Στις 30 Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Δημήτρης Μπάτσης και ο Ηλίας Αργυριάδης στέκονται όρθιοι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Σε μερικά λεπτά κι αφού τελειώσουν οι τυπικές διαδικασίες θα έχουν περάσει σαν ήρωες στα κατάστιχα στης Ιστορίας του ελληνικού λαού και του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Ο μως εκείνη τη μέρα δεν είναι οι μοναδικοί ήρωες. Μέσα στο απόσπασμα των φαντάρων που θα διενεργούσαν την εκτέλεση βρίσκεται ο φαντάρος Αθανάσιος Ροδόπουλος από τα Σουδενά Καλαβρύτων. Την στιγμή που το απόσπασμα ετοιμάζεται για την εκτέλεση ο Ροδόπουλος πλησιάζει τον λοχαγό του και δηλώνει
_ Εγώ κύριε λοχαγέ δεν πρόκειται να πυροβολήσω ενάντια στον αδελφό μου.
_ Ποιος από τους μελλοθάνατους είναι ο αδελφός σου;
Ο λοχαγός ξεκινά να απειλεί και να ουρλιάζει. Του δηλώνει πως θα φροντίσει ο ίδιος να τον στείλει στο στρατοδικείο και ακόμα ότι θα τον εκτελέσει επί τόπου. Ο Θανάσης Ροδόπουλος μπροστά στον κίνδυνο δεν υποχωρεί. Αποχωρεί από το εκτελεστικό απόσπασμα και την θέση του θα πάρει ένας από τους αναπληρωματικούς. Από το περιστατικό αυτό ξεκινά η φήμη για τον φαντάρο που δεν πυροβόλησε στην εκτέλεση Μπελογιάννη.
Ο Βασίλης Ροδόπουλος αδελφός του Θανάση γράφει στο βιβλίο του με τίτλοΕνός λεπτού σιγή:
" Ο αδελφός μου είχε γεννηθεί στα Άνω Σουδενά το Νοέμβρη του 1925 αλλά δεν ήταν γραμμένος στο μητρώο της κοινότητας. Έτσι προσκομίζοντας δύο μάρτυρες έγινε δημότης Αθήνας. με την ένδειξη ότι γεννήθηκε το 1929. Κλήθηκε να υπηρετήσει το 1950 τη θητεία του. Αυτό με καθησύχαζε αλλά και όχι απόλυτα γιατί ήξερα ότι οι αριστεροί στρατευμένοι ήταν λιγότερο ασφαλείς από τους κρατούμενους.
Στις 30 Μαρτίου του 1952 εκτελέστηκε σαν κατάσκοπος ο Νίκος Μπελογιάννης. Το νέο με συγκλόνισε. Τον γνώριζε πολύ καλά, από την εποχή της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης. Για εμένα ήταν ο Πέτρος με τον οποίο συναντιόμασταν τακτικά στην Πάτρα πριν με πιάσουν οι Γερμανοί. Ύστερα όταν αποφυλακίστηκα είχα πάλι επαφή μαζί του. Μου έδινε οδηγίες για την αντιστασιακή δραστηριότητα του εφεδρικού ΕΛΑΣ κι είχε έρθει αρκετές φορές στο σπίτι μου. Τη μέρα μετά την εκτέλεση ήρθε και με επισκέφθηκε ο αδερφός μου. Ήταν χλωμός κι αλαφιασμένος και κοίταζε γύρω του φοβισμένος. Τον ρώτησα τι συμβάινει και μου είπε αυτά που έγραψε ο Ριζοσπάστης στις 30 Μάρτη του 1980 σε ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα.
Περασμένα μεσάνυχτα θα ήταν δύο η ώρα όταν ξύπνησαν ολόκληρο το λόχο που είχε επιλεγεί για την εκτέλεση. Η λέξη αυτή δεν είχε εκείνη την ώρα ακουστεί. Ο λόχος ξυπνούσε για ειδική αποστολή. Οι φαντάροι φυσικά δεν μπορούσαν να μαντέψουν για ποια ειδική αποστολή τους προόριζαν πρωί Κυριακής. Όταν φθάσαν στο Γουδί, ο επικεφαλής του λόχου τους ανάγγειλε πως η ειδική αποστολή ήταν η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συνεργατών του. Εκείνη τη νεκρική σιωπή που ακολούθησε την διέκοψε μια φωνή ενός φαντάρου. "Εγώ δεν πρόκειται να πυροβολήσω εναντίον του αδερφού μου κύριε λοχαγέ". Ο στρατιώτης αφού εξήγησε ποιος ήταν ο αδελφός του από τους μελλοθάνατους (μετά την ερώτηση του λοχαγού) υποχώρησε πίσω στην γραμμή του. Ο λοχαγός ούρλιαζε και απειλούσε πως θα τον στείλει στο απόσπασμα.
Ο στρατιώτης αυτός, ο Θανάσης Ροδόπουλος πέθανε στις 23 Νοέμβρη του 1979. Αυτός ήταν ο αδελφός μου.
Πηγή: Κόκκινος Φάκελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου