Η μνήμη του Χρυσόψαρου, του Τάσου Πολιτίδη

Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή

Είπε το Τίποτα στο Κάτι

Κι εκείνο το ηλίθιο τόχαψε

(Κική Δημουλά)

Τα χρυσόψαρα αντιλαμβάνονται το χρόνο και διαθέτουν μνήμη τουλάχιστον 3 μηνών όπως απέδειξαν επιστημονικές έρευνες ανατρέποντας τα δεδομένα των τριών δευτερολέπτων.

Τα άνοα ελκυστικά πλάσματα, εκπαιδεύτηκαν σε πειραματικό εργαστήριο με βάση την αναζήτηση της τροφής και φαίνεται πως η ανύπαρκτη μνήμη μετατράπηκε σε βραχεία.

Στο πειραματικό εργαστήριο της κοινωνικής μας ζωής αναπτύσσονται σχέδια για τη μνήμη, τις δυνατότητες της, τη σχέση της με την επιβίωση, μα το πιο σημαντικό μέρος της έρευνας αφορά τη χειραγώγηση της μέσω του ελέγχου της σκέψης.

Κανείς δε θα θυμάται σε λίγες ημέρες τις εικόνες των στραπατσαρισμένων προσώπων, κάποιων νεαρών, κανείς δε θα θυμάται τους διθυράμβους των διωκτών τους που έδειξαν υπερβάλλον ζήλο στο να τους τιμωρήσουν με το δικό τους απαράμιλλο τρόπο.

Κυνηγοί του εγκλήματος και τιμωροί σε αρμονική συνύπαρξη με τα υπόλοιπα χρυσόψαρα διεκδικούν το δικό τους χώρο στην γυάλα η οποία τα τελευταία χρόνια απεριποίητη και λερωμένη ζει από τα υπολείμματα του οξυγόνου που φαίνεται να τελειώνει.

Και ενώ στην θολό μικρόκοσμο η ζωή είναι σε εντροπία, το παρατηρητήριο του νεοφιλελευθερισμού έχει μπει σε βαθιές σκέψεις για την τύχη της.

Προσπαθώ να κατανοήσω τα όρια της συμπεριφοράς, την υπέρβασή τους, τα όρια της συνύπαρξης, τον αέναο αγώνα για επιβίωση μιας κοινωνίας που αντιδρά πλέον μόνο με τα βασικά ένστικτα όπως αυτό της αυτοσυντήρησης.

Προσπαθώ επίσης να κατανοήσω το θυμό, την αγανάκτηση, την αυτοκαταστροφή και τις τάσεις καταστροφής των νέων παιδιών, που έχουν εμπλακεί σε ένα πόλεμο που δεν τους ανήκει. Δεν έχουν θέση σε αυτόν, γιατί δεν έχουν ρόλο σε αυτόν. Υπομένουν μόνο τις συνέπειές του.

Κανείς δεν μπορεί να τους πείσει.

Ούτε ένα ανάλγητο σύστημα που τους ετοιμάζει για μισθωτούς σκλάβους ούτε μία αριστερά που δεν μπορεί να μιλήσει στην γλώσσα τους.

Που δεν μπορεί να δει ότι τα όνειρά τους, είναι και αυτά κοντή μνήμη που τελειώνει στους διάφανους τοίχους της επιβίωσης.

Και η ιστορία είναι σχεδόν η ίδια σε κάθε κοινωνία που αμύνεται και μετρά θύματα ενός άνισου ταξικού πολέμου. 

Γιατί μόνο σαν θύματα μπορώ να τα εκλάβω αυτά τα παιδιά.

Και σαν εσωτερική κατανάλωση ενός πολιτικού συστήματος που έχει φθάσει στα όρια του.  

Όμως δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτές τις πράξεις.

Και σαφώς δεν ενδίδω στους όποιους συσχετισμούς κάνουν τα υπόλοιπα άνοα πλάσματα που συσσωρεύονται στα τοιχώματα της γυάλας.

Εάν είναι υπόκοσμος, ¨επαναστατική¨ οργάνωση, μακρύ χέρι του συστήματος η ότι άλλο, νομίζω πως έχουμε τα ιδεολογικά και πολιτικά εργαλεία για να το ερμηνεύσουμε, τουλάχιστον όσοι από εμάς έχουμε τη δύναμη να ξεπερνάμε την υδάτινη στάθμη αναπνέοντας λίγο οξυγόνο.

Εκείνο όμως που μπορεί να καταλογιστεί σε αυτή την πράξη, των παιδιών με το βαρύ οπλισμό, είναι ότι τον έστρεψαν απέναντι στην ανθρώπινη ζωή.

Και καμία πράξη που στρέφεται απέναντι σε αυτή δε μπορεί να επιδοκιμαστεί και είναι καταδικαστέα.

Τέλος η επίθεση στις τράπεζες χρονικά ήρθε να συμπέσει με μία άλλη είδηση που προστέθηκε στο ήδη βεβαρυμένο μητρώο της διαπλοκής και των λιστών στην χώρα μας.

Γνωστοί τραπεζίτες φυγάδευσαν πάνω από 3 δισ. ευρώ σε εταιρείες offshore που είναι και στο στόχαστρο των οικονομικών εισαγγελέων.

Προνομιακές δανειοδοτήσεις, χρηματοδοτήσεις, υπόγειες συναλλαγές μέσω των ελληνικών τραπεζών σε αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα να βουλιάξουν τα ταμεία τους για να κληθεί ο ελληνικός λαός με το υστέρημά του να διασώσει.

Δεν είδαμε κανένα υπερβάλλον ζήλο για το κυνήγι και την σύλληψη των μεγαλοαπατεώνων τραπεζιτών και πολιτικών της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας, ούτε πρόσωπα σημαδεμένα από την άσκοπη βία και φυσικά δημοσιεύσεις έστω και φυσικών τους φωτογραφιών χωρίς επεξεργασία.

Και αυτό είναι το θέμα, η βία που περισσεύει και το οξυγόνο που τελειώνει.

Και όσο εμείς αναζητούμε την ελπίδα και την πολιτική διέξοδο αφήνουμε στην άκρη πολύ σημαντικά πράγματα.

Πρέπει να μάθουμε την κοινωνία να ονειρεύεται. Να ξεφύγει από τον εφιάλτη αυτής της αλόγιστης βίας των μνημονίων.

Το οξυγόνο της ελπίδας είναι το όνειρο.

Και η μνήμη πρέπει να το χωράει.