Δεν οργίζομαι απλά λυπάμαι

Όταν πριν δυο χρόνια καιγόταν στην Ηλεία συνολικά 1.200.000 στρέμματα , και ενώ η φωτιά ήταν εν εξελίξει , παρουσιάστηκε ο Πρωθυπουργός μας με το αμερικάνικο τζάκετ δίπλα από την ανοικτή πόρτα του ελικοπτέρου να επιτηρεί και να παρατηρεί τη φωτιά.
Η φωτιά όμως εκείνη αφορούσε πληθυσμιακά 500.000 άτομα και όχι 4.000.000 που είναι σήμερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής .
Τότε οι Αθηναίοι αξιολογούσαν από τηλεοράσεως την ενέργεια αυτή ως θετική χωρίς να μπορούν λάβουν υπόψη τους την αγανάκτηση , την θλίψη και την οργή των δεινοπαθούντων (εξάλλου αυτό φάνηκε και από το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών ένα μήνα μετά).
Οι Αθηναίοι τότε δεν μπορούσαν να συλλάβουν ούτε να διανοηθούν πως ενώ πλησιάζει η φωτιά ο πολίτης όχι μόνο δεν έχει πρόσθετη προστασία από τις υπηρεσίες πυρόσβεσης αλλά βασικές παροχές όπως του νερού , του ηλεκτρικού ρεύματος , του τηλεφώνου κόβονται.
Και πως να αμυνθεί , εγκλωβισμένος μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα των καπνών , χωρίς τα στοιχειώδη όπλα.
Και πώς να μην απελπίζεται και ταυτόχρονα να οργίζεται από την αδυναμία του να προστατέψει την περιουσία του , τα ζωντανά του , τις καλλιέργειες του κλπ.
Και μην νομίσεις πως πίσω από τα παραπάνω κρύβεται μέσα μου μια εκδικητική χαιρεκακία για το τι συμβαίνει σήμερα 350 χιλιόμετρα μακριά μου (εξάλλου χθες 4:00 τα ξημερώματα επικοινώνησα με τον κουμπάρο μου στο Ντράφι μόλις η φωτιά έμπαινε στον οικισμό και ξανάζησα μέσω κινητού τηλεφώνου συναισθήματα πανικού – οργής τα οποία τα είχα απωθήσει βαθιά μέσα μου.)
Απλά θέλω να δώσω τα συγκριτικά μεγέθη του τότε και του σήμερα.
Μέχρι τώρα κάηκαν 120.000 στρέμματα δασικής γης το 1/10 σε έκταση της φωτιάς της Ηλείας .
Επίσης έως τώρα έχουμε, ευτυχώς , δύο τραυματίες ενώ στην Ηλεία πέθαιναν 65 άτομα που αναλογικά με τον (οκταπλάσιο) πληθυσμό του λεκανοπεδίου αντιστοιχούν σε 520 άτομα.
Φανταστείτε να συνέβαιναν όλα αυτά σήμερα στην Αθήνα και να έβγαινε για την ίδια τηλεοπτική παράσταση ο πρωθυπουργός μας. Τη γιούγια και αποδοκιμασία είχε να εισπράξει.
Και δεν θα τον σώσει ούτε το τριχίλιαρο της ντροπής (η Ηλεία τότε είχε κατακλυστεί από ξενόφερτους κυρίως Ρωμά από το Ζεφύρι οι οποίοι μας έλεγαν πως τους είπαν να ‘ρθούν να εισπράξουν τα λεφτά) ούτε η συνδιαλλαγή με τους τοπικούς άρχοντες (νεοδημοκράτες και μη) όπως αποδείχτηκε περίτρανα μετά από πέρασμα της λαίλαπας τη φωτιάς.


Υ.Γ. Για να μην ξεχνάμε πως σε όλες τις φωτιές ο πόνος είναι ο ίδιος , πως τα αποτελέσματα αυτών είναι τραγικά πανομοιότυπα μπορείτε να δείτε το βιντεάκι που έχω αναρτήσει την Δευτέρα, 23 Φεβρουάριου 2009