(παρέλειψα να εκτελέσω μια υπόδειξη που στο κάτω - κάτω της γραφής δεν ήταν δική μου υποχρέωση και δέχτηκα αυστηρή σύσταση από το προϊστάμενο).
Ίσως είναι κάποιο κατάλοιπο φόβου της παιδικής μου ηλικίας (Χούντα , ξύλο στο σχολείο τιμωρίες κλπ) , ίσως να είναι το δείγμα του πολιτισμού μου να αντιμετωπίζω ψύχραιμα και κατ' επέκταση αμυντικά προσβολές , υπαινιγμούς αλλά και ευθείες βολές κατά του προσώπου μου.
Το γεγονός με προβλημάτησε και για αυτό ξεκίνησα μια διαδικασία διαλογισμού ανασύροντας από την μνήμη μου διάφορα παρόμοια περιστατικά. Όμως χωρίς κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να καταλήξω κάπου.
Παραθέτω ένα άρθρο , που αναφερόταν στο θέμα , της ψυχολόγου Ελεονόρας Ηλιοπούλου :
- Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που, σύμφωνα με την ψυχολογία, οτιδήποτε κάνουν, έχουν καθαρή συνείδηση και τη συναίσθηση πως έπραξαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν – και, σ’ όποιον δεν αρέσει, πρόβλημά του.
- Και υπάρχουν άλλοι που, έτσι και τολμήσουν να βάλουν τη δική τους βολή ή εξυπηρέτηση πάνω από των υπολοίπων, βασανίζονται μετά από ατέλειωτες τύψεις. Πρόκειται για το ενοχικό σύνδρομο, στην ψυχολογία, το οποίο αυτοί που το έχουν ρέπουν σε μια τάση να γίνονται θυσία, για όλους αυτούς που αγαπούν (παιδιά, σύντροφο, συγγενείς, φίλες) αλλά και για αρκετούς ακόμη.
- Φυσικά η ενοχή από μόνη της δεν είναι κακό πράγμα. Τουναντίον. Είναι ένα από τα γνωρίσματα της πνευματικής ανωτερότητας του ανθρώπου, που τον διαχωρίζουν από τα ζώα και βάζουν φρένο στα κατώτερα ένστικτά του. Η ενοχή μάς βοηθά να βελτιωνόμαστε και να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
- Μόνο που σε ορισμένους ανθρώπους ξεπερνά τα όρια. Ο φόβος ότι στενοχώρησαν, έβλαψαν, ζημίωσαν τους άλλους πολλές φορές γίνεται υπερβολικός. Και καταλήγει να φθείρει και τους ίδιους, καταδικάζοντάς τους να δεσμεύονται συνέχεια από αυτό το ενοχικό σύνδρομο, και να μην μπορούν να διεκδικήσουν και να απολαύσουν τίποτε για τον εαυτό τους. Υπάρχει λοιπόν καλή και κακή ενοχή. Πώς όμως τις ξεχωρίζουμε
- Η ενοχή είναι καλή όταν…
- Δίνει έμφαση στο γεγονός ότι διαπράξατε μια πράξη αντικειμενικά επιλήψιμη, χωρίς όμως να σας οδηγεί στο να υποτιμάτε τον εαυτό σας. Για παράδειγμα, είναι υγιές να λέτε: «Ήταν άδικο που δεν έδωσα κάτι στον ζητιάνο του φαναριού που ήταν γέρος και σακάτης», αλλά είναι λάθος να καταλήγετε ότι, να, πάντα έτσι είστε, ένας «εαυτούλης» που δεν σκέφτεται τις ανάγκες των άλλων
- Δεν προέρχεται από το γεγονός ότι φερθήκατε με τρόπο κατακριτέο από τους άλλους αλλά από το γεγονός ότι εκείνο που κάνατε μπορεί να προκαλέσει κάποιο κακό. Για παράδειγμα, αν αρνηθήκατε να συνοδεύσετε τη μητέρα σας στον γιατρό και αφήσατε να πάει με τον ηλικιωμένο πατέρα σας, οι τύψεις σας δεν αφορούν το τι θα πουν τα αδέλφια σας αλλά το ότι εσείς θα μπορούσατε να συνεννοηθείτε καλύτερα με τον γιατρό ως προς την κατάσταση και τη θεραπεία της.
- Δεν καταστρέφει την αυτοεκτίμησή σας και αφήνει περιθώριο να βελτιωθείτε στο συγκεκριμένο ζήτημα. Για παράδειγμα, αν με κάποιους λάθος χειρισμούς προδώσατε την εμπιστοσύνη ενός φίλου και ψυχραθήκατε, το ζήτημα δεν είναι ότι δεν αξίζετε να σας εμπιστεύεται κανείς και θα χάσετε όλους τους φίλους σας, αλλά το πώς θα αποφύγετε παρόμοια λάθη στο μέλλον.
- Η ενοχή είναι κακή όταν…
- Σας κάνει να περιφρονείτε και να απορρίπτετε συνολικά τον εαυτό σας, θεωρώντας τον απάνθρωπο, ανάξιο, συμφεροντολόγο και ό,τι άλλο υποτιμητικό υπάρχει. Στο τέλος καταλήγετε σε μια διαρκή αυτο-υποτίμηση.
- Εμποδίζει τη δυνατότητα να επανορθώσετε, να βελτιωθείτε και να μην ξανακάνετε τα ίδια λάθη. Δημιουργεί έναν μηχανισμό «αυτοεκπληρούμενης προφητείας» καθώς συμπεριφέρεστε με κακό τρόπο γιατί είστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι είστε κακό άτομο.
- Σας οδηγεί στο να τιμωρείτε τον εαυτό σας, στερώντας του πράγματα, καθώς πιστεύετε υποσυνείδητα ότι έτσι θα εξιλεωθείτε. Με αυτό τον τρόπο αναλώνεστε σε λάθος κατεύθυνση, αντί να αναλύσετε αντικειμενικά την κατάσταση.
- Τώρα λοιπόν που ξεκαθαρίσαμε τις καλές από τις κακές ενοχές, τι γίνεται στην πράξη; Πολύ απλά, κάθε φορά που αισθάνεστε ενοχή, αντί να παρασύρεστε από όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, αποστασιοποιηθείτε και …
- εκτιμήστε με αντικειμενικότητα το κακό που προκαλέσατε με τις πράξεις ή τις παραλείψεις σας και παραδεχτείτε τίμια στον εαυτό σας την ευθύνη σας, χωρίς υπερβολική αυστηρότητα
- ενεργήστε, στον βαθμό που είναι δυνατόν, ώστε να επανορθώσετε αυτό που κάνατε, αν πραγματικά έχετε μετανιώσει, και δεσμευτείτε μέσα σας να μη διαπράξετε ξανά το ίδιο σφάλμα
- απαγορεύστε στον εαυτό σας να αισθάνεται ενοχή, αν σε μία ή περισσότερες περιστάσεις βάλατε σε πρώτη θέση το δικό σας καλό. Το να αγαπάτε τον εαυτό σας είναι υποχρέωση εξίσου σημαντική με το να είστε διαθέσιμοι απέναντι στους άλλους.
- συγχωρήστε τον εαυτό σας μην ξεχνώντας ότι ακόμα και ένα σοβαρό σφάλμα έχει ορισμένα ελαφρυντικά, και αν μη τι άλλο βοηθά να βελτιωθεί κανείς.
'Ισως μια αβάστακτη ελαφρότητα του είναι να είναι μια λύση , ίσως λίγο περισσότερος εγωϊσμός , ίσως ........................
Εσείς τι προτείνετε ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου