Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΕΙ

Tο μέγεθος της αξίας δεν το ορίζει η παρουσία αλλά το "ανυπόφορο" της απουσίας...

Πλούσιος άνθρωπος δεν είναι εκείνος που έχει τα περισσότερα, αλλά εκείνος που χρειάζεται τα λιγότερα

Όταν τολμάς χάνεις λίγο το βήμα σου
Όταν δεν τολμάς χάνεις τον εαυτό σου.....

Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις,
αλλά να θέλεις αυτό που κάνεις..

Ουδείς ασπονδότερος εχθρός εκ του ευεργηθέντος αχάριστου

Όταν πολεμάς για την λεφτεριά,είσαι κιόλας ελεύθερος - Ν. Καζαντζάκης

Όταν έχεις οποιοδήποτε πρόβλημα,
δεν είναι κάτι που πρέπει να κάνεις, είναι κάτι που πρέπει να μάθεις.

ΑΡΑΖΩ. Άρα ζω!!!!!!

Ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις τα όνειρα σου να βγουν αληθινά, είναι να ξυπνήσεις...

Ο φόβος δημιουργεί μεγάλη σκιά σε μικρά αντικείμενα.

Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής,
είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται

Καθοριστικό ρόλο σε μια εξαπάτηση δεν παίζει η μαεστρία του απατεώνα, αλλά η διάθεση του θύματος να εξαπατηθεί.

Η ελεύθερη γνώση είναι η γνώση των ελεύθερων

Η ανάρτηση θεμάτων από άλλους ιστότοπους δεν σημαίνει αυτόματα και την αποδοχή μας!

Επίσης δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το περιεχόμενο ενυπόγραφων κειμένων ή σχολίων.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Έσβησαν μαζί την Πέμπτη 23-12-10 στις 16:50.

Ανείπωτη τραγωδία… Το απόλυτο δράμα… Δύο νέα κορίτσια, δυο αδερφές νεκρές σε τροχαίο δυστύχημα… και μια οικογένεια, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ξεκληρίζεται… Πώς να βρει κανείς λόγια για να περιγράψει ένα τόσο συγκλονιστικό γεγονός; Πώς να γράψει κανείς για το χαμόγελο των δύο κοριτσιών, της Πούλιας Γ. Αδαμοπούλου, 29 ετών, καθηγήτριας Πληροφορικής και της Βαγγελιώς Γ. Αδαμοπούλου, 25 ετών, φοιτήτριας Ιατρικής, που έσβησαν τόσο βίαια ;
Λόγω πένθους δεν θα λειτουργήσει το blog μέχρι το τέλος των εορτών. 

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Κηδεία Σουδανού πρόσφυγα αύριο στα Γιάννενα

Στο μουσουλμανικό νεκροταφείο Ιωαννίνων θα γίνει αύριο 23/12 αργά το μεσημέρι, η κηδεία του Αχμέντ Αμπντελραχμάν Ιντρις Ισχαγκ, Σουδανού πρόσφυγα από την πόλη Ελ Φάσερ, 37 ετών που τραυματίσθηκε θανάσιμα στις 14/12/2010  στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας μετά από πτώση του από νταλίκα, όπου προσπάθησε να ανέβει και να κρυφτεί για να περάσει έτσι στην Ιταλία. Είχε καταλήξει ξημερώματα της 15ης/12 στο Νοσοκομείο "Χατζηκώστα" στα Γιάννενα. Ο εκλιπών ήταν πτυχιούχος Εμπορικών Επιστημών και είχε φυλακιστεί για τη δράση του κατά του αυταρχικού καθεστώτος της πατρίδας του. Στην αυριανή τελετή θα παρασταθεί ο Γεν. Γραμματέας της Σουδανικής Κοινότητας στην Ελλάδα κ. Χασάς που βρίσκεται τις τελευταίες μέρες στο τόπο μας και ορισμένοι άστεγοι Σουδανοί πρόσφυγες της Ηγουμενίτσας. To αντιρατσιστικό κίνημα στην Ηγουμενίτσα και η εδώ κοινότητα των μεταναστών και προσφύγων θα τον θυμούνται σαν ακόμα έναν άνθρωπο που χάθηκε στο δρόμο για τον υποτιθέμενο παράδεισο της Δύσης. Ο  μειλίχιος και χαμογελαστός Αχμέντ που γνωρίσαμε, ήταν εισηγητής εκ μέρους των Σουδανών στο διήμερο ευαισθητοποίησης που διοργανώθηκε τον Οκτώβριο (15-16/10) στα ΤΕΙ.
http://antiratsistikihg.blogspot.com/

Καμπαναριό στο Λάππα

Αιτία πολέμου το κλείσιμο του ΤΕΙ μαιευτικής στην Πτολεμαίδα

Δείτε το ακυρωθέν γκολ του Εορδαικού στη Μυτιλήνη , στον αγώνα Καλλονής-Εορδαικού 1-0

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Τώνη Μαχά-Ευαγγελοπούλου

Γεννήθηκε στην Αθήνα και έκανε τις σπουδές της στον τομέα της Ψυχολογίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αμερική και τη Γαλλία..
Έχει εργαστεί στο Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών και στον ιδιωτικό τομέα. Ίδρυσε και διηύθυνε επί μία δεκαπενταετία το Κέντρο Προσχολικής και Σχολικής Εκπαίδευσης.
Μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι στο Κέντρο Ακουστικο-ψυχο- φωνολογίας, εργάστηκε κοντά στον καθηγητή Alfred Tomatis και διευθύνει στην Ελλάδα τα κέντρα Ακουστικο-ψυχο- φωνολογίας στα οποία εφαρμόζεται και η διαγνωστική-θεραπευτική μέθοδος Tomatis.
Έχει κάνει διαλέξεις και εκπαιδευτικά σεμινάρια σε όλη την Ελλάδα με θέμα τις μαθησιακές δυσκολίες και έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό με θέμα το αυτί και η φωνή.

Δεύτερη ανοιχτή επιστολή στον πρωθυπουργό για τα κλειστά επαγγέλματα

«Όταν ο πρωθυπουργός μας αρνείται επί μήνες να συναντήσει τους προέδρους των επιστημονικών φορέων της χώρας, τότε υπάρχει θεσμικό πρόβλημα. Όταν οι πρόεδροι επιπρόσθετα έχουν την ιδιότητα του θεσμικού συμβούλου της κυβέρνησης σε θέματα αρμοδιότητάς τους, τότε η άρνηση συνάντησής τους αποτελεί θεσμική εκτροπή. »
Όταν ο υπουργός Οικονομικών με μόνη την υπογραφή του δεσμεύει την χώρα, παρακάμπτοντας εκτελεστική, νομοθετική, ακόμη και δικαστική εξουσία, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα συνταγματικό.
Όταν ο υπουργός Οικονομικών αρνείται να συναντήσει τους προέδρους των επιστημονικών φορέων για θέματα που σχετίζονται με την φύση και υπόσταση του επαγγέλματος - λειτουργήματός τους, τότε έχουμε ισοπεδωτική και απαξιωτική συμπεριφορά, που χαρακτηρίζει τον ίδιο τον άνδρα.
Όταν επιπρόσθετα ο ίδιος παραπέμπει για τόσο σοβαρά θέματα σε παρατρεχάμενούς του, που εναλλάσσονται στο ψεύδος και στην οίηση, τότε κάτι τελείως σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του υπουργείου Οικονομικών. Πόσο μάλλον όταν με υπογραφές των δύο νομικών συμβούλων και του ίδιου του υπουργού, "αμετάκλητα και άνευ όρων" παρεδόθη η εθνική κυριαρχία, κατά τρόπο αντισυνταγματικό και παράνομο, για το οποίο ανακύπτουν τεράστιες ευθύνες που πρέπει να αναζητηθούν.
»Όταν οι επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς, κλάδοι εργαζομένων με αφορμή τα όποια δίκαια ή όχι αιτήματά τους λοιδορούνται, συκοφαντούνται με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα.
Όταν με γνωστούς δημοσιογράφους στρέφουν τον ένα κλάδο κατά του άλλου, αλλοιώνοντας και αποσιωπώντας τα όποια αιτήματά τους, τότε υπάρχει έλλειμμα ορθής, έγκαιρης, αντικειμενικής πληροφόρησης.
Όταν αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, επιτείνεται και οξύνεται, τότε το κλίμα που δημιουργείται είναι εκρηκτικά αρνητικό για την τόσο απαραίτητη και επικαλούμενη για αλλότριους όμως σκοπούς κοινωνική συνοχή.

»Εξοχότατε κύριε πρωθυπουργέ, σε σας και την κυβέρνηση εναπόκειται να δώσετε απτά δείγματα σεβασμού όλων των κλάδων εργαζομένων. Σε σας εναπόκειται να δώσετε δείγματα συμφιλίωσης και όχι διχασμού και αντιπαλότητας των τάξεων».

Την επιστολή υπογράφουν οι πρόεδροι της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος Δ. Παξινός, του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος Χ. Σπίρτζης, του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου Μαν. Καλοκαιρινός, της Ελληνικής Οδοντιατρικής Ομοσπονδίας Αθ. Κατσίκης, του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αθηνών Κ. Λουράντος, του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος Θ. Μαρκόπουλος, του Οικονομικού Επιμελητηρίου Πελοπ. Καλλίρης, του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Αθηνών Κ. Βλαχάκης και της Ομοσπονδίας Δικαστικών Επιμελητών Διον. Κριάρης. 

Από το ποντίκι 25.11.2010 (Σελίδα 50)

Η ιστορία έχει ως εξής: το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά, αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!
Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση έλεγε:"Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο" (Yearbook of the International Law Commission, 1980,v.l.,sel.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση "η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι;). Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους!
Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ!

Χωρίς λόγια...

Μετρήθηκε το μαγνητικό πεδίο του πυρήνα της Γης

Για πρώτη φορά οι επιστήμονες κατάφεραν να μετρήσουν την ισχύ του μαγνητικού πεδίου στο εσωτερικό του πυρήνα του πλανήτη μας, σε βάθος περίπου 3.000 χλμ. στα έγκατα της Γης. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το μαγνητικό πεδίο του πυρήνα είναι κατά μέσο όρο 25 Γκάους, δηλαδή περίπου 50 φορές πιο ισχυρό από αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια της Γης και «αναγκάζει» τις βελόνες των πυξίδων να ευθυγραμμίζονται στον άξονα Βορρά-Νότου.
Η ισχύς των 25 Γκάους αυξομειώνεται συνεχώς, καθώς το εσωτερικό μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας δεν παραμένει σταθερό.

Η μέτρηση μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να ρίξουν περισσότερο φως στις πηγές θερμότητας που τροφοδοτούν τις μυστηριώδεις διαδικασίες στο εσωτερικό του πλανήτη μας. «Η μέτρηση του μαγνητικού πεδίου μάς λέει ποιες είναι οι ενεργειακές απαιτήσεις και οι πηγές θερμότητας», σύμφωνα με τον Μπρους Μπάφετ, καθηγητή γεωεπιστημών του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ, ο οποίος έκανε την μέτρηση και δημοσίευσε τα σχετικά στοιχεία στο περιοδικό «Nature».

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η θερμότητα του εσωτερικού της Γης προέρχεται από τρεις πηγές:

- Το κατάλοιπο της θερμότητας που είχε αναπτυχθεί κατά το σχηματισμό του πλανήτη μας πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν ακόμα αυτός ήταν καυτός και λιωμένος.

- Την απελευθέρωση βαρυτικής ενέργειας, καθώς τα βαριά χημικά στοιχεία βυθίζονται ολοένα προς το κέντρο του λιωμένου πυρήνα.

- Τη ραδιενεργή αποσύνθεση μακρόβιων στοιχείων, όπως το κάλιο, το ουράνιο και το θόριο.

Καθώς η Γη ψύχθηκε σταδιακά, «συνέλαβε» το αρχικό μαγνητικό πεδίο της από τον πρωτοπλανητικό δίσκο, στον οποίο διαμορφώθηκε το ηλιακό σύστημα. Αυτό το πρωταρχικό μαγνητικό πεδίο θα είχε όμως εξαφανιστεί μέσα σε 10.000 χρόνια το πολύ, αν στο μεταξύ δεν είχε τεθεί σε λειτουργία το «γεω-δυναμό» στο εσωτερικό της Γης, το οποίο συνεχώς «αναγεννά» το μαγνητικό πεδίο χάρη στη θερμότητα που αέναα παράγεται στα έγκατα του πλανήτη.

Αυτή η θερμότητα λιώνει τον εξωτερικό πυρήνα (που έχει πάχος περίπου 2.250 χλμ.) και τον κάνει να βράζει. Υπό την επίδραση των παραγομένων ρευμάτων θερμότητας, τα μέταλλα κινούνται και βουλιάζουν, δημιουργώντας ηλεκτρικά ρεύματα που συντηρούν το μαγνητικό πεδίο, το οποίο γίνεται αισθητό, αλλά με χαμηλότερη ισχύ, και στην επιφάνεια του πλανήτη.

Ο Μπάφετ έκανε τη μέτρησή του μ’ ένα πρωτότυπο τρόπο, με τη βοήθεια της ακτινοβολίας που φτάνει μέχρι τη Γη από τα μακρινά πολύ φωτεινά κβάζαρ (κέντρα άλλων γαλαξιών). Οι μετρήσεις αυτών των ραδιοκυμάτων από επίγεια και δορυφορικά τηλεσκόπια επέτρεψαν τον εντοπισμό των ανεπαίσθητων μεταβολών στον άξονα περιστροφής της Γης, τις οποίες προκαλεί η παλιρροϊκή έλξη της Σελήνης. Η περιοδική αυτή έλξη, που αυξομειώνεται, επιβραδύνει τον άξονα περιστροφής της Γης προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που παράγει μαγνητικές μεταβολές στον εξωτερικό γήινο πυρήνα και επιτρέπει έτσι - με τη βοήθεια των ραδιοκυμάτων από τα κβάζαρ - να μετρηθεί η ισχύς του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας.
Ο εσωτερικός πυρήνας της Γης, η «καρδιά» του πλανήτη μας, εκτιμάται ότι είναι μια σφαίρα που αποτελείται από στέρεο (παγωμένο) σίδηρο και νικέλιο, με μέγεθος όσο περίπου η Σελήνη. Γύρω από αυτή την «μπάλα», υπάρχει το εξωτερικό υγρό (λιωμένο λόγω θερμότητας) τμήμα του πυρήνα και πιο πάνω το καυτό μάγμα (που μερικές φορές βγαίνει στην επιφάνεια ως λάβα ηφαιστείων) και, τελικά, ο εξωτερικός πετρώδης φλοιός.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Αντιπρόταση στον δεκάλογο του κ. Στρος-Καν

Του Χρήστου Γιανναρά 
Ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Ντομινίκ Στρος-Καν διατύπωσε δεκάλογο αναγκαίων μέτρων για την ανάκαμψη της χώρας μας από τη χρεοκοπία («Κ» 8/12/2010). Από τις δέκα προτάσεις του, οι δύο είναι συγκεκριμένες και ρεαλιστικές: Να συναρτηθούν τα ημερομίσθια (γιατί όχι και οι μισθοί;) προς την παραγωγικότητα και να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Οι υπόλοιπες οκτώ είναι γενικόλογο, καθόλου συγκεκριμένο ευχολόγιο, κοινότοπες ηθικολογίες (: Να μονοιάσουν τα κόμματα. Να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Να επιταχυνθούν διαρθρωτικές αλλαγές. Να πληρώσουν περισσότερο οι εύποροι. Να μην πληγούν ακόμα πιο πολύ τα χαμηλά εισοδήματα. Να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότα. Να μειωθεί η γραφειοκρατία. Να αξιοποιήσει η κυβέρνηση τη «νίκη» που κατήγαγε στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης – νίκη με αποχή του 70% των ψηφοφόρων!).

Δεν έχει καμιά, μα απολύτως καμιά πρακτική αποτελεσματικότητα να αντιτάξει τον δικό του δεκάλογο προτάσεων για την ανάκαμψη από τη χρεοκοπία ένας απλός πολίτης, καταφανώς αμέτοχος στις ευθύνες της εξουσίας. Βεβαιωμένο, με πείρα δεκαετιών, ότι κανένα «κέντρο αποφάσεων» δεν πρόκειται να τον προσέξει. Ετσι, εξ ορισμού, και ο ρεαλιστικότερος δεκάλογος, ο εκτός κομματικού ψυχαναγκασμού, καθηλώνεται εκ των πραγμάτων στις προδιαγραφές ευχολογίου και αυτός.
Απομένει η λειτουργικότητα του παιγνίου: Να συγκριθεί ο δεκάλογος του άσημου πολίτη με τον δεκάλογο του κορυφαίου διαχειριστή της τύχης εθνών. Οχι για την ευφυΐα, μόνο για τον ρεαλισμό των προτάσεων. Σύγκριση, έστω, δίκην παιγνίου, σε ώρες συνθλιπτικής ανελπιστίας. Τα προτεινόμενα, λοιπόν, από τον πολίτη μέτρα, με αξιολογική σειρά προτεραιότητας, είναι:
1. Περικοπή κατά 50% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Περικοπή κατά 50% κάθε μορφής αμοιβών που εισπράττουν οι βουλευτές. Επανάκριση του αιτιολογικού της πρόσληψης όλων των υπαλλήλων της Βουλής, απολύσεις των αργόσχολων, κατάργηση όλων των οικονομικών προνομίων που διαφοροποιούν τους υπαλλήλους της Βουλής από τους υπόλοιπους κρατικούς υπαλλήλους. Το πρώτο που απαιτεί η χρεοκοπία είναι να περιοριστεί το παντεσπάνι των φυσικών αυτουργών, όχι το ψωμί των θυμάτων.
2. Διάλυση, με νομοθετικό διάταγμα, όλων των εταιρειών του δημοσίου και απόλυση διοικητικών συμβουλίων και προσωπικού. Επανάκριση εξ υπαρχής από σώμα ημεδαπών και αλλοδαπών εμπειρογνωμόνων της αναγκαιότητας για την ύπαρξη κάθε τέτοιας εταιρείας και επαναπρόσληψη προσωπικού μέσω ΑΣΕΠ. Μόνο με προτεραιότητα στην πάταξη του κομματικού κράτους γεννιέται κοινωνική δυναμική ανάκαμψης.
3. Ενιαίο μισθολόγιο όλων των εργαζομένων σε δημόσιες υπηρεσίες (υπουργεία, οργανισμούς, τράπεζες, νοσοκομεία, Δικαιοσύνη, πανεπιστήμια, ένοπλες δυνάμεις). Κατάργηση κάθε μορφής «επιδομάτων» και διαφοροποίηση των μισθών με κριτήριο: α. Τους τίτλους σπουδών β. Το ποσοστό ευθυνών που διαχειρίζονται γ. Τη συνεχώς κρινόμενη ποιότητα προσφοράς έργου δ. Το ήθος συμπεριφοράς προς τους πολίτες-συμπολίτες τους.
4. Νομοθετική θέσπιση συστήματος συνεχούς αξιολόγησης, πειθαρχικού ελέγχου και ελέγχου παραγωγικότητας των υπαλλήλων του δημοσίου. Το νομοθετικό πλαίσιο να προϋποθέτει το δικαίωμα έφεσης για δυσμενή κρίση, αλλά και μηδενική ανοχή της φυγοπονίας, της ανικανότητας, της ραστώνης, της βάναυσης συμπεριφοράς. Οπως και βαρύτατες ποινές για μεροληψία, κομματισμό, υπερβολική επιείκεια των επιφορτισμένων με τον έλεγχο και την αξιολόγηση. Αν δεν αποκατασταθεί λειτουργικό κράτος με αξιοποίηση της πρωτοβουλίας και δημιουργικής φαντασίας των υπαλλήλων του, η παντοδαπή χρεοκοπία θα σέρνεται χωρίς τελειωμό.
5. Ανάκαμψη της οικονομίας και της κοινωνίας από τη διαλυτική παρακμή δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν ελευθερωθεί η χώρα από τον ζυγό του ασύδοτου συνδικαλισμού. Και όταν μιλάμε για συνδικαλισμό στη σημερινή Ελλάδα, αναφερόμαστε στις γκανγκστερικές μαφίες των επαγγελματιών του είδους που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα, ανυπότακτες σε νόμους και στο Σύνταγμα, αφού έχουν πείσει τα κόμματα ότι ελέγχουν δήθεν και καθοδηγούν την ψήφο της δημοσιοϋπαλληλίας.
6. Δεν μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή δυναμική χωρίς αλλαγή του κοινωνικού κλίματος. Πρωτεύει να εξαρθρωθούν οι παράγοντες που επενδύουν, για πλουτισμό ή για εξουσία, στην εξηλιθίωση των μαζών, στην κολακεία άλογων ορμεμφύτων. Μια σοβαρή στρατηγική ανάπτυξης προϋποθέτει τη ριζική κατάργηση του κρατικού τζόγου και της προστασίας που παρέχει το κράτος στον κρετινισμό του «επαγγελματικού» ποδοσφαίρου. Προϋποθέτει αλλαγή, με νόμο, της σύνθεσης και των αρμοδιοτήτων του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, δηλαδή την ενεργοποίηση αμείλικτου κοινωνικού ελέγχου των εμπόρων της «πληροφόρησης», «ψυχαγωγίας», αγωγής των Ελλήνων.
7. Για να τεθούν με αποφασιστικότητα σε εφαρμογή οι έξι παραπάνω προτάσεις, προϋποτίθεται η εξασφάλιση έννομης τάξης με νομοθετικές προδιαγραφές και μεθοδικές πρακτικές που ισχύουν μάλλον σε όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. Να μην έχει τη δυνατότητα καμιά ομάδα διαμαρτυρόμενων πολιτών να νεκρώνει ετσιθελικά τη ζωή των πόλεων θέτοντας σε ομηρεία εκατοντάδες χιλιάδων συμπολιτών της.
8. Οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνικού μετασχηματισμού (είτε ηροστράτεια – μηδενιστική, όπως του Ανδρέα Παπανδρέου είτε τίμια και προοδευτική) προϋποθέτει μια ριζοσπαστική, από τα θεμέλια, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Από επιτελείο υπηρεσιακής (όχι κομματικής) στελέχωσης του υπουργείου Παιδείας. Να κατεδαφίσει η μεταρρύθμιση τη χρησιμοθηρική εκδοχή της σπουδής που αχρηστεύει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα – τις δομές και πρακτικές που μεταβάλλουν το σχολειό και το πανεπιστήμιο σε πεδίο έγκαιρης άγρας κομματικών οπαδών, σε φυτώριο εγωκεντρικών διεκδικητών κατασφάλισης δικαιωμάτων. Μια κοινωνία δεν ανακάμπτει δίχως επανακατάκτηση οργανικής συνοχής, και η συνοχή προϋποθέτει «άνεμο» μιας άλλης παιδείας: Προτεραιότητα καλλιέργειας της κριτικής σκέψης, όχι της ποσοτικής πληροφόρησης – η γλώσσα ως λογική, τα μαθηματικά ως γλώσσα, η Ιστορία ως φρόνημα.
Ο χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί για να συμπληρωθεί δεκάλογος, αλλά και οι οκτώ μόνο προτάσεις ολοκληρώνουν τις προϋποθέσεις της σύγκρισης με τις αοριστολογίες του κ. Στρος-Καν. Η θεματική των προτάσεων έχει αναλυθεί πάμπολλες φορές από το «βήμα» αυτής εδώ της επιφυλλίδας χωρίς το παραμικρό ποτέ αποτέλεσμα επηρεασμού των κέντρων λήψης αποφάσεων.
Απομένει μόνο η δυναμική της σύγκρισης ως απίθανος (εντελώς) καταλύτης εκπλήξεων.

Ανακοίνωση Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας



Έκρηξη λέβητα στο Αρβανίτη του δήμου Ωλένης

Σήμερα το μεσημέρι σημειώθηκε έκρηξη σε σπίτι του Δ.Δ. Αρβανίτη που προκλήθηκε πιθανότατα από κακοσυντηρημένο λέβητα θέρμανσης.
Το ευτύχημα είναι πως αυτός στεγαζόταν σε αποθηκάκι μακριά από το σπίτι το οποίο και καταστράφηκε αλλά λόγω της απόστασης δεν υπήρξαν θύματα.
Επί τόπου έσπευσαν οχήματα της πυροσβεστικής και της αστυνομίας .

Σλαβόι Ζίζεκ: Επανάσταση σημαίνει νέα τάξη πραγμάτων

Eκπληκτική επιτυχία σημείωσε η διάλεξη του Σλάβοϊ Ζίζεκ στο ΕΜΠ, την Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου 2010, με θέμα "Ζώντας στην εποχή των τεράτων- Η κρίση, η Ευρώπη, ο Κομμουνισμός". Επί τρεις ώρες, περίπου δύο χιλιάδες άνθρωποι άκουσαν και συζήτησαν με τον Σλοβένο φιλόσοφο καίρια ζητήματα που αφορούν την κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της πολυπολιτισμικότητας, τη σύγχρονη δικτατορία των ειδικών και την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της κριτικής σκέψης, τη συστημική βία και το νόημα της κοινωνικής επανάστασης, ως διεργασίας που δεν αρνείται απλώς το υπάρχον, αλλά θεμελιώνει μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων.

Στη συζήτηση συμμετέσχε, με εισηγητική παρέμβαση και ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Λονδίνου Κώστας Δουζίνας, ο οποίος διατύπωσε ένα τριπλό "κατηγορώ" εναντίον της συστημικής ελληνικής διανόησης, της κατεστημένης δημοσιογραφίας και των σεχταριστικών τάσεων στις αριστερές ηγεσίες. Τη συζήτηση στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Μ.Α.Χ. συντόνισε ο καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργος Μανιάτης. Ακολουθεί το (κατά προσέγγιση) κείμενο της ομιλίας του Σλάβοϊ Ζίζεκ.

Από το aristerovima.gr

Η ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ ΣΤΟ ΕΜΠ
Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2010

Λέγεται ότι στην Κίνα, αν πραγματικά μισούν κάποιον, η κατάρα που του εκτοξεύουν είναι: «Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς»! Στην ανθρώπινη ιστορία, «ενδιαφέροντες καιροί» είναι, στην πραγματικότητα, εποχές αναταραχών, πολέμων και σύγκρουσης για την εξουσία, με βαριές συνέπειες για εκατομμύρια αθώους. Σήμερα, είναι φανερό ότι πλησιάζουμε μια νέα εποχή για την οποία θα αρμόζει η περιγραφή «ενδιαφέροντες καιροί». Μετά από δεκαετίες κοινωνικού κράτους (ή μάλλον υπόσχεσης κοινωνικού κράτους), κατά τις οποίες τα μέτρα λιτότητας περιορίζονταν σε σύντομες περιόδους και συνοδεύονταν από την υπόσχεση ότι τα πράγματα σύντομα θα επέστρεφαν στην ομαλότητα, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο κατά την οποία η κρίση- ή μάλλον ένα είδος οικονομικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης- μαζί με την ανάγκη κάθε είδους μέτρων λιτότητας (περικοπές επιδομάτων, συρρίκνωση της δωρεάν παιδείας και υγείας, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κ.α.) γίνονται μόνιμες, σταθερές της καθημερινότητας, ένας νέος τρόπος ζωής.

Τι σημαίνει αυτό για την Αριστερά της εποχής μας; Στην ψυχαναλυτική θεραπεία, οφείλει κανείς να αποσαφηνίσει τι πραγματικά επιθυμεί: Θέλω πράγματι αυτό που νομίζω ότι θέλω; Πάρτε την χαρακτηριστική περίπτωση του συζύγου που έχει εμπλακεί σε μια παθιασμένη εξωσυζυγική σχέση, ονειρευόμενος διαρκώς ότι η γυναίκα του με κάποιο τρόπο θα εξαφανιστεί (θα πεθάνει, θα τον χωρίσει ή ό,τι άλλο), έτσι ώστε να ζήσει μια κανονική ζωή με την ερωμένη του- αλλά όταν έρχεται αυτή η ποθητή στιγμή, ο κόσμος του καταρρέει, καθώς ανακαλύπτει ότι δεν θέλει πια την ερωμένη του. Όπως λέει μια παλιά παροιμία, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μην πετυχαίνεις αυτό που θέλεις- κι αυτό είναι να το πετύχεις! Έτσι λοιπόν, έρχεται σήμερα και για τους αριστερούς διανοούμενους η στιγμή της αλήθειας: Θέλατε πραγματική αλλαγή, ωραία λοιπόν, τώρα θα την έχετε! Πίσω στο 1937, στο έργο του «Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν», ο Τζορτζ Όργουελ περιέγραφε θαυμάσια αυτή τη στάση όταν έγραφε ότι «κάθε επαναστατική γνώμη οφείλει μέρος της δύναμής της στην ανομολόγητη πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Οι ριζοσπάστες επικαλούνται την ανάγκη επαναστατικής αλλαγής εν είδει δεισιδαιμονικής τελετουργίας που θα πετύχει το αντίθετό της, εμποδίζοντας να εκδηλωθεί η πραγματική αλλαγή. Κι αν είναι να εκδηλωθεί πραγματική επανάσταση, αυτό πρέπει να συμβεί σε ασφαλή απόσταση: Στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα… έτσι ώστε, ενώ η καρδιά μου θα ζεσταίνεται όσο σκέφτομαι τα μακρινά γεγονότα, εγώ θα μπορώ να συνεχίζω την ακαδημαϊκή μου καριέρα.

Αυτή η οικονομική κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την υπονομετική, πνευματική δουλειά, που δεν έχει άμεση, «πρακτική» εφαρμογή. Το αντίθετο: σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο κομμουνισμός αρχίζει με αυτό που ο Καντ, στο περίφημο δοκίμιό του «Τι είναι Διαφωτισμός», αποκαλεί «δημόσια χρήση του ορθού λόγου», δηλαδή με την εξισωτική οικουμενικότητα της σκέψης. Όταν ο Απόστολος Παύλος λέει ότι, από τη σκοπιά του Χριστιανού, «δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες, ούτε Εβραίοι και Έλληνες», διατυπώνει την ιδέα ότι οι αναφορές σε εθνικές ρίζες, ταυτότητες κλπ δεν αποτελούν κατηγορίες της αλήθειας, ή, για να το θέσουμε ακριβώς με Καντιανούς όρους, όταν αναφερόμαστε σε εθνικές ρίζες, ασκούμε την ιδιωτική χρήση του λόγου, η οποία περιορίζεται από ιδιαίτερα, δογματικά προτάγματα, δηλαδή δρούμε ως «ανώριμοι» ιδιώτες και όχι ως ελεύθεροι άνθρωποι, οι οποίοι ενεργούν στη διάσταση του οικουμενικού λόγου. Για τον Καντ, ο δημόσιος χώρος της «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών» σηματοδοτεί το παράδοξο της οικουμενικής μοναδικότητας, του μοναδικού υποκειμένου το οποίο, με ένα είδος βραχυκυκλώματος, προσπερνώντας τη διαμεσολάβηση του ιδιαίτερου, συμμετέχει απ’ ευθείας στο Οικουμενικό. Υπό αυτό το πρίσμα, το “ιδιωτικό” δεν είναι το υλικό της ατομικότητάς μας σε αντιδιαστολή με τους κοινοτικούς δεσμούς, αλλά η ίδια η κοινοτική- θεσμική τάξη της ιδιαίτερης ταυτότητάς μας.

Ο αγώνας μας οφείλει λοιπόν να στρέφεται προς εκείνες τις πλευρές της τρέχουσας «αναδιάρθρωσης» που δημιουργούν απειλές στον ελεύθερο, δημόσιο χώρο, σε διεθνική κλίμακα. Παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει η λεγόμενη «Διαδικασία της Μπολώνια», που έχει ξεκινήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο «την εναρμόνιση της αρχιτεκτονικής της ανώτατης εκπαίδευσης σε ευρωπαϊκή κλίμακα»- στην πραγματικότητα μια επίθεση στη δημόσια χρήση του ορθού λόγου. Κοινός παρονομαστής αυτών των αλλαγών είναι η πίεση για υποταγή της ανώτατης εκπαίδευσης στην επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων της κοινωνίας μέσω της παραγωγής εξειδικευμένων γνώσεων. Αυτό που εξαφανίζεται εδώ είναι η πραγματική αποστολή της επιστημονικής σκέψης: όχι μόνο να προσφέρει λύσεις σε προβλήματα που τίθενται από την «κοινωνία»- στην πραγματικότητα, από το κράτος και το κεφάλαιο- αλλά να στοχαστεί πάνω στην ίδια τη μορφή αυτών των προβλημάτων και να διακρίνει το πρόβλημα που υπάρχει στον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε το πρόβλημα. Η αναγωγής της ανώτατης εκπαίδευσης στο έργο της παραγωγής κοινωνικά χρήσιμης, εξειδικευμένης γνώσης αποτελεί παραδειγματική έκφραση της Καντιανής «ιδιωτικής χρήσης του ορθού λόγου»- δηλαδή, της υποταγμένης σε αυθαίρετες, δογματικές απαιτήσεις- στο πλαίσιο του σημερινού, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Έχει μεγάλη σημασία να συνδέσουμε την πίεση για εναρμόνιση της ανώτατης εκπαίδευσης με πρακτικές ανάγκες- όχι μόνο με τη μορφή της ευθείας ιδιωτικοποίησης ή των δεσμών με τις επιχειρήσεις, αλλά και με τη γενικότερη έννοια του προσανατολισμού της προς την παραγωγή εξειδικευμένης γνώσης, που θα μας βοηθήσει να επιλύσουμε συγκεκριμένα, πρακτικά προβλήματα- με τη διαδικασία της «περίφραξης» (enclosure) των πνευματικών προϊόντων που κανονικά θα έπρεπε να ανήκουν στην ανθρώπινη κοινότητα, δηλαδή με την ιδιωτικοποίηση της γενικής διάνοιας (σ.τ.μ. general intellect στον Μαρξ). Αυτή η διαδικασία αποτελεί μέρος ενός καθολικού μετασχηματισμού στον τρόπο της ιδεολογικής έγκλησης (σ.τ.μ. όρος που παραπέμπει στον Λουί Αλτουσέρ). Η καπιταλιστική νεωτερικότητα επέβαλε τη διπλή ηγεμονία του δημόσιου, σχολικού συστήματος και της ιδεολογίας του νόμου. Οι ιδιώτες μεταμορφώθηκαν σε νομικά υποκείμενα μέσω της υποχρεωτικής, καθολικής εκπαίδευσης, ενώ τα υποκείμενα εγκαλούνται από την νομική τάξη πραγμάτων ως πατριώτες, ελεύθεροι πολίτες. Έτσι διατηρήθηκε το χάσμα ανάμεσα στον μπουρζουά και τον πολίτη, ανάμεσα στον εγωιστή- χρησιμοθηρικό ιδιώτη που ασχολείται με τα ιδιωτικά του συμφέροντα και τον πολίτη που αφιερώνεται στο καθολικό πεδίο του κράτους. Στο βαθμό που, στην αυθόρμητη αντίληψη περί ιδεολογίας, η τελευταία περιορίζεται στην καθολική σφαίρα του πολίτη, ενώ η ιδιωτική σφαίρα των εγωιστικών συμφερόντων παραμένει «προ- ιδεολογική», το ίδιο το χάσμα μεταξύ ιδεολογίας και μη ιδεολογίας γίνεται κομμάτι της (σ.σ. κυρίαρχης, αστικής) ιδεολογίας. Αυτό που συνέβη στο τελευταίο στάδιο του μεταμοντέρνου καπιταλισμού, μετά το 1968, είναι ότι η ίδια η οικονομία- η λογική της αγοράς και του ανταγωνισμού- επιβλήθηκε βαθμιαία ως η ηγεμονική ιδεολογία:

-Στην εκπαίδευση, γινόμαστε μάρτυρες της βαθμιαίας αποδιάρθρωσης του κλασικού, αστικού Ιδεολογικού Μηχανισμού του Κράτους, του δημόσιου σχολείου. Το σχολικό σύστημα γίνεται ολοένα και λιγότερο υποχρεωτικό δίκτυο, ανυψωμένο υπεράνω της αγοράς και οργανωμένο κατευθείαν από το κράτος, φορέας των αξιών του διαφωτισμού- ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Στο όνομα της ιερής φόρμουλας «μικρότερο κόστος, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα», διαπερνάται βαθμιαία από διάφορες μορφές εταιρικών σχέσεων δημοσίου- ιδιωτικού.

-Στο επίπεδο της οργάνωσης και της νομιμοποίησης της εξουσίας, το εκλογικό σύστημα γίνεται αντιληπτό ολοένα και περισσότερο ως μοντέλο ανταγωνισμού της αγοράς: οι εκλογές μοιάζουν με εμπορική ανταλλαγή, όπου οι ψηφοφόροι «αγοράζουν» το πακέτο υπηρεσιών διατήρησης της τάξης, δίωξης του εγκλήματος και πάει λέγοντας, με κριτήριο τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Στο όνομα της ίδιας φόρμουλας- «μικρότερο κόστος, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα»- λειτουργίες που άλλοτε αποτελούσαν αποκλειστικότητα της κρατικής εξουσίας, όπως οι φυλακές, τώρα ιδιωτικοποιούνται. Ο στρατός δεν βασίζεται πλέον στην καθολική θητεία, αλλά στελεχώνεται από μισθοφόρους.

-Ακόμη και το πεδίο των διαπροσωπικών, συναισθηματικών σχέσεων οργανώνεται ολοένα και περισσότερο βάσει των γραμμών που καθορίζουν οι σχέσεις της αγοράς. Ο Αλέν Μπαντιού ανέπτυξε τον παραλληλισμό ανάμεσα στη σύγχρονη αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή συζύγου μέσω οργανωμένων πρακτορείων του είδους και στην πανάρχαια διαδικασία της προεπιλογής του γαμπρού ή της νύφης από τους γονείς. Και στις δύο περιπτώσεις, το ρίσκο του να ερωτευθεί κανείς αίρεται, το τυχαίο στο ερωτικό παιχνίδι εξαφανίζεται χάρη στους προηγηθέντες διακανονισμούς που παίρνουν υπ΄ όψιν όλα τα υλικά και ψυχολογικά συμφέροντα των ενδιαφερόμενων μερών. Να γιατί τα γραφεία συνοικεσίων είναι κατ΄ εξοχήν αντιερωτικοί μηχανισμοί. Το στοίχημα είναι να οργανώσουν τον έρωτα ως πραγματική, ελεύθερη επιλογή- διαλέγω τον υποψήφιο που μου ταιριάζει περισσότερο, αφού επιθεωρήσω προσεκτικά τον κατάλογο των υποψηφίων.

Είναι λογικό λοιπόν, από τη στιγμή που η οικονομία θεωρείται ότι δεν ανήκει στην ιδεολογική σφαίρα, αυτός ο νέος, γενναίος κόσμος της καθολικής εμπορευματοποίησης να προβάλλεται ως μετα- ιδεολογικός. Φυσικά, οι Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους (ΙΜΚ) είναι πάντα παρόντες- και μάλιστα περισσότερο από ποτέ. Ωστόσο, από τη στιγμή που η ιδεολογία, στην αντίληψη που έχει για τον εαυτό της, αναφέρεται σε υποκείμενα, σε αντίθεση με τους προ- ιδεολογικούς ιδιώτες, αυτή η ηγεμονία της ιδεολογικής σφαίρας δεν μπορεί παρά να εμφανισθεί ως απουσία ιδεολογίας. Αυτό σημαίνει όχι ότι η ιδεολογία απλώς αντανακλά την οικονομία, όπως το εποικοδόμημα αντανακλά τη βάση του, αλλά ότι η οικονομία λειτουργεί εδώ η ίδια ως ιδεολογικό μοντέλο. Έτσι, νομιμοποιούμαστε πλήρως να πούμε ότι λειτουργεί ως ΙΜΚ- σε αντίθεση με την «πραγματική» οικονομική ζωή, η οποία ξεκάθαρα δεν ακολουθεί το εξιδανικευμένο μοντέλο της ελεύθερης αγοράς.

Η πλήρης μετατροπή της ιδεολογίας σε φυσική κατάσταση πραγμάτων (εξάλειψη της ιδεολογίας από την ίδια την ιδεολογία) επιβάλλει ένα δυσάρεστο, αλλά αναπόδραστο συμπέρασμα αναφορικά με την παγκόσμια, κοινωνική δυναμική του καιρού μας: Σήμερα, είναι ο καπιταλισμός που εμφανίζεται πραγματικά ως επαναστατικός, καθώς κατά τις τελευταίες δεκαετίες μεταμόρφωσε ολόκληρο το τοπίο, από τις τεχνολογίες μέχρι την ιδεολογία, ενώ τόσο οι συντηρητικοί, όσο και οι σοσιαλδημοκράτες κατά κανόνα απλώς αντιδρούσαν σε αυτές τις αλλαγές, προσπαθώντας εναγωνίως να διατηρήσουν κάποια από τα παλαιά κεκτημένα. Σε έναν παρόμοιο αστερισμό, η ίδια η ιδέα του ριζικού, κοινωνικού μετασχηματισμού μπορεί να ακούγεται σαν αδύνατο όνειρο, αλλά ο όρος «αδύνατο» επιβάλει να σταματήσουμε λίγο και να σκεφτούμε. Σήμερα, το δυνατό και το αδύνατο κατανέμονται κατά έναν παράξενο τρόπο, έτσι που και τα δύο εκρήγνυνται ταυτόχρονα στην υπερβολή. Από τη μια πλευρά, στα πεδία των προσωπικών ελευθεριών και της επιστήμης- τεχνολογίας, ακούμε ότι «τίποτα δεν είναι αδύνατο». Μπορούμε να απολαύσουμε το σεξ σε όλες τις διεστραμμένες εκδοχές του, να κατεβάσουμε από το Διαδίκτυο ολόκληρα αρχεία μουσικής, κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών εκπομπών, ενώ ακόμη και τα διαστημικά ταξίδια είναι προσιτά στον καθένα που μπορεί να τα πληρώσει. Ανοίγεται η προοπτική της βελτίωσης των φυσικών και ψυχικών δυνατοτήτων μας μέσω επεμβάσεων στο γονιδίωμα. Ακόμη και το τεχνοκρατικό όνειρο της αθανασίας μπορεί με μια έννοια να επιτευχθεί, μέσω της μετατροπής της ταυτότητάς μας σε λογισμικό, το οποίο θα μπορεί να φορτωθεί σε ένα άλλο σώμα- «hardware».

Από την άλλη, στο πεδίο των οικονομικο- κοινωνικών σχέσεων, η εποχή μας αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως εποχή της ωριμότητας, στην οποία, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, η ανθρωπότητα εγκατέλειψε τις παλιές, χιλιαστικές ουτοπίες και αποδέχθηκε τις δεσμεύσεις που επιβάλλει η πραγματικότητα- διάβαζε: η καπιταλιστική, οικονομικο- κοινωνική πραγματικότητα- με όλα τα αδύνατα που ορθώνει μπροστά μας. Η εντολή «δεν» είναι το σύνθημα της ημέρας: Δεν μπορείς να συμμετάσχεις σε μεγάλα, συλλογικά εγχειρήματα, τα οποία αναγκαστικά θα καταλήξουν στον τρόμο του ολοκληρωτισμού. Δεν μπορείς να αγκιστρωθείς στο παλιό κράτος πρόνοιας, το οποίο σε κάνει μη ανταγωνιστικό και οδηγεί σε οικονομική κρίση. Δεν μπορείς να απομονωθείς από την παγκόσμια αγορά, κλπ, κλπ. Στη ιδεολογική εκδοχή της, η οικολογία έρχεται να προσθέσει τον δικό της κατάλογο των αδύνατων, των απαγορευτικών ορίων- π.χ. απαγορεύεται αν αυξηθεί η παγκόσμια θερμοκρασία ένα ή δύο βαθμούς παραπάνω- που βασίζονται επίσης σε κάποιες «εκτιμήσεις ειδικών». Ο λόγος είναι ότι ζούμε σε μια μετα- πολιτική εποχή μετατροπή της οικονομίας σε δεύτερη Φύση: οι πολιτικές αποφάσεις παρουσιάζονται κατά κανόνα ως επιταγές μιας αμιγώς οικονομικής αναγκαιότητας- όταν επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, μας λένε ξανά και ξανά ότι είναι εντελώς αναγκαία. Επομένως, έχει έρθει ίσως η ώρα να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας περί δυνατού και αδύνατου: Κάτι λάθος πρέπει να υπάρχει σε έναν κόσμο όπου είναι δυνατό να γίνουμε αθάνατοι, αλλά αδύνατο να ξοδέψουμε λίγο περισσότερα χρήματα για την εκπαίδευση.

Το πρόβλημα εδώ είναι βαθύτερο από ό,τι εμφανίζεται: Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του σημερινού καπιταλισμού είναι η ιδιωτικοποίηση αυτού που ο Μαρξ ονόμασε «γενική διάνοια» - ένα ζήτημα που βρίσκεται στον πυρήνα της διαπάλης γύρω από τα πνευματικά δικαιώματα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η οικονομική εκμετάλλευση με την κλασική, μαρξιστική έννοια δεν είναι πλέον δυνατή, γι αυτό είναι ανάγκη να επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο με χρήση του νομικού οπλοστασίου, δηλαδή εξωοικονομικών δυνάμεων. Να γιατί γίνεται αναγκαία, ολοένα και περισσότερο, η απ’ ευθείας ενεργοποίηση της εξουσίας, ώστε να επιβληθούν οι αυθαίρετες, νομικές προϋποθέσεις για την απόσπαση ρέντας (προσόδου), κάτι που δεν διασφαλίζεται «αυθόρμητα», από τη λειτουργία της αγοράς. Ίσως εδώ βρίσκεται η θεμελιώδης αντίθεση του σύγχρονου, «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού. Ενώ η λογική του είναι η απορρύθμιση, το λιγότερο κράτος, η νομαδική- μη εδαφική ανάπτυξη κλπ, η βασική τάση της «μετατροπής του κέρδους σε ρέντα» σηματοδοτεί τον ενισχυμένο ρόλο του κράτους, του οποίου η ρυθμιστική (και όχι μόνο) λειτουργία είναι πανταχού παρούσα. Η δυναμική απορρύθμιση συνυπάρχει και στηρίζεται σε ολοένα και περισσότερο αυταρχικές παρεμβάσεις του κράτους και των μηχανισμών του. Αυτό λοιπόν που μπορούμε να διακρίνουμε στον ορίζοντα της ιστορικής εξέλιξης είναι μια κοινωνία στην οποία η ελευθεριακή, ηδονιστική ζωή των ατόμων συνυπάρχει με (και συντηρείται από) ένα σύνθετο δίκτυο ρυθμιστικών, κρατικών μηχανισμών. Αντί να εξαφανίζεται, το κράτος ενισχύεται στις μέρες μας.

Για να θέσουμε το ζήτημα λίγο διαφορετικά, ο σύγχρονος καπιταλισμός προκαλεί καταστάσεις όπου απαιτούνται μεγάλης κλίμακας κρατικές παρεμβάσεις, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το κοινοβουλευτικό- δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο δεν επιτρέπει γρήγορες, ριζοσπαστικές παρεμβάσεις. Ξαφνικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις, οικολογικές καταστροφές, μεγάλης κλίμακας οικονομικές αναδιαρθρώσεις- όλα αυτά απαιτούν ένα σώμα με καθαρή εξουσιοδότηση να επιβάλει γρήγορα αποτελεσματικά αντίμετρα, παρακάμπτοντας τις αβρότητες των μακρόσυρτων, δημοκρατικών διαβουλεύσεων. Θυμηθείτε τη χρηματοπιστωτική κατάρρευση του φθινοπώρου του 2008: Ο πανικός ήταν απόλυτος και επέβαλε σε χρόνο μηδέν μια διεθνική, διαπαραταξιακή συμπαράταξη, όπου όλες οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των ηγετών του κόσμου προσωρινά ξεχάστηκαν ώστε να αποτραπεί Η καταστροφή. Αυτό που σήμανε η περιλάλητη διακομματική συναίνεση, που τόσο εξύμνησαν οι Αμερικανοί, είναι ότι η δημοκρατία είχε ντε φάκτο αρθεί: Δεν υπήρχε χρόνος για να αναλωθεί κανείς σε συνήθεις, δημοκρατικές διαδικασίες, επομένως αυτοί που ήταν αντίθετοι με το σχέδιο, στους κόλπους του αμερικανικού Κογκρέσου, αναγκάστηκαν πολύ γρήγορα να ευθυγραμμιστούν με την κυρίαρχη γραμμή. Μπους, Μακέιν και Ομπάμα σχημάτισαν ενιαίο μέτωπο, εξηγώντας στην αμήχανη κοινή γνώμη ότι δεν υπήρχε χρόνος για παρατεταμένη, δημοκρατική συζήτηση- βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επομένως πρέπει να πάρουμε άμεσα μέτρα. Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς που, σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, αυταρχικά καθεστώτα σαν εκείνο της Κίνας αποδεικνύονται αποτελεσματικότερα από τις σύγχρονες δημοκρατίες.

Οι κομμουνιστές που βρίσκονται στην εξουσία είναι σήμερα οι πιο δυναμικοί καπιταλιστές. Μήπως δεν είναι αυτό η έσχατη ένδειξη θριάμβου του καπιταλισμού; Μια άλλη ένδειξη αυτού του θριάμβου είναι το γεγονός ότι η κυρίαρχη ιδεολογία μπορεί να ανέχεται αυτό που εμφανίζεται ως ανελέητη κριτική. Δεν έχουμε έλλειμμα αντικαπιταλισμού στις μέρες μας, αντίθετα γινόμαστε μάρτυρες πληθωρικής κριτικής στα δεινά που συσσωρεύει ο καπιταλισμός. Βιβλία, εφημερίδες, τηλεοπτικές εκπομπές στηλιτεύουν κατά κόρον ασύδοτες εταιρείες που μολύνουν το περιβάλλον, διεφθαρμένους τραπεζίτες που συνεχίζουν να εισπράττουν γενναία μπόνους ενώ οι τράπεζές τους διασώζονται με δημόσια κονδύλια, για βιομηχανικά κάτεργα που εκμεταλλεύονται υπερωριακή παιδική εργασία και πάει λέγοντας. Υπάρχει όμως μια παγίδα σε όλο αυτό το χείμαρρο της κριτικής: Αυτό που δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση είναι το δημοκρατικό- φιλελεύθερο πλαίσιο της πάλης εναντίον αυτών των ακροτήτων. Ο ρητός ή υπόρρητος στόχος είναι ο εκδημοκρατισμός του καπιταλισμού, η επέκταση του δημοκρατικού ελέγχου στην οικονομία, μέσω της πίεση των μέσων ενημέρωσης, των κοινοβουλευτικών επιτροπών ελέγχου, της σκληρότερης νομοθεσίας, των εισαγγελικών παρεμβάσεων κλπ- χωρίς όμως ποτέ να αμφισβητείται το θεσμικό πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Αυτή είναι η ιερή αγελάδα που δεν τολμούν να αγγίξουν ακόμη και οι τις πιο ριζοσπαστικές μορφές «ηθικού καπιταλισμού», όπως τα κινήματα τύπου Σιάτλ και Πόρτο Αλέγκρε.

Εδώ είναι που η θεμελιώδης θέση του Μαρξ παραμένει ισχυρή, ίσως μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Για τον Μαρξ, το ζήτημα της ελευθερίας δεν τοποθετείται πρωταρχικά στην καθ’ εαυτήν πολιτική σφαίρα- όπως το θέλει η αντίληψη των δυτικών θεσμών, που όταν θέλουν να κρίνουν το βαθμό φιλελευθερισμού μιας χώρας θέτουν τα ερωτήματα: Έχει ελεύθερες εκλογές; Έχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Είναι ο Τύπος ελεύθερος από κρυφές πιέσεις; Γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα; Το κλειδί για την πραγματική ελευθερία βρίσκεται περισσότερο στο «μη πολιτικό» δίκτυο των κοινωνικών σχέσεων, από την αγορά μέχρι την οικογένεια, όπου η απαιτούμενη αλλαγή δεν είναι η πολιτική μεταρρύθμιση, αλλά ο μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων- ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ επαναστατική, ταξική πάλη, όχι δημοκρατικές εκλογές ή άλλα πολιτικά μέτρα με τη στενή έννοια του όρου. Δεν ψηφίζουμε για να αποφασίσουμε ποιος θα κατέχει τι ή για τις σχέσεις εργατών- διευθυντών στο εργοστάσιο. Όλα αυτά αφήνονται σε διαδικασίες εκτός της πολιτικής σφαίρας και είναι αυταπάτη να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση πραγμάτων απλώς «επεκτείνοντας» τη δημοκρατία σ’ αυτή τη σφαίρα- π.χ. οργανώνοντας «δημοκρατικές» τράπεζες υπό λαϊκό έλεγχο. Η ριζοσπαστική αλλαγή σε αυτό το πεδίο βρίσκεται έξω από τη σφαίρα των νομικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Φυσικά, παρόμοιες δημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να παίξουν θετικό ρόλο. Παραμένουν όμως στοιχεία του αστικού κράτους, σκοπός του οποίου είναι να εγγυηθεί την ομαλή αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Στενά συνδεδεμένη με την αναγκαία αποφετιχοποίηση των «δημοκρατικών θεσμών» είναι η αποφετιχοποίηση του αρνητικού τους αντίστοιχου: της βίας. Ο Μπαντιού πρότεινε πρόσφατα τη φόρμουλα της «αμυντικής βίας». Πρέπει να καταγγείλουμε τη βία (π.χ. τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας) ως βασικό τρόπο δράσης να στραφούμε στην οικοδόμηση ελεύθερων χώρων σε απόσταση από την κρατική εξουσία, έξω από την κυριαρχία της (όπως έγινε με την πρώιμη «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία), όπου η προβολή βίαιης αντίστασης θα περιορίζεται στις προσπάθειες του κράτους να συντρίψει διά της βίας και να επανακτήσει τον έλεγχο παρόμοιων «απελευθερωμένων ζωνών». Το πρόβλημα με αυτή τη στρατηγική είναι ότι στηρίζεται σε μια βαθειά προβληματική διάκριση μεταξύ «ομαλής» λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού και «υπερβάλλουσας» χρήσης κρατικής βίας. Ωστόσο είναι αδύνατο να διαχωρίσει κανείς τη βία από την ίδια την ύπαρξη της αγοράς και του κράτους. Στην παρέμβασή του στο Αριστερό Φόρουμ του Λονδίνου, το 2010, ο Τζον Χόλογουεϊ, άρτι αφιχθείς από την Ελλάδα, ανέφερε ως παράδειγμα άσκησης του κομμουνισμού ένα πάρκο στην Αθήνα που είχε καταληφθεί από διαδηλωτές και λειτουργούσε ως απελευθερωμένη ζώνη, με αφίσες στις εισόδους του που έγραφαν «Απαγορεύεται η είσοδος στον καπιταλισμό». Στο εσωτερικό του, απαγορευόταν η εμπορευματοποίηση, οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να συγκεντρώνονται, να χορεύουν, να συζητούν. Αλλά οι καπιταλιστές αναμφίβολα θα χαιρέτιζαν παρόμοιες νησίδες ως ζώνες αναψυχής που δίνουν στους εργάτες τους μεγαλύτερη ζωτικότητα όταν επιστρέφουν στη δουλειά. Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί όταν ακούμε για παρόμοιες ζώνες απόσυρσης, όπου ο Μπαντιού συναντά τον Χόλογουεϊ. Είναι εύκολο να πει κανείς ότι, δεδομένων των καταστροφικών αποτελεσμάτων που είχε το κομμουνιστικό κίνημα του εικοστού αιώνα, με τον προσήλωσή του στην κατάληψη της εξουσίας, οφείλουμε να καταγγείλουμε τη βία, περιορίζοντάς την στην προάσπιση ελεύθερων χώρων απόσυρσης. Ωστόσο, οφείλει κανείς να λάβει εξίσου υπόψη πως αυτοί που ασκούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία πάντα αγαπούν εκείνους που διατείνονται ότι τα προβλήματα είναι «βαθύτερα» από το ποιος έχει την εξουσία, αφού τέτοιου είδους άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύουν καμία απειλή για την κυριαρχία τους.

Που βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα; Ο Μπαντιού περιγράφει έξοχα την μετα- σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων με την έκφραση: «Αυτή η προβληματική κατάσταση, όπου βλέπουμε το Κακό να χορεύει πάνω στα ερείπια του Κακού». Δεν υπάρχει εδώ χώρος για οποιαδήποτε νοσταλγία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν «κακά», αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτό που το αντικατέστησε ήταν επίσης «κακό», αν και με διαφορετικό τρόπο.

Αν σ’ αυτές τις συνθήκες το κομμουνιστικό σχέδιο πρέπει να ανανεωθεί ως πραγματική εναλλακτική λύση στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, τότε οφείλουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με μια καθαρή ρήξη με την εμπειρία του κομμουνισμού του εικοστού αιώνα. Πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε ότι το 1990 ήταν η ήττα όχι μόνο του κομμουνιστικού κρατικού σοσιαλισμού, αλλά και η ήττα της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας. Να γιατί είναι εντελώς εσφαλμένο να εναποθέτει κανείς ελπίδες σε ισχυρά (πλήρως κυρίαρχα) έθνη- κράτη, τα οποία θα μπορούσαν, υποτίθεται, να υπερασπιστούν τα κεκτημένα του κοινωνικού κράτους, απέναντι σε υπερεθνικά σώματα όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία, κατά την ίδια εκδοχή, λειτουργεί ως όργανο του παγκόσμιου κεφαλαίου στην υπηρεσία της αποδόμησης των υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους. Από αυτό το σημείο, απέχουμε μόνο ένα βήμα μέχρι να αποδεχθούμε τη «στρατηγική συμμαχία» με την εθνικιστική Δεξιά, η οποία ανησυχεί για τη διάλυση της εθνικής ταυτότητας στην πολυεθνική Ευρώπη.

Στις 17 Οκτωβρίου, η Άγκελα Μέρκελ δήλωσε: «Αυτή η πολυπολιτισμική προσέγγιση, που λέει ότι ζούμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, απέτυχε. Απέτυχε οικτρά». Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήταν συνεπής, απηχώντας με καθυστέρηση δύο ετών τη συζήτηση περί Leitkultur (κυρίαρχου πολιτισμού), τότε που οι συντηρητικοί επέμεναν ότι κάθε κράτος στηρίζεται σε έναν πολιτισμό, τον οποίο οι υπόλοιπες εθνικές ομάδες που ζουν στην επικράτεια του κράτους οφείλουν να σέβονται. Αντί να παριστάνουμε τις ευγενικές ψυχές που θρηνούν για την αναδυόμενη, ρατσιστική Ευρώπη, την οποία αναγγέλλουν παρόμοιες δηλώσεις, θα έπρεπε να σκεφτούμε αυτοκριτικά και να αναρωτηθούμε σε ποιο βαθμό η δική μας, αφηρημένη αντίληψη περί πολυπολιτισμικότητας συνέβαλε στη δυσάρεστη τροπή των εξελίξεων. Η σύγκρουση περί πολυπολιτισμικότητας είναι όντως σύγκρουση περί Leitkultur: Δεν είναι σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, αλλά σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών αντιλήψεων για το πώς θα μπορούσαν να συνυπάρχουν οι διαφορετικοί πολιτισμοί, σύγκρουση γύρω από τους κανόνες και τις πρακτικές που αυτοί οι πολιτισμοί οφείλουν να μοιράζονται αν πρόκειται να συνυπάρξουν. Επομένως, οφείλει κανείς να αποφύγει να πιαστεί στην παγίδα του φιλελεύθερου παιχνιδιού «πόση ανεκτικότητα μπορούμε να δείξουμε για τον Άλλο»- αν μπορούμε να δείξουμε ανεκτικότητα όταν δέρνουν τις γυναίκες τους, όταν κανονίζουν τους γάμους των παιδιών τους, όταν καταπιέζουν τους ομοφυλόφυλους και πάει λέγοντας. Σ’ αυτό το επίπεδο, φυσικά, ποτέ δεν είμαστε αρκετά ανεκτικοί, ή ίσως είμαστε ήδη υπερβολικά ανεκτικοί, παραμερίζοντας τα δικαιώματα των γυναικών, για παράδειγμα. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το αδιέξοδο είναι να προτείνουμε και να παλέψουμε για ένα θετικό, οικουμενικό σχέδιο, το οποίο θα μοιράζονται όλα τα μέρη. Να γιατί κρίσιμο ζήτημα για όλους όσοι αγωνίζονται σήμερα για τη χειραφέτηση είναι να πάνε πιο μακριά από τον απλό σεβασμό του άλλου, σε μια θετική Leitkultur κοινωνικής χειραφέτησης, της μόνης που μπορεί να εγγυηθεί τη συνύπαρξη και μίξη διαφορετικών πολιτισμών.

Στη Δυτική και την Ανατολική Ευρώπη, υπάρχουν σημάδια μακροπρόθεσμης αναδιάταξης του πολιτικού χώρου. Μέχρι πρόσφατα, στο πολιτικό σκηνικό κυριαρχούσαν δύο κόμματα που απευθύνονταν στο σύνολο του εκλογικού σώματος, η κεντροδεξιά (χριστιανοδημοκράτες, συντηρητικοί κ.α.) και η κεντροαριστερά (σοσιαλιστές ή σοσιαλδημοκράτες), ενώ μικρότερα κόμματα απευθύνονταν σε περιορισμένα τμήματα του εκλογικού σώματος (οικολόγοι, φιλελεύθεροι κ.α.). Τώρα, αναδύεται σταδιακά ένα κόμμα που υπερασπίζεται τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό σαν τέτοιο, συνήθως με σχετικά ανεκτική στάση σε ζητήματα όπως οι αμβλώσεις, τα δικαιώματα των ομοφυλοφύλων, των θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων κλπ. Σε αντιπαράθεση με αυτό το κόμμα τοποθετείται ένα ολοένα και ισχυρότερο αντιμεταναστευτικό, λαϊκιστικό κόμμα το οποίο συνορεύει με ανοιχτά ρατσιστικές, νεοφασιστικές ομάδες. Παραδειγματική περίπτωση από αυτή την άποψη είναι η Πολωνία: Μετά την εξαφάνιση των πρώην κομμουνιστών, τα βασικά κόμματα είναι το «αντι- ιδεολογικό», κεντρώο, φιλελεύθερο κόμμα του πρώην πρωθυπουργού Ντόναλντ Ντουσκ και το συντηρητικό, χριστιανικό κόμμα των αδελφών Κατσίνσκι. Ο Μπερλουσκόνι, στην Ιταλία, αποδεικνύει ότι και αυτή, η έσχατη μορφή αντιπολίτευσης δεν είναι αξεπέραστη: Το ίδιο κόμμα, το Forza Italia, μπορεί να είναι ταυτόχρονα το κόμμα του παγκόσμιου καπιταλισμού και να ενσωματώνει τη λαϊκιστική τάση εναντίον των μεταναστών. Στην απολίτικη σφαίρα της μετα- ιδεολογικής διοίκησης, ο μόνος τρόπος να κινητοποιήσει κανείς τις μάζες είναι να τους ξυπνήσει το φόβο (για τους μετανάστες, δηλαδή για τον πλησίον).

Μήπως δεν είναι το Tea Party των Ηνωμένων Πολιτειών η αμερικανική εκδοχή αυτού του λαϊκισμού της Δεξιάς που αναδύεται σταδιακά ως η μόνη πραγματική αντιπολίτευση στη φιλελεύθερη συναίνεση; Φυσικά, το Tea Party έχει ορισμένα χαρακτηριστικά αμιγώς αμερικανικά, που μας επιτρέπουν να προβλέψουμε με ασφάλεια ότι η άνοδός του θα συνδεθεί με την περαιτέρω πτώση της αμερικανικής ισχύος στον κόσμο. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει, όμως, η σύγκρουση μεταξύ ρεπουμπλικανικού κατεστημένου και Tea Party, που ήδη εκδηλώνεται εδώ κι εκεί: Επικεφαλής μεγάλων τραπεζών συναντήθηκαν ήδη με τους ηγέτες των Ρεπουμπλικανών που τους υποσχέθηκαν ότι θα ανακαλέσουν το νόμο του Βόλκερ για τον περιορισμό της κερδοσκοπίας που οδήγησε στην κατάρρευση του 2008. Το Tea Party έθεσε ως πρώτο στόχο του να επεκταθούν οι φοροαπαλλαγές του Μπους για τους πολύ πλούσιους, προσθέτοντας έτσι εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε ένα έλλειμμα που υποτίθεται ότι καταπολεμά. Στα μέσα του 2009, καθόμουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στις Συρακούσες, κάνοντας ζάπινγκ. Το ένα κανάλι έδειχνε ντοκιμαντέρ για τον μεγάλο, αριστερό τραγουδιστή της αμερικάνικης μουσικής «κάντρι» Πίτερ Σίγκερ, ενώ το Fox News είχε ρεπορτάζ για μια συγκέντρωση του Tea Party εναντίον της φορολογίας, στο Όστιν του Τέξας, όπου ένας άλλος τραγουδιστής της κάντρι τραγουδούσε ένα λαϊκιστικού ύφους κομμάτι εναντίον του Ομπάμα, γεμάτο παράπονα για τη βαριά φορολογία των σκληρά εργαζόμενων από την Ουάσιγκτον, που καταλήγει να ενισχύει τους μεγαλόσχημους χρηματιστές της Γουόλ Στριτ. Το βραχυκύκλωμα ανάμεσα στα δύο κανάλια μου προκάλεσε ηλεκτροπληξία, με δύο αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Πρώτον, υπήρχε αυτή η αλλόκοτη ομοιότητα μεταξύ των δύο τραγουδιστών, οι οποίοι άρθρωναν παρόμοιες, λαϊκίστικες διαμαρτυρίες εναντίον του κατεστημένου, των πλούσιων εκμεταλλευτών και του κράτους τους και ζητούσαν ριζοσπαστική απάντηση, μέχρι και πολιτική ανυπακοή. Ήταν άλλη μια επώδυνη υπενθύμιση της αλήθειας που λέει ότι, σε επίπεδο μορφής και οργάνωσης, η σημερινή ριζοσπαστική, λαϊκιστική Δεξιά θυμίζει κατά παράδοξο τρόπο την παλιά, λαϊκιστική, ριζοσπαστική Αριστερά (μήπως και οι σημερινές ομάδες Χριστιανών φονταμενταλιστών, με το μισοπαράνομο καθεστώς τους που αναγορεύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους ως τον κύριο εχθρό τους, δεν οργανώνονται με τρόπο που θυμίζει Μαύρους Πάνθηρες της δεκαετίας του ’60;). Για πόσο καιρό ακόμα θα συνεχίσει να δουλεύει αυτή η επιδέξια ιδεολογική χειραγώγηση; Για πόσο καιρό η βάση του Tea Party θα μένει προσκολλημένη στον θεμελιώδη ανορθολογισμό του να επιδιώκει να προστατεύσει τα συμφέροντα των σκληρά εργαζόμενων, συνηθισμένων ανθρώπων δίνοντας νέα προνόμια στους «πλούσιους εκμεταλλευτές»; Εδώ ακριβώς αρχίζει ο ιδεολογικός αγώνας: Ο κατάφορος ανορθολογισμός των διαδηλώσεων του Tea Party μαρτυρά τη δύναμη της ιδεολογίας της «ελευθερίας του ατόμου ενάντια στην κρατική παρέμβαση», η οποία μπορεί να θολώσει ακόμη και τα πιο οφθαλμοφανή γεγονότα.

Συχνά ακούμε ότι το πραγματικό νόημα της κρίσης στην Ελλάδα είναι ότι όχι μόνο το ευρώ, αλλά και το ίδιο το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης είναι νεκρό. Πριν όμως υιοθετήσουμε αυτή τη γενική δήλωση, ας τη μεταμορφώσουμε επί το λενινιστικότερον: Η Ευρώπη είναι νεκρή- εντάξει, αλλά ποια Ευρώπη; Η απάντηση είναι: η μετα- πολιτική Ευρώπη της προσαρμογής στην παγκόσμια αγορά, η Ευρώπη που επανειλημμένα «μαυρίστηκε» στα δημοψηφίσματα, η Ευρώπη της τεχνοκρατίας των Βρυξελλών. Η Ευρώπη που παριστάνει τον εκπρόσωπο του ψυχρού, ευρωπαϊκού Λόγου απέναντι στο ελληνικό πάθος και την ελληνική διαφθορά, το μαθηματικό πνεύμα απέναντι στη συγκινισιακή μέθη. Ωστόσο, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, το έδαφος είναι ακόμη ελεύθερο για μια άλλη Ευρώπη: μια εκ νέου πολιτικοποιημένη Ευρώπη, θεμελιωμένη πάνω σε ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης. Την Ευρώπη που γέννησε την αρχαία ελληνική Δημοκρατία, τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Να γιατί πρέπει να αποφύγουμε τον πειρασμό να αντιδράσουμε στη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση με μια αναδίπλωση στα απολύτως κυρίαρχα έθνη- κράτη, εύκολη λεία στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που δεν γνωρίζει σύνορα και ηπείρους και μπορεί εύκολα να φέρει το ένα έθνος- κράτος σε αντιπαράθεση με το άλλο. Περισσότερο από ποτέ, η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι περισσότερο διεθνιστική και οικουμενική από την οικουμενικότητα του παγκοσμίου κεφαλαίου. Η ιδέα του να αντισταθούμε στον παγκόσμιο καπιταλισμό στο όνομα της υπεράσπισης συγκεκριμένων εθνικών ταυτοτήτων είναι σήμερα περισσότερο αυτοχειριαστική από ποτέ, με το φάντασμα του «δόγματος τσούτσε», της Βορειοκορεάτικης εκδοχής της αυτάρκειας, να πλανιέται πάνω μας.

Ίσως ο πιο περιεκτικός χαρακτηρισμός της εποχής που άρχισε με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να βρίσκεται στη γνωστή φράση που αποδίδεται στον Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα, είναι η εποχή των τεράτων». Μήπως ο φασισμός και ο σταλινισμός δεν ήταν τα δίδυμα τέρατα του εικοστού αιώνα, ο πρώτος βγαλμένος μέσα από την εναγώνια προσπάθεια του παλιού κόσμου να κρατηθεί στη ζωή κι ο άλλος από την εκτρωματική απόπειρα οικοδόμησης ενός νέου κόσμου; Και τι να πούμε για τα τέρατα που συναντάμε σήμερα και τα οποία θρέφονται από τα τεχνοκρατικά όνειρα για μια κοινωνία με γενετικά ελεγχόμενο πληθυσμό; Το παράδοξο αυτό θα πρέπει να μας οδηγήσει στα αναγκαία συμπεράσματα: Πιθανόν να μην υπάρχει ευθεία οδός προς το καινούργιο, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το είχαμε φανταστεί, και τα τέρατα επανεμφανίζονται κάθε φορά που προσπαθούμε να εκβιάσουμε αυτό το πέρασμα προς το Καινούργιο.

Τα σημάδια της ανικανότητας της κυρίαρχης τάξης να ασκήσει την κυριαρχία της πολλαπλασιάζονται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην κορυφή της πυραμίδας, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επί δύο χιλιετίες, οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής επιβίωσαν απειράριθμων καταστροφών, από το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι την ήττα στις Σταυροφορίες, την κατάρρευση της αποικιοκρατίας στις αραβικές χώρες, την επανάσταση του Χομεϊνί στο Ιράν κλπ- με μόνη αξιοσημείωτη εξαίρεση τη Σαουδική Αραβία, τον κύριο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή, όπου δεν υπάρχουν αυτόχθονες Χριστιανοί. Στο Ιράκ, υπήρχαν περίπου ένα εκατομμύριο Χριστιανοί επί Σαντάμ, οι οποίοι ζούσαν επί ίσους όρους με τους υπόλοιπους πολίτες, μάλιστα ένας από αυτούς, ο Ταρίκ Αζίζ, έφτασε να γίνει υπουργός Εξωτερικών και έμπιστος του Σαντάμ. Στη συνέχεια, όμως, κάτι αλλόκοτο συνέβη στους Χριστιανούς του Ιράκ, μια πραγματική καταστροφή, από τη στιγμή που ένας Χριστιανικός στρατός κατέλαβε (ή απελευθέρωσε, αν θέλετε) το Ιράκ. Ο Χριστιανικός στρατός κατοχής διέλυσε τις κοσμικές, ένοπλες δυνάμεις του Ιράκ και άφησε ανοιχτό το δρόμο στις παραστρατιωτικές ομάδες των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών να τρομοκρατούν τους Χριστιανούς, μαζί με τις αντίπαλες μουσουλμανικές φατρίες. Δεν είναι περίεργο που περίπου οι μισοί Χριστιανοί εγκατέλειψαν τη χώρα, προτιμώντας τη «Συρία που στηρίζει την τρομοκρατία» από «το απελευθερωμένο Ιράκ που ελέγχεται από έναν Χριστιανικό στρατό».

Το 2010, τα πράγματα πήραν μια στροφή προς το χειρότερο. Ο Ταρίκ Αζίζ, που γλύτωσε από προηγούμενες δίκες, καταδικάστηκε από δικαστήριο Σιιτών σε απαγχονισμό για την «καταδίωξη μουσουλμανικών κομμάτων» (δηλαδή, ισλαμιστών φονταμενταλιστών) επί Σαντάμ Χουσείν. Οι βομβιστικές επιθέσεις εναντίον των Χριστιανών και των εκκλησιών τους ακολούθησαν η μία την άλλη, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νεκρούς, έτσι που ο αρχιεπίσκοπος Βαγδάτης Αθανάσιος Νταβούντ κάλεσε, τον Νοέμβριο του 2010, το ποίμνιό του να φύγει από τη χώρα: «Οι Χριστιανοί πρέπει να εγκαταλείψουν την αγαπημένη πατρίδα των προγόνων τους για να γλυτώσουν από την προγραμματισμένη εθνοκάθαρση. Είναι το λιγότερο κακό σε σύγκριση με τον αφανισμό μας». Και για να δοθεί ακόμη περισσότερη έμφαση, τα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν τον ίδιο μήνα ότι επικυρώθηκε η ανανέωση του πρωθυπουργικού αξιώματος στον Αλ Μαλικί χάρη στην υποστήριξη του Ιράν. Έτσι, το αποτέλεσμα της αμερικανικής παρέμβασης ήταν να γίνει το Ιράν, ο βασικός παράγοντας του Άξονα του Κακού, σχεδόν κυρίαρχη δύναμη στο Ιράκ. Λες και, σε μια σύγχρονη επίδειξη «πονηρίας του Λόγου», το αόρατο χέρι κάποιου πεπρωμένου τα κανονίζει έτσι που ξανά και ξανά μια αμερικανική παρέμβαση ενισχύει ακριβώς τους παράγοντες εναντίον των οποίων έγινε αυτή η παρέμβαση.

Από που έρχεται αυτό το αόρατο χέρι; Το πρόβλημα με τη σημερινή Αμερική είναι όχι ότι αποτελεί μια νέα, παγκόσμια Αυτοκρατορία, αλλά ότι ΔΕΝ είναι κάτι τέτοιο: Ενώ παριστάνει την αυτοκρατορία, συνεχίζει να δρα ως κράτος- έθνος, που προωθεί ανελέητα τα συμφέροντά του. Είναι σαν η κατευθυντήρια γραμμή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής να είναι η παράδοξη αντιστροφή του γνωστού, οικολογικού συνθήματος: να δρούμε παγκόσμια, να σκεφτόμαστε τοπικά! Αυτή η αντίφαση εκδηλώθηκε ανάγλυφα με τη διπλή πίεση που ασκούσαν οι ΗΠΑ στη Σερβία το 2003: οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ απαιτούσαν ταυτόχρονα από τη σερβική κυβέρνηση να εκδώσει τους ύποπτους για εγκλήματα πολέμου στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης (σε συμφωνία με τη λογική της παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που απαιτεί και παγκόσμια νομική δικαιοδοσία) αλλά ΚΑΙ να υπογράψει διμερή συνθήκη με τις ΗΠΑ ώστε να υποχρεωθεί η Σερβία να μην εκδώσει σε οποιονδήποτε διεθνή θεσμό (δηλαδή, στο ίδιο δικαστήριο της Χάγης) Αμερικανούς πολίτες οι οποίοι θα κατηγορηθούν για εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας (σε συμφωνία με τη λογική του έθνους- κράτους). Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η σερβική αντίδραση ήταν συγκεχυμένη. Επομένως, η αμερικανική πολιτική πλησιάζει ένα στάδιο τρέλας, και όχι μόνο στις εσωτερικές υποθέσεις όπου το Tea Party προτείνει την πάλη εναντίον του δημοσίου χρέους με μείωση των φόρων, δηλαδή με αύξηση του χρέους. (Εδώ δεν μπορεί παρά να θυμηθεί κανείς τη γνωστή θέση του Στάλιν ότι στη Σοβιετική Ένωση το κράτος μαραίνεται δυναμώνοντας τα όργανά του, ιδιαίτερα τα όργανα της αστυνομικής καταστολής). Αλλά και στην εξωτερική πολιτική, η εξάπλωση των ιουδαϊκών- χριστιανικών αξιών οργανώνεται με τη δημιουργία συνθηκών που επιτρέπουν την έξωση των Χριστιανών, οι οποίοι, ποιος ξέρει, μπορεί να πάνε στο Ιράν... Αυτό σαφέστατα δεν είναι σύγκρουση πολιτισμών, αλλά ένας αληθινός διάλογος και συνεργασία μεταξύ των Αμερικανών πραγματιστών και των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών.

Η κατάστασή μας είναι επομένως ακριβώς το αντίθετο από το πρόβλημα του 20ού αιώνα, όπου ξέραμε τι έπρεπε και θέλαμε να κάνουμε (να εγκαθιδρύσουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου κλπ), αλλά έπρεπε να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να μας δοθεί η δυνατότητα να το πράξουμε. Σήμερα, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά πρέπει να δράσουμε τώρα γιατί οι συνέπειες της αδράνειες θα είναι καταστροφικές. Οφείλουμε να ρισκάρουμε βήματα στην άβυσσο του Καινούργιου σε εντελώς δυσμενείς συνθήκες, οφείλουμε να επινοήσουμε εκ νέου πλευρές του Καινούργιου έστω και μόνο για να διατηρήσουμε ό,τι ήταν καλό στο Παλιό (δημόσια εκπαίδευση, υγεία κ.α.). Το περιοδικό στο οποίο αρθρογραφούσε ο Γκράμσι στις αρχές της δεκαετίας του 1920 λεγόταν Il ordine nuovo, Η Νέα Τάξη, ένας τίτλος τον οποίο σφετερίστηκε στη συνέχεια η άκρα Δεξιά. Αντί να δούμε σ’ αυτό το σφετερισμό τον ορό της αλήθειας για τον Γκραμσιανό όρο, κάτι που θα μας επέβαλε να τον εγκαταλείψουμε ως αντίθετο στην επαναστατική ελευθερία της αυθεντικής Αριστεράς, θα έπρεπε να επιστρέψουμε σ’ αυτόν σηματοδοτώντας έτσι το σκληρό πρόβλημα του καθορισμού μιας νέας τάξης, την οποία οφείλει να δημιουργήσει η επανάσταση μετά την επιτυχία της. Εν ολίγοις, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από αυτό που είπε κάποτε ο Στάλιν για την ατομική βόμβα: δεν είναι για ανθρώπους με αδύνατα νεύρα.

Ο κομμουνισμός σήμερα δεν είναι το όνομα μιας λύσης, αλλά το όνομα ενός προβλήματος: Του προβλήματος των commons, του δημόσιου, κοινού αγαθού σε όλες του τις διαστάσεις- του κοινού αγαθού της Φύσης ως υπόβαθρου της ζωής μας, του κοινού, βιογενετικού μας υλικού, του κοινού πολιτιστικού αγαθού (της συλλογικής μας «πνευματικής ιδιοκτησίας») και, τελευταίο στη σειρά αλλά όχι και σε σημασία, το πρόβλημα του οικουμενικού, δημόσιου χώρου της ανθρωπότητας, από τον οποίο κανείς δεν θα έπρεπε να αποκλείεται. Όποια κι αν είναι η λύση, οφείλουμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα.


Από το http://www.aristerovima.gr/details.php?id=1511

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Δεξαμενόπλοιο προσάραξε σε αμμώδη αβαθή, στη θαλάσσια περιοχή της Χαλκίδας

Το δεξαμενόπλοιο Blue Iris προσάραξε σε αμμώδη αβαθή, ενώ έπλεε στη θαλάσσια περιοχή της Χαλκίδας. Δεν προκλήθηκε θαλάσσια ρύπανση.
Το Blue Iris εκτελούσε το προγραμματισμένο δρομολόγιο από Πειραιά προς Λάρυμνα, χθες το βράδυ, με φορτίο πετρέλαιο.
Στο σημείο, σύμφωνα με το www.newsbeast.gr, έσπευσαν πλωτό περιπολικό του Λιμενικού Σώματος, καθώς και το πλοίο «Εύριπος ΙΙΙ». O απόπλους του πλοίου απαγορεύτηκε μέχρι να γίνει επιθεώρηση, ενώ από τον υποβρύχιο έλεγχο διαπιστώθηκε ότι δεν προκλήθηκε θαλάσσια ρύπανση.
Το πλοίο είχε εννέα άτομα πλήρωμα, οι οποίοι είναι καλά στην υγεία τους.

Σημαντικές πρωτιές των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στις εκλογές της ΕΛΜΕ

Την πρωτιά κατέκτησαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε μια σειρά ΕΛΜΕ όπου διεξάγονται αυτή την περίοδο οι αρχαιρεσίες για τα ΔΣ. Παράλληλα, όσο προχωρούν οι εκλογές σε όλο και περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία των καθηγητών διαγράφεται ως τάση η πτώση των δυνάμεων της ΠΑΣΚ, αλλά και της ΔΑΚΕ και η διακριτή άνοδος τόσο σε ψήφους όσο και σε ποσοστά των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Στην ΕΛΜΕ Πειραιά, που είναι μάλιστα και μια από τις μεγάλες ΕΛΜΕ της χώρας, η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ, δηλαδή το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ, από δεύτερη δύναμη που ήταν αναδείχθηκε πρώτη, συγκεντρώνοντας 252 ψήφους και ποσοστό 29,92%. Από τους 873 ψηφίσαντες (31 ήταν τα άκυρα - λευκά), οι υπόλοιπες παρατάξεις έλαβαν: ΔΑΚΕ 166 ψήφους και 19,71% (από 231 ψήφους και 21,9% που είχε πέρσι), «Παρεμβάσεις» 128 ψήφους και 15,2%, ΠΑΣΚ 127 ψήφους και 15,08% (από 271 ψήφους και 25,7% που είχε πέρσι), «Αγωνιστικές Κινήσεις» 108 ψήφους και 12,84%, «Αγωνιστική Συνεργασία» (ΣΥΝ) 61 ψήφους και 7,24%.

Πρωτιά του ΠΑΜΕ σημειώθηκε και στην Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, όπου το ψηφοδέλτιο της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ στους 692 ψηφίσαντες (32 άκυρα - λευκά) συγκέντρωσε 287 ψήφους και ποσοστό 43,5%! Οι άλλες δυνάμεις έλαβαν: ΔΑΚΕ 131 ψήφους και 19,8% (από 259 ψήφους και 28,7% που είχε πέρσι), ΠΑΣΚ 120 ψήφους και 18,2% (από 238 ψήφους και 26,4% που είχε πέρσι), «Αγωνιστική Πρωτοβουλία» (ΣΥΝ) 91 ψήφους και 13,8% και «Αντεπίθεση Εκπαιδευτικών» (καταγράφεται στα λοιπά) 31 ψήφους και 4,7%.

Στη Γ' ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής το ΠΑΜΕ διατήρησε την πρώτη θέση αυξάνοντας τη διαφορά της από τις υπόλοιπες δυνάμεις. Το ψηφοδέλτιο της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ έλαβε 195 ψήφους και ποσοστό 30,6%. Ψήφισαν 661, άκυρα - λευκά 24 και οι υπόλοιπες δυνάμεις έλαβαν: ΔΑΚΕ 132 ψήφους και ποσοστό 20,7%, «Παρεμβάσεις» 128 ψήφους και 20,1%, ΠΑΣΚ 110 ψήφους και 17,3% (από 194 ψήφους και 24,55% που είχε πέρσι), «Πρωτοβουλία» (ΣΥΝ) 72 ψήφους και 11,3%.

Σταθερά υψηλά τα ποσοστά των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ και οι πρωτιές στα σωματεία των Ιονίων νήσων. Συγκεκριμένα: Στην ΕΛΜΕ Κέρκυρας, η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ με 224 ψήφους κατέγραψε ποσοστό 42,2% και διατήρησε την πρωτιά. Στην ΕΛΜΕ Ζακύνθου, η ΕΣΑΚ - ΔΕΕ επίσης διατήρησε την πρωτιά με 73 ψήφους και ποσοστό 39,7%, όπως και στην ΕΛΜΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης που συγκέντρωσε 77 ψήφους και ποσοστό 38,3%.

Δείτε τον Μίκη Θοδωράκη στην ιδρυτική διακήρυξη της ΣΠΙΘΑ

Αν θεωρείται ο Μίκης έστω και λίγο αξιόπιστος , δηλαδή εαν μόνο το 20% είναι αλήθεια από αυτά που λέει τότε θα φρίξετε από την πραγματική κατάσταση της χώρας.


ΑΝΥΠΑΚΟΥΗ



ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ



ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ



Η ΔΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ



ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ



ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ



ΑΝΑΠΤΥΞΗ



Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ



ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Εργατικό ατύχημα σημειώθηκε έξω από το εργοτάξιο του Δήμου Ιωαννίνων...

Εργατικό ατύχημα σημειώθηκε έξω από το εργοτάξιο του Δήμου Ιωαννίνων την ώρα που δύο υπάλληλοι στον τομέα καθαριότητας ετοιμάζονταν να πιάσουν βάρδια. Είχαν επιβιβαστεί στο απορριμματοφόρο, όταν ένα επιβατικό αυτοκίνητο έπεσε πάνω τους για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο.

Ο ένας από τους δύο εργάτες που βρισκόταν πάνω στο απορριμματοφόρο τραυματίστηκε σοβαρά, με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του πόδι. Σύμφωνα με πληροφορίες ο εργάτης σε δύο μόλις μήνες θα έβγαινε στη σύνταξη.

Περίεργα παιχνίδια ΕΣΗΕΑ με εκδότες εφημερίδων

Παράνομες και απεργοσπαστικές με δόλιο τρόπο οι κυκλοφορίες των σαββατιάκων και των κυριακάτικων εφημερίδων σε βάρος όλων των εργαζομένων σ' αυτές

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ο τυφώνας ΠΑΟΚ σαρώνει την Ευρώπη



Πηγή : OLAPAOK

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΝΤΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ

Είναι να μην ωριμάσει ο άνδρας !!!!!!

Όταν ήμουν 14 χρονών, ήλπιζα ότι μια μέρα θα βρω ένα κορίτσι.

Όταν έγινα 16 βρήκα ένα κορίτσι, αλλά δεν είχε καθόλου πάθος, κι έτσι αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι με πάθος για ζωή.

Στο κολέγιο έβγαινα ραντεβού με ένα παθιάρικο κορίτσι, αλλά παρα ήταν συναισθηματική. Όλα μαζί της ήταν μία κατάσταση εκρηκτική . Ήταν μελοδραματική, έκλαιγε όλη μέρα και με απειλούσε με αυτοκτονίες.

Έτσι αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι με συναισθηματική σταθερότητα.

Όταν έγινα 25 βρήκα ένα πολύ σταθερό κορίτσι, αλλά ήταν βαρετή. Ήταν απόλυτα προβλέψιμη και δεν την ενθουσίαζε τίποτα. Η ζωή μου μαζί της ήταν τόσο ανιαρή που αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι γεμάτο με ενθουσιασμό για ζωή.

Όταν έγινα 28 βρήκα ένα ενθουσιώδες κορίτσι, αλλά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τους ρυθμούς της. Έτρεχε από το ένα πράγμα στο άλλο, ποτέ δεν καθόταν στα αυγά της. Λειτουργούσε παρορμητικά και με έκανε τόσο ευτυχισμένο όσο και δυστυχή. Αρχικά ήταν πολύ ενθουσιώδης, αλλά αλλού την
έχανες κι αλλού την έβρισκες.

Έτσι αποφάσισα να βρω ένα κορίτσι με πιο εφικτούς στόχους στη ζωή του.

Όταν έφτασα τα τριάντα, βρήκα ένα έξυπνο και φιλόδοξο κορίτσι με τα δυο της πόδια να πατάνε γερά στη γη και ..... την παντρεύτηκα. Ήταν τόσο φιλόδοξη που με χώρισε και πήρε ό,τι είχα και δεν είχα.

Τώρα είμαι πιο ώριμος και πιο σοφός, και ψάχνω για μια ξανθιά με μεγάλα βυζιά

Σε συμπαθώ; Θα αποφασίσω σε 7 δευτερόλεπτα!

Τα πρώτα 7 δευτερόλεπτα είναι αυτά που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό αν συμπαθούμε κάποιον, όταν τον πρωτοσυναντούμε. Υπερβολικό; Κι όμως! Οι επιστήμονες κατέληξαν ότι κρίνουμε χαρακτήρες αστραπιαία και μάλιστα υποστηρίζουν ότι πρόκειται για πολύ παλιό μηχανισμό, ο οποίος είναι ακόμα ενεργός.

Για την ακρίβεια πρόκειται για μια διαδικασία που έχει τις ρίζες της στον προϊστορικό άνθρωπο, τότε που κάθε συνάντηση με οποιονδήποτε από το ζωικό βασίλειο μπορούσε να είναι απειλή για τη ζωή μας. Ο εγκέφαλος έπρεπε να αποφαίζει αστραπιαία και αυτή η διαδικασία παραμένει ενεργή αλλά πραγματοποιείται σε ασυνείδητο επίπεδο.

Συγκεκριμένα, λέει η Judi James, συγγραφέας του The Body Language Bible, το πρώτο πράγμα που κάνουμε ασυνείδητα είναι να αποφασίζουμε αν νιώθουμε ότι απειλούμαστε από τη νέα μας γνωριμία. Αμέσως μετά αποφασίζουμε σε επίσης ασυνείδητο επίπεδο αν υπάρχει έλξη, ενώ ταυτόχρονα βγάζουμε συμπεράσματα σχετικά με το χαρακτήρα του ανθρώπου που έχουμε απέναντί μας.

Φυσικά αυτό δεν είναι και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να κρίνουμε το χαρακτήρα κάποιου λένε οι ψυχολόγοι. Ενώ την ίδια στιγμή προειδοποιούν ότι και εμείς κρινόμαστε καθημερινά βάσει του τεστ των 7 δευτερολέπτων. Βεβαίως, οι συγκεκριμένες παρατηρήσεις ανοίγουν μια καινούργια αγορά για τους συμβούλους, που ήδη έσπευσαν να δώσουν τις πρώτες συμβουλές για να αποφύγετε τις παρεξηγήσεις στο πλαίσιο των 7 δευτερολέπτων. Ειδάλλως συνεχίζετε να εμπιστεύεστε το πρωτόγονο σύστημα του ενστίκτου σας.

Πηγή : Σοφία Βεργοπούλου

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Η άλλη πλευρά της χθεσινής μέρας , η όχι και τόσο δημοφιλής

Όχι αυτή την εικόνα ίσως δεν τη δείτε στα κανάλια, αφού ασχολούνται μόνο με τον ξυλοδαρμό του Χατζηδάκη της ΝΔ. Είναι η Ελένη Μπούμπουρα, διαδηλώτρια (υποψήφια με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές στην Αθήνα), μετά την απρόκλητη επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ, όπως και πολλοί άλλοι απεργοί στη χτεσινή διαδήλωση. Η φωτο από την Πολυκλινική, ενώ ακολούθως μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου και νοσηλεύεται. Να χαίρονται τη δεοντολογία οι καναλάρχες που απολύουν εργαζόμενους και διαλύουν ΣΣΕ. Και υπενθυμίζουμε το ερώτημά μας προς τους συναδέλφους που κατέβηκαν με φιλοκυβερνητικό συνδυασμό στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ και εξακολουθούν να παραμένουν μουγγοί: Υποστηρίζετε αυτή την πολιτική της φτώχειας και της κτηνώδους βίας?

πηγή http://financialcrimesnews.blogspot.com/

Αυτό είναι το πραγματικό κόστος του άνθρακα για τη ζωή μας

17-19 Δεκεμβρίου έκθεση φωτογραφίας στο Πνευματικό κέντρο Ελασσόνας , Μαυροδήμου 1 , από την Greenpeace

Ολικός παγετός και χιόνι στην Πτολεμαίδα

Εορδαϊκός -Αετός Σκύρδας 0-0

Το ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι στον Εορδαϊκό η διοίκηση δεν ήρθε για να φύγει σε μια μέρα. Αν νομίζουν ότι θα μας διώξουνε βλέπουνε όνειρα. Εμείς σαν Εορδαϊκός έχουμε τη θέληση και μας αναγκάζουνε να βρούμε τη δύναμη να προστατεύσουμε και εμείς την ομάδα μας ανάλογα. Από δω και πέρα όποιος έρθει στην Πτολεμαΐδα με το σκοπό να αδικήσει τον Εορδαϊκό να μην έρθει ούτε για βόλτα. Τα ψέματα τελειώσανε πλέον ο καθένας να είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Ζητάμε τα αυτονόητα, δε θέλουμε να μας λένε οι διαιτητές όταν τους δείχνουμε τις φάσεις στο βίντεο, ότι είχαμε δίκαιο. Μας ακύρωσαν γκολ, ενώ ο παίκτης μας που σκόραρε ξεκίνησε τη φάση δύο μέτρα πίσω.

ΥΓ: Και οι «τυφλοί» είδαν και οι «κουφοί» άκουσαν, σε άλλο ματς με ανάλογη διαιτησία δεν θα τελειώσει ο αγώνας".

Η φάση του γκολ που δε μέτρησε ποτέ...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Και αυτό είναι μόνο η αρχή!!!

Δεν το επικροτώ αλλά συμβαίνει. Και θα συνεχίσει να εντείνετε το φαινόμενο της βίας , όσο φτωχαίνει ο Ελληνικός λαός.
Θα περάσουμε σε καταστάσεις Αργεντινής για να απαλλαγούμε από το βραχνά του χρέους. Κρίμα όμως γιατί θα χυθεί αίμα και μάλιστα αθώων.

Εδώ και τώρα ελεγχόμενη χρεοκοπία για να γλυτώσουμε τα χειρότερα!!!

ΔΥΝΑΜΟ Ζάγκρεμπ - ΠΑΟΚ 0-1 τελικό

ΔΥΝΑΜΟ Ζάγκρεμπ - ΠΑΟΚ 0-1 με γκολ του Σαλπιγγίδη στο 60'
Κλαπ Μπριζ - Βιγιαρεάλ 1-2 τελικό

Βαθμολογία :
1. Βιγιαρεάλ 12
2. ΠΑΟΚ 11
3. Δυναμό 7
4. Μπριζ 4

Την Παρασκευή λοιπόν στην κλήρωση......................


Δεύτερο συνεχόμενο διπλό για ελληνική ομάδα στην Κροατία.

Το διπλό του ΠΑΟΚ στην Κροατία έδωσε τη πρόκριση. Αν το πετύχαινε η αρμάδα του Βαλβέρδε η το πάθος του Σισέ, θα μας έπαιρναν τα ζουμιά του γλειψίματος των παραγόντων. Ευτυχώς τώρα τα γλυτώσαμε.

Η πολυπόθητη πρόκριση που περνούσε αποκλειστικά από τα πόδια των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ χωρίς να χρειάζονται συνδυασμοί αποτελεσμάτων και όνειρα απατηλά ήρθε παληκαρίσια και με ψυχή.
Αξίζουν ένα μπράβο όλα τα παιδιά που έπαιξαν όχι μόνο για τη φανέλα του ΠΑΟΚ αλλά και για τη δικαίωση των παιδιών που υπέστησαν την δολοφονική επίθεση χθες.

Μπήκαν, πήραν ότι ζητούσαν και μετά κληρωτίδα. Και γιατί όχι να μην μπορούν να ονειρευτούν και το ακόμη παραπέρα βήμα;
Οι Τούρκοι με τη Γαλατά ή οι Ουκρανοί με τη Σαχτάρ αγωνιστικά πόσα βήματα πιο πάνω ήταν;
Οι πρόσφατες πορείες των γερμανικών Βέρντερ και Αμβούργου ως τους τέσσερις του θεσμού η και τον τελικό τις απέφεραν ποσά πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Κι αν οι «ελέφαντες» τα σνομπάρουν καθότι πιστεύουν ότι Μαρινάκης και πολυμετοχικοί τα φυσάνε, ο ΠΑΟΚ όχι μόνο τα χρειάζεται, αλλά έχει και τη δυνατότητα να παίξει την άνοιξη ευρωπαϊκά, τη στιγμή που οι σνομπ κόκκινοι αποχαιρέτισαν στις 5 Αυγούστου την Ευρώπη και οι «πρέσβεις» πράσινοι παρακαλούσαν από τα μέσα Νοεμβρίου να τελειώσει η ταλαιπωρία για να μπορούν να αφοσιωθούν χωρίς την αναίτια κόπωση στα σημαντικά ματς σε Τρίπολη και με τον Πανσερραικό με τα οποία θα έγραφαν ιστορία.

Το ζητούμενο λοιπόν των βαθμών και της πρόκρισης επιτεύχθηκε και θα φέρει επιπλέον έσοδα στα ταμεία του συλλόγου, τη στιγμή που η ΠΑΕ μιλά για οικονομικό άνοιγμα ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων. Τουλάχιστον τα μισά θα μπορούσαν να καλυφθούν από μία καλή αντίπαλο με γεμάτη Τούμπα, τηλεοπτικά, αλλά και τα πριμ της ΟΥΕΦΑ. Και ας μην πάμε παρακάτω.
Αλλά μια σοφή ελληνική παροιμία λέει : Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη!!!!!




Τα Links για τον αγώνα Δυναμό Ζάγκρεμπ - ΠΑΟΚ ήταν :

http://www.footnow.info/

http://www.hwawshytv.info/

http://www.footni.net/ch1.html

Γιώργος Δούμας - ποινικολόγος ΟΧΙ ΣΤΑ ΔΙΟΔΙΑ

Το αντάρτικο στο Διαδίκτυο άρχισε

Ενώ τα διεθνή ΜΜΕ φωνάζουν «κυβερνοπόλεμος» και πολυεθνικές εταιρείες προσπαθούν να οχυρωθούν στον ψηφιακό κόσμο από τις επιθέσεις των χιλιάδων χακτιβιστών που συνασπίζονται κάτω από την μπαντιέρα των Anonymous, στη Θεσσαλονίκη...
ένας από τους νεαρούς που ζύμωσαν την ιδεολογία των χακτιβιστών ζει τις δυσκολότερες ώρες της ζωής του.

Ενας εκ των χακτιβιστών (χάκερ-ακτιβιστής) είναι Θεσσαλονικιός και μιλώντας στο Enet.gr για τους Anonymous, ξεκαθαρίζει: «Δεν υπάρχει κάποιο κέντρο, ούτε μια συγκεκριμένη ομάδα που καθοδηγεί. Μια ιδέα ή ένα κείμενο τα οποία κρίνονται σωστά και κατάλληλα ν' αντιπρο-σωπεύουν το κίνημα, διαδίδονται σχεδόν αυτόματα...» (φωτ. Ass. Press) Το κινητό του είναι πια κλειστό. Είναι πολύ προσεκτικός στο e-mail. Μάλλον αναδιοργανώνει την ψηφιακή του περσόνα και ελπίζει στην καλή του τύχη. Εως την Παρασκευή έγραφε κείμενα θέσεων για τους Anonymous και την Επιχείρηση Ανταπόδοση (Operation Payback) που είχε στόχο γίγαντες όπως η MasterCard, η Visa, το PayPal, ως αντίποινα για τον στραγγαλισμό του WikiLeaks. Οι θέσεις που διατυπώνονταν εκεί, έγιναν κατ' αρχήν δεκτές από τους άλλους ομοϊδεάτες και έπειτα αναπαράχθηκαν από παραδοσιακά μέσα και κοινωνικά δίκτυα σε εκπληκτικό βαθμό.

Η δράση των Anonymous έχει χαρακτηριστεί από διαδήλωση στο Ιντερνετ έως τρομοκρατική πράξη. Αλλά σύμφωνα με το «Μανιφέστο» τους, «είναι η Ζωντανή Δικτυακή Συνείδηση, συγκροτημένη από άτομα που κατά καιρούς ταυτίζονται σε ιδανικά και στόχους» και «είναι αποκεντρωμένοι και για αυτό ελεύθεροι». Λέξεις που μοιάζουν να σκιαγραφούν ένα πρωτοφανές πολιτικό κίνημα.

Την Παρασκευή ο νεαρός Ελληνας (ας τον πούμε Α) στέλνει ένα δελτίο Τύπου για να διορθώσει λάθη στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ διεθνώς. Σημειώνει ότι δεν θα κλέψουν προσωπικά δεδομένα και δεν θα επιτεθούν σε κρίσιμες υποδομές. Οι θέσεις του πάλι αναπαράγονται με απίστευτη μαζικότητα. Ομως κάνει ένα κρίσιμο λάθος, που επιτρέπει σε ερευνητές με καλές γνώσεις υπολογιστών να ανακαλύψουν την ταυτότητά του.

Το όνομά του εμφανίζεται σε ιστοσελίδες υπερασπιστών και πολέμιων των Anonymous και προκαλεί χάος. Αλλοι τον βρίζουν, άλλοι προσπαθούν να τον προστατεύσουν. Γράφεται και σβήνεται συνεχώς. Ταυτόχρονα πολλοί προσπαθούν να τον προσεγγίσουν για να πάρουν πληροφορίες. Την ίδια ώρα συλλαμβάνεται στην Ολλανδία ένα 16χρονο μέλος της ομάδας.

Ελεύθερη πληροφορία...

Μιλήσαμε με τον Α και δηλώσεις του φιλοξενήθηκαν από το Σάββατο στο Enet.gr. Μας είπε ότι «Δεν υπάρχει κάποιο κέντρο, ούτε μια συγκεκριμένη ομάδα που καθοδηγεί. Μία ιδέα η οποία κρίνεται σωστή, ένα κείμενο ή μια άποψη η οποία κρίνεται από έναν μεγάλο αριθμό ατόμων ως κατάλληλη να αντιπροσωπεύσει το κίνημα, διαδίδεται σχεδόν αυτόματα».

Οι Anonymous έχουν γίνει διάσημοι αλλά δεν ξέρουμε πολλά για αυτούς. Συντονίζονται από σχεδόν ξεχασμένες πλατφόρμες του Ιντερνετ, όπως τα κανάλια του IRC. Ο Α υποστηρίζει ότι «βασικές αρχές του κινήματος είναι η ελευθερία λόγου και Τύπου στο Ιντερνετ και η ελευθερία της πληροφορίας».

Απαντώντας σε διάσπαρτες κατηγορίες, υποστηρίζει ότι «η Επιχείρηση Ανταπόδοση δεν στόχευσε ποτέ τον κόσμο που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες αυτών των εταιρειών. Σε άρθρα του ξένου Τύπου σχετικά με την Operation Payback, υπήρχε μια σύγχυση. Εδιναν την εντύπωση ότι οι Anonymous είναι μια ομάδα από χάκερ, που θα αποκτούσαν πρόσβαση σε προσωπικά δεδομένα και αριθμούς πιστωτικών καρτών. Είχαν προκαλέσει μια αίσθηση τρόμου η οποία περισσότερο έβλαπτε το κίνημα παρά το βοηθούσε».

Αποδίδει την προσωπική του εμπλοκή στην προσπάθεια να εξηγήσει τι είναι οι Anonymous. «Δυστυχώς, λόγω βιασύνης και απροσεξίας μου, μεταδόθηκε και το όνομά μου. Γεγονός -αν μη τι άλλο- ειρωνικό».
πηγή http://okitkort.blogspot.com/

Θα 'θελα να γκρεμίσω τις πυραμίδες του μυστηρίου και της σιωπής που υπάρχουν γύρω από το πρόσωπό σου.

Μην πασχίζεις να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας , αλλά άνθρωπος αξίας.

ΠΑΙΔΕΙΑ είναι αυτό που μένει αφού ξεχάσεις αυτά που έμαθες στο σχολείο

Η ζωή είναι μια σεξουαλικά μεταδιδόμενη ασθένεια.

Έχω την δική μου γνώμη , αλλά δεν συμφωνώ πάντα μαζί της.

Αμα θέλω έχω θέληση...... Αλλά δεν θέλω

Παλιά ήμουν αναποφάσιστος,
αλλά τώρα πια δεν είμαι σίγουρος.

Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει , να χορτάσει!!!

Η σάτιρα που ενοχλεί , δεν είναι η άδικη αλλά η εύστοχη σάτιρα

Ήρθαν τα αύρια να διώξουν τα σήμερα

Χαμένος δεν είναι αυτός που έπεσε , αλλά αυτός που δεν προσπάθησε να σηκωθεί!!
Πάμπλο Γκαρσία

Όταν υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις,
πως ξέρεις ότι δεν υπάρχει;

Ποιος είναι μεγαλύτερος εγκληματίας, αυτός που ληστεύει μια τράπεζα ή αυτός που την ιδρύει;

Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό,
αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε,
τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε

O άνθρωπος ούτε θηρίο είναι ούτε θεός. Είναι ον πολιτικό.

To έγκλημα είναι το ίδιο αποτρόπαιο όποιος και αν το διαπράττει.

ΕΑΜ - ΕΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Βρε, ένα κλαδί σπάει, δύο δεν σπάνε. Να είστε ενωμένοι.

Ότι εύχεσαι για μένα, να το δώσει διπλό ο θεός σε σένα!!

Δεν είμαι χοντρός.....
Είμαι κοντός για το βάρος μου

Ημουν Άθεος μέχρι που ανακάλυψα ότι είμαι Θεός
(Θεός+Κλήτος = Θεόκλητος)

Να είστε προσεκτικοί όταν διαβάζετε βιβλία για την υγεία.
Μπορεί να πεθάνετε από τυπογραφικά λάθη

Το να κόψεις το τσιγάρο είναι το ευκολότερο πράγμα.
Εγώ το 'χω κόψει τουλάχιστον δέκα φορές

Το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων είναι ένα πολύ όμορφο πράγμα. Μεταξύ πέντε είναι φανταστικό...

Δημόσιος υπάλληλος είναι εκείνος που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Ευνούχοι ενωθείτε. Δεν έχετε τίποτα να χάσετε!!

Οι γυναίκες χρειάζονται ένα λόγο για να κάνουν σεξ.

Οι άντρες απλά χρειάζονται ένα μέρος.

Κουμουνιστής είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα και θέλει να το μοιραστεί με όλο τον κόσμο.

Mην πατάτε το χόρτο. Kαπνίστε το !

Μην τα περιμένετε όλα από την αστυνομία. Χτυπηθείτε μόνοι σας.

Μην απαξιώνετε την αυτοϊκανοποίηση. Είναι σεξ με κάποιον που αγαπάω

Οι γυναίκες είναι θησαυρός. Γι’ αυτό πρέπει να τις θάβουμε!

Μια από τις προκαταλήψεις του ανθρώπινου νου είναι το γεγονός ότι η παρθενιά θεωρείται αρετή.

Σε παρακολουθώ

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

Ζωντανά αποτελέσματα ποδοσφαίρου

Οι πιο προσφατες ειδησεις απο Blogs. Ξενες αναδημοσιευσεις κειμενων & φωτογραφιων απο ιστολογια.

Ανοικτη Διακυβερνηση » Διαβουλευσεις

Ανοικτη Διακυβερνηση » Προσκλησεις