι άλλο θέλω να επισημάνω κλείνοντας: μόλις έγινε λίγο θόρυβος για το θέμα, το χρυσαυγίτικο ιστολόγιο έσπευσε να αρνηθεί αυτό που έγραψε, αντί να το υπερασπιστεί, και μάλιστα προβάλλοντας μια οφθαλμοφανώς αστήριχτη δικαιολογία. Μάλιστα, για να θολώσουν τα νερά, στην απάντησή τους δεν έβαλαν λινκ (!) προς το παλιότερο άρθρο τους. Θέλω να πω, αν και «λεβεντόπαιδα», έδειξαν ολοφάνερα θρασύδειλη συμπεριφορά. Ας το έχουμε αυτό κατά νου.