Εικονική πραγματικότητα

Το οικονομολογικό sponsoring των «αντιμνημονιακών δυνάμεων».
Θεόδωρος Ζαρέτος, 01/02/2013

Από τότε που το κάτω μέρος της «αγανακτισμένης Πλατείας»  διαπίστωνε ότι υπάρχει σκοτεινή συνομωσία του ιμπεριαλισμού κατά της Ελλάδας και το πάνω μέρος της ότι «η χούντα δεν έπεσε το 1973» αλλά συνεχίζει να κυβερνά (παράνομα!) τη χώρα δεν έχει περάσει πολύς χρόνος.

Από τον Φεβρουάριο όμως του 1947 που ο Paul Porter υπέβαλλε την έκθεσή του για την κατάσταση στη χώρα μας στον Αμερικανό πρόεδρο Τρούμαν έχουν περάσει 65 ολόκληρα χρόνια.
Μεταξύ άλλων η έκθεση έλεγε:
«Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη… Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός εντελώς συγκεχυμένου συστήματος επιδομάτων, χάρη στα οποία μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερο από τον βασικό μισθό τους».
Και σε άλλο σημείο της:
«Ποτέ άλλοτε δεν έχω δει διοικητική δομή που να είναι τόσο απαράδεκτη. Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βασιστεί κάνεις ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας ακόμη και τις πιο απλές λειτουργίες μίας κυβέρνησης - την είσπραξη των φόρων, την εφαρμογή οικονομικών κανόνων, την επισκευή δρόμων. Συνεπώς η δραστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης αποτελεί συνθήκη εκ των ουκ άνευ για την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου αποτελέσματος στην Ελλάδα».
Έτσι μας βρήκε η κρίση αδέρφια!

Με «μία χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.» που από τον καιρό που τα έγραφε αυτά το ΄47 ο Porter δεν άλλαξαν ιδιαίτερα.
Και έχουμε σήμερα, ναι σήμερα, οικονομολόγους που ακόμα θεωρούν ότι το πρόβλημα  δεν είναι δικό μας, δεν είναι εσωτερικό πρόβλημα, δεν είναι απόλυτη και υπερεπείγουσα η ανάγκη να αλλάξουμε όσα δεν καταφέραμε σε 65 χρόνια, αλλά ότι τάχα μου πρέπει η Ευρωζώνη ν’ αλλάξει ρότα, να κόψει χρήμα, να ξαναδανείσει αδιακρίτως τις κυβερνήσεις, ώστε να φουσκώσουν οι προϋπολογισμοί των δημοσίων επενδύσεων ώστε να μην γίνουν περικοπές στους τακτικούς προϋπολογισμούς και, τάχα μου, σύμφωνα με τον σοφό Κέυνς να ξεκινήσει και πάλι ένας αναπτυξιακός κύκλος.
Απατεώνες αδέρφια!
Απατεώνες γιατί ως επιστήμονες αναφέρονται στον μισό Κέυνς, αφού ο άλλος μισός, που δεν αναφέρουν, λέει ότι το χρήμα που χρειάζεται το κράτος να διοχετεύει σε καιρούς ύφεσης πρέπει να έχει φροντίσει να το αποταμιεύσει σε καιρούς ανάπτυξης, όταν θα υπάρχουν πλεονάσματα.                                                                                       Πουθενά δεν λέει ο Κέυνς ότι την υπερφίαλη κατανάλωση, την τεράστια φοροδιαφυγή τα απίστευτα πελατειακά επιδόματα του Δημοσίου, τις οργιώδεις μίζες και υπερτιμολογήσεις στις προμήθειες και στα έργα του Δημοσίου και την ογκώδη κλεψιά μικρών, μεσαίων και μεγάλων πρώτα την δανείζεσαι και μετά την φορτώνεις στην αποταμίευση (ή ακόμα και στα ελλείμματα!) άλλων λαών.
Μιλούν για λάθος δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές που χρησιμοποίησε η Τρόικα αλλά  αποκρύπτουν συνειδητά το γεγονός ότι τους πολλαπλασιαστές αυτούς δεν τους έφτασε η Τρόικα στον ουρανό, αλλά οι τεράστιες εισαγωγές, οι πενιχρές εξαγωγές, η τρελή φοροδιαφυγή, η θεότρελη κατανάλωση και ταυτόχρονα ο  πακτωλός φθηνού χρήματος που δανειζόντουσαν (δια των κυβερνήσεων) όλα τα κόμματα, πλειοδοτώντας σε παροχές προς την προνομιούχα δημοσιοϋπαλληλία.
Η Τρόικα (ισχυρίζονται) έκανε λάθος και χρησιμοποίησε μικρότερους πολλαπλασιαστές με αποτέλεσμα να μην βγαίνει το πρόγραμμα.                                
Αποκρύπτουν την αλήθεια                                                                                                          
H Τρόικα ήταν υποχρεωμένη να προσαρμόσει το ελληνικό πρόγραμμα σταθεροποίησης στα χρήματα που οι δανειστές τελευταίας ευκαιρίας μπορούσαν ή ήσαν διατεθειμένοι να δώσουν για την Ελλάδα, σε σχέση και με το συνολικό πρόβλημα χρέους της Ευρωζώνης που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν.
Αυτό καθόρισε και τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή με τον οποίον ήταν υποχρεωμένη να εργαστεί η Τρόικα.                                                                                 Έτσι όμως μετατρέπουν την όποια ακαδημαϊκή τους επάρκεια ή πιστοποίηση, σε φτηνό πολιτικάντικο εργαλείο  στην υπηρεσία πολιτικών τυχοδιωκτών του αντιμνημονιακού συρμού, απελπιστικά όμοιων δυστυχώς, με αυτούς που περιγράφει πριν 65 χρόνια ο Paul Porter.
Απατεώνες, γιατί συνειδητά καλλιεργούν μέσα στον κόσμο το ψέμα, ότι φταίνε τα μνημόνια για την χρεοκοπία του κράτους, ενώ ξέρουν ότι θα έπρεπε πολύ πριν οποιαδήποτε τρόικα μας επιβάλλει ένα μνημόνιο να το έχουμε μόνοι μας δημιουργήσει και να πειθαρχήσουμε σ’ αυτό, για να μπορέσουμε με σχέδιο δουλειά και υπομονή να επαναφέρουμε ένα «δυτικό» επίπεδο διαβίωσης, αποφεύγοντας την άτακτη χρεοκοπία και την οπισθοχώρηση στα επίπεδα διαβίωσης του ’50.  Καλή και αναγκαία είναι η «πυροσβεστική αλληλεγγύη» π.χ. των κοινωνικών παντοπωλείων, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικά ελπιδοφόρα κοινωνική αλληλεγγύη ενός εσωτερικού μνημονίου, ενός εσωτερικού κοινωνικού συμβολαίου όπου ο καθείς θα πρέπει σιωπηλά να αναθεωρήσει το προσωπικό του οικονομικό μοντέλο, ανεξάρτητα αν φταίει λιγότερο ή περισσότερο για το πάρτι δανεικών της μεταπολίτευσης, που ακόμα και χωρίς την κρίση θα ερχόταν η ώρα να πληρωθεί.                                                                                                             
Υποστηρίζουν ότι το κάθε νέο μνημόνιο που υπέγραφαν οι κυβερνήσεις, μας έβαζε πιο βαθειά στην ύφεση, ενώ γνωρίζουν ότι η δημοσιονομική κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη χωρίς εσωτερική υποτίμηση και συνεπώς ύφεση, αποκρύπτοντας από τους έλληνες πολίτες ότι τα μνημόνια πρόβλεπαν και προβλέπουν βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές που οι πρώτοι που τις αντιπαλεύουν είναι η πολυκέφαλη συμμορία της δραχμής, οι εξαχρειωμένες συντεχνίες του Δημοσίου και το συντηρητικό αντιλαϊκό αριστερό κατεστημένο, παρέα με το φασισμό που βολεύεται μια στην αντιμνημονιακή κουκούλα και μια στη φιλανθρωπία μόνο για καθαρόαιμους έλληνες!
Είναι απατεώνες γιατί αποσιωπούν ότι αν αυτές οι αλλαγές είχαν δρομολογηθεί ίσως απέδιδαν ήδη καρπούς ώστε τα πιο αδύναμα στρώματα να βρίσκονται σε δύσκολη μεν αλλά καλύτερη κατάσταση.                                                                                                          
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι λογικό και εφικτό να εκβιάσει ο Έλληνας πολίτης τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες, λέγοντας τους ότι «ή αναλαμβάνετε εσείς το κρατικό χρέος μας, ή χρεοκοπούμε  και σας παίρνουμε μαζί μας στον πάτο! βαφτίζοντας μάλιστα αυτόν τον τυχοδιωκτισμό ηλιθίων, οικονομικό ριζοσπαστισμό και πατριωτική πολιτική!
Είναι απατεώνες γιατί προτείνοντας παιδικά εξυπνακίστικες «λύσεις» (λες και παίζουμε Monopoly στο σαλονάκι μας) στο ασφυκτικό πρόβλημα ρευστότητας, συσκοτίζουν σκόπιμα το ότι η μόνη πραγματική ρευστότητα, μπορεί να έρθει από την είσπραξη των φόρων ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, από τον περιορισμό των εξόδων του τακτικού προϋπολογισμού (που σημαίνει όχι κλεψιά, όχι μίζα, όχι σπατάλη, μικρότερο, καλύτερο, ταχύτερο κράτος και ταυτόχρονα από την αξιοποίηση της τεράστιας δημόσιας περιουσίας και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
Κουβέντα δεν έχουμε ακούσει  από όλους αυτούς τους αντιμνημονιακούς επιστήμονες εδώ και τρία χρόνια για αυτήν την «πραγματική» πραγματικότητα ενώ μας έχουν πει τα πάντα για την virtual αδελφή της.
Από κοντά και οι Μαρξιστές της αξιοθρήνητης αριστεράς.                                                        
Αυτής που ποτέ δεν μελέτησε τον Μαρξισμό.                                                                           
Που είχε στη βιβλιοθήκη της, premiere etage, το «Μισθός Τιμή και Κέρδος», μπορεί και το Κεφάλαιο, αλλά ποτέ δεν τα διέτρεξε καν, έχοντας διαχρονικά αναθέσει την αυθεντική ερμηνεία των ιερών κειμένων στους Ταλμουδιστές του κομματικού ιερατείου.                                                                                                                                  
Αυτή την χρεοκοπημένη αντιμνημονιακή αριστερά σπονσοράρουν.                                      
Που ένα κομμάτι της θέλει να φορέσει το κουστουμάκι του νοικοκύρη (αλλά χωρίς γραβάτα, δε θέλω υπερβολές) και ένα άλλο τα σπάει στο Υπουργείο Εργασίας για να βρούνε τρόπο οι ανεγκέφαλες και άεργες στελεχάρες του να ουρλιάζουν στα κανάλια,  που βρίσκουν ευκαιρία να πουλήσουν φόβο, οργή, συνομωσία και ανασφάλεια.
Αυτό τον φόβο, την οργή και την ανασφάλεια που γίνονται εργαλεία στα χέρια των φασιστών, που είναι κι αυτοί …..αντιμνημονιακοί.
Και βγήκανε με τα κουμπούρια τους μέσα στην Αθήνα να πυροβολούν  μέρα μεσημέρι για να συνοδεύσουν «τιμή και δόξα» το λείψανο του ήρωά τους.
Του Ντερτιλή!
Που εκείνο το μακρινό ’73, την ώρα που το τανκ έριχνε την πύλη του Πολυτεχνείου, παρ’ όλη την ηλικία του πέτυχε με την πρώτη τον εικοσάχρονο Μιχάλη Μυρογιάννη και τον ξάπλωσε νεκρό. Καυχήθηκε κιόλας για την σκοπευτική του δεινότητα.
Και ο Δένδιας να τσακώνεται με τον Σκουρλέτη στην οθόνη κάθε βράδυ.
Ο ένας με τη ρομφαία του Αη Γιώργη κι άλλος με αντιασφυξιογόνο μάσκα που τη φοράμε όταν αβγοκόβουμε τη σούπα.

Υπάρχει ελπίς αδέρφια;