Πεχλιβάνης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πεχλιβάνης : ο (περιοδεύων) παλαιστής , δυνατός , γενναίος και ρωμαλέος άνθρωπος.

Μια μέρα πριν πολλά πολλά χρόνια , βρε αμάν- αμάν , σε ένα χωριουδάκι κάπου στην Ανατολική Ρωμυλία , όπου συνυπήρχαν όλες οι φυλές του κόσμου , διοργανώθηκε αγώνας πάλης. Οι παλαιστές αλείφθηκαν με λάδι και ξεκίνησαν τους αγώνες.

Ο Αγάς της περιοχής θα έδινε βραβείο σε αυτόν που θα επικρατούσε , βρε αμάν- αμάν, ο οποίος έπρεπε να 'ταν και Οθωμανός προς τιμή της Πύλης. Για αυτό διάλεγαν τους πιο μικροκαμωμένους , Eλληνόφωνους , Βουλγαρόφωνους , Αρμένιους , Εβραίους , Αιγύπτιους , Αφρικάνους ντόπιους κατοίκους για παλαιστές ενώ ο Οθωμανός ήταν διπλάσιος σε σωματική διάπλαση.

Φθάνοντας στον τελικό αγώνα είχαμε , βρε αμάν- αμάν , ένα μικροσκοπικό Ελληνόφωνο κάτοικο ενάντια στο φαβορί τον Οθωμανό. Ο Έλληνας είχε ζώα (πρόβατα , αγελάδες , άλογο , βόδια , σκυλιά κλπ) και ήταν σκληραγωγημένος.

Με μια δρασκελιά , βρε αμάν- αμάν , καταφέρνει να ξεφύγει και χρησιμοποιώντας έξυπνα την δύναμη του Οθωμανού τον κάνει να χάσει την ισορροπία του και να ξαπλώσει φαρδύς πλατύς κάτω.

Η νίκη του Ελληνόφωνου ήταν αδιαμφισβήτητη , βρε αμάν- αμάν , και ο Αγάς υποχρεώθηκε να τον ανακηρύξει ως νικητή του αγώνα. Μέσα στο πολυπολιτισμικό διαχρονικό συγκερασμό των ηθών και των εθίμων της κάθε φυλής και της ειρηνικής συνύπαρξής τους είχε επικρατήσει το πνεύμα του δικαίου αν και αφέντες της περιοχής ήταν οι Οθωμανοί.
Όλο το χωριό πανηγύρισε ως αργά το βράδυ την νίκη του δικού της ανθρώπου.

Και για την ιστορία (γιατί περί ιστορίας πρόκειται) , βρε αμάν- αμάν , το χωριό τον έλεγαν Ξάστερο (15 Km δυτικά της Κων/πολης) και ο Ελληνόφωνος ήταν ο παππούς μου Αλέξανδρος Μαρίνος. Μου το παρουσίαζε σαν παραμύθι , γιατί τον πρόλαβα στην ηλικία των ογδόντα πέντε χρονών, μετά όμως έμαθα πως ήταν πραγματική ιστορία.