.jpg)
Όταν ήμουν μικρός,υπήρχε μόνο ένας Καρατζαφέρης. Ο Σπύρος, τοπ δημοσιογράφος εκείνη την εποχή, με δική του εκπομπή στην τηλεόραση -σε μια εποχή που υπήρχαν μόνο δυο κανάλια, η ΕΡΤ και η ΥΕΝΕΔ. Με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης, το 1990, ανακαλύψαμε με έκπληξη πως υπήρχε άλλος ένας Καρατζαφέρης, ο Γιώργος. Σαφώς λιγότερο εμφανίσιμος από τον αδερφό του και κάργα δεξιός.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, λοιπόν, μπήκε στην ζωή μας με τον δίαυλο Tele City.Ένα σούπερ καλτ κανάλι το οποίο αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, την απάντηση της Νέας Δημοκρατίας στο «αυριανοτομπριστικό» Κ29 του Κουρή. Χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου του συγκεκριμένου καναλιού: μια θερμή λατρεία για την αστυνομία, τον στρατό και τους Αμερικάνους καθώς και ένα συνεχές λιβάνισμα του –τότε πρωθυπουργού- Κώστα Μητσοτάκη. Οι ώρες στο Tele City περνούσαν με ακατάπαυστους μονολόγους του ιδιοκτήτη του, του γκουρού της ελληνικής ακροδεξιάς Κώστα Πλεύρη και διαφόρων στρατιωτικών Ε.Α. οι οποίοι συχνά φορούσαν φυμέ γυαλιά.
Ο Καρατζαφέρης εξαργύρωσε γρήγορα την δόξα που του απέφερε η μικρή οθόνη και το 1993 μπήκε με τα τσαρούχια στην ελληνική βουλή -με τα χρώματα φυσικά της Ν.Δ. Καθ’όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’90 και υπό τα παιανίσματα του –θρυλικού πια- «Χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη» («Με τον Έβερτ αρχηγό/Και τον Κώστα τον ψηλό/Σε φωνάζω σε καλώ», θυμάμαι πρόχειρα κάποιους στίχους) ο Καρατζαφέρης ήταν μόνιμος θαμών της Βουλής εξακολουθώντας να κάνει καριέρα TV Star. Όντας παραδοσιακός δεξιός- πρώην βασιλόφρων όπως ο ίδιος έχει ομολογήσει, άρχισε σύντομα να πηγαίνει όλο και δεξιότερα βλέποντας πως Μητσοτάκης, Έβερτ και (κυρίως) Κώστας Καραμανλής προσπαθούσαν να μετατοπίσουν το ειδικό πολιτικό βάρος της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο. Ο Καρατζαφέρης φιλοδοξούσε να αποσπάσει ψήφους από διάφορους βασιλοχουντικούς ή και ακροδεξιούς ακόμη, οι οποίοι ψήφιζαν Ν.Δ. μόνο και μόνο για να μην βγει το ΠΑΣΟΚ. Εξ’ ου και οι περίφημες προσκλήσεις τους προς τα «παιδιά» της Χρυσής Αυγής οι οποίες κυκλοφορούν ευρέως στο YouTube.
To 2000 o Kαρατζαφέρης αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Το αποφάσισε; Τον ξεπέρασαν τα γεγονότα λόγω κακών χειρισμών του; Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω με σιγουριά. Το δια ταύτα είναι πως λίγο μετά τις εκλογές, τα ‘χωσε χοντρά στον Καραμανλή αποκαλώντας το –τότε- δεξί του χέρι, Άρη Σπηλιωτόπουλο, «Σαλώμη». Ο Καραμανλής –ανασφαλής μετά την οριακή ήττα του από τον Κώστα Σημίτη- τον πέταξε με τις κλωτσιές έξω από τη Ν.Δ. και κάπου εκεί ξεκίνησε η «περιπέτεια» του ΛΑ.Ο.Σ.
Ο Γ.Καρατζαφέρης ίδρυσε το κόμμα του μόλις λίγους μήνες αργότερα. Πρώην διαφημιστής (εξακολουθεί ακόμη να κομπάζει για το σλόγκαν επινόησής του «Απ’έξω εμφάνιση από μέσα άνεση») διάλεξε μια βαρύγδουπη ακροστιχίδα για όνομα και έκανε αισθητή την παρουσία του στις νομαρχιακές εκλογές του 2002, συγκεντρώνοντας 14% και εμποδίζοντας ουσιαστικά τον «αριστερό» εκλεκτό της Ν.Δ. Τζανετάκο να εκλεγεί.
Το 2004, η Νέα Δημοκρατία έπρεπε να βγει και ο ΛΑ.Ο.Σ. έμεινε εκτός αλλά έκτοτε σημείωσε ραγδαία άνοδο, μπήκε το 2007 στην Βουλή ενώ στις φετινές Ευρωεκλογές έκανε peak με ποσοστό που ξεπερνούσε το 7 %.
Ο ΛΑ.Ο.Σ. ξεκίνησε ως μια Dream Team της –σχετικά μετριοπαθούς- άκρας δεξιάς. Ανάμεσα στα πουλέν του φιγουράρουν ο ηγέτης του Ελληνικού Μετώπου (ελληνική εκδοχή του Front National του Τοτέμ της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, Ζαν Μαρί Λεπέν) και πρώην αρχηγός της νεολαίας της νεοναζιστικής ΕΠΕΝ των 80’s Μάκης Βορίδης, ο «γιος του πατέρα» Θανασάκης Πλέυρης και ο «κανείς δεν φωνάζει περισσότερο από μένα» Άδωνις Γεωργιάδης. Από το κόμμα δε, έχει περάσει στο παρελθόν και ο –εξαιρετικά συμπαθής σε μένα ομολογώ- χαρισματικός τηλεπλασιέ, Δημοσθένης Λιακόπουλος. Ωστόσο, για να καταφέρει να προσεγγίσει ψηφοφόρους από όλες τις πολιτικές τάσεις, ο Καρατζαφέρης, έχει τελευταία βάλει αρκετό νερό στο κρασί του, καλώντας στο κόμμα του πρόσωπα που κινούνται στον χώρο της Κεντροδεξιάς -ακόμη και του ΚΚΕ- αλλά και TV personalities που σίγουρα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ακροδεξιά με αποκορύφωμα την κρούση στον πληθωρικό και αθυρόστομο Ηλία Ψινάκη.
Κάποιοι τον αποκαλούν γραφικό. Άλλοι μιλάνε για ένα κίνδυνο για την Δημοκρατία, για το «αυγό του φιδιού». Για μένα, δε συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Εκ πρώτης όψεως, ο Καρατζαφέρης μοιάζει πράγματι γραφικός. Τα σλόγκαν που χρησιμοποιεί θυμίζουν έντονα τις διαφημίσεις της ασπρόμαυρης ελληνικής τηλεόρασης της δεκαετίας του ’70 -Το «Τώρα πια ξέρεις, Καρατζαφέρης» π.χ. μου φέρνει στο μυαλό το «Με Στάγερ Ελλάς, ποτέ δεν κολλάς». Πολλές ενέργειές του δε, φλερτάρουν με το γελοίο. Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που έκανε επερώτηση στην Ευρωβουλή για το που πήγαν οι ψήφοι υπέρ της Κύπρου στην Γιουροβίζιον του 2006. Για έναν άνθρωπο που δήλωσε ότι κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής στην Θράκη για να την προστατέψει από τους Τούρκους.
Κι όμως… ο Καρατζαφέρης ξέρει τι κάνει. Γνωρίζει πως έχει συγκεκριμένο τάργκετ γκρουπ, πως απευθύνεται σε άτομα περιορισμένης μόρφωσης, άτομα που δεν «την ψάχνουν ιδιαίτερα», άτομα που ενδεχομένως να μην έχουν και εξαιρετικά υψηλό I.Q. Κατά κάποιο τρόπο, θέλει να τα πείσει πως «Είμαι κι εγώ σαν κι εσάς, είμαι ένας από εσάς».
Ωστόσο, ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν με φοβίζει. Ο αρχηγός τους ΛΑ.Ο.Σ. δε διαθέτει την πληθωρική προσωπικότητα του Λεπέν, ούτε την γοητεία του -μακαρίτη πλέον-Αυστριακού Χάιντερ. Γνωρίζει πολύ καλά πως η δύναμη της –συνειδητοποιημένης- ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένη. Άλλωστε, αν κάποιος ρίξει μια ματιά στις συγκεντρώσεις του ΛΑ.Ο.Υ (αποφάσισα να το κλίνω) θα δει πως ο μέσος όρος ηλικίας ξεπερνάει χαλαρά τα δεύτερα «άντα».Ο Καρατζαφέρης, λοιπόν, καταλαβαίνει πως το κόμμα του έχει ένα πλαφόν -ένα όριο που δεν μπορεί να ξεπεράσει και μια ημερομηνία λήξης. Θεωρώ πως στόχος του είναι να συνεχίσει να κάνει επίδειξη δύναμης μέχρι να πραγματοποιήσει –όποτε το επιλέξει ο ίδιος και υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες- ένα θριαμβευτικό comeback στη Νέα Δημοκρατία.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με έναν πολιτικό ευφυή, οπορτουνιστή, με ένα λαμπρό (για τον ίδιο) μέλλον μπροστά του. Κυρίως, έναν με άκρως συντηρητικές απόψεις.
Εγώ επαναλαμβάνω: Ο Καρατζαφέρης δεν με φοβίζει. Γιατί; Κατ’αρχήν δεν είναι ιδεολόγος. Στο πρόσφατο debate δε δίστασε να αδειάζει την Εκκλησία της Ελλάδας ζητώντας να φορολογηθεί η περιουσία της. Αυτό δεν το έκανε σε μια κρίση προοδευτισμού αλλά επειδή βλέπει πως η Εκκλησία, ξεκινώντας από την υπόθεση Γιοσάκη και φτάνοντας ως το Βατοπέδι, έχει γίνει πλέον αντιπαθής στον Ελληνικό λαό -ακόμα και στο πιο συντηρητικό κομμάτι του. Είμαι σίγουρος πως εάν αύριο επιτραπεί η ψήφος στους οικονομικούς μετανάστες, ο Καρατζαφέρης θα γεμίσει αμέσως το ψηφοδέλτιό του με αλλοδαπούς υποψηφίους, με την ελπίδα να αυξήσει κι άλλο την δύναμή του.
Για μένα, το κακό με τον Καρατζαφέρη είναι ότι εκφράζει τον μέσο Έλληνα. Είναι αντισημίτης επειδή ο μέσος Έλληνας μισεί τους Εβραίους. Τα χώνει στους ξένους γιατί ο μέσος Έλληνας δεν τους γουστάρει -άλλο τι λέει (ο μέσος Έλληνας) δημοσίως. Ο Καρατζαφέρης όμως ελίσσεται. Σήμερα λέει έτσι, αύριο θα πει αλλιώς. Δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας δύσκολα θα αλλάξει απόψεις.
Γιατί το αυγό του φιδιού υπάρχει! Στις αλλεπάλληλες επιθέσεις νεοναζί σε βάρος μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Στα δελτία ειδήσεων που κατηγορούν αποκλειστικά τους ξένους για την (όποια…) εγκληματικότητα.
Στο πρόσφατο debate η άκρα δεξιά δεν εκφράστηκε τόσο μέσα από τα χείλη του αρχηγού του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (είναι πράγματι πολύ αστείος ο τίτλος του εν λόγω κόμματος!) όσο από τις συνεχόμενες επιθετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων στον εκπρόσωπο των Οικολόγων με θέμα το Μακεδονικό. Το αυγό του φιδιού υπάρχει στις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις, στις δηλώσεις ντοπαρισμένων αθλητών για «ελληνικό DNA» ακόμα και στη συνεχιζόμενη μνεία της «Ελληνικής Ψυχής» στις περιγραφές των αθλητικών συναντήσεων. Στα εκατοντάδες αντι-τουρκικά, αντι-σκοπιανά, αντι-αλβανικά γκρουπ στο Facebook.
Η μεγάλη ζημιά που κάνει ο Γιώργος Καρατζαφέρης σε αυτό τον τόπο είναι ότι δίνει άλλοθι σε άπειρους συμπατριώτες μας οι οποίοι λένε με άνεση:
«Δεν είμαι ακροδεξιός γιατί δεν πάω τον Καρατζαφέρη»
κατά τα: «Είμαι αριστερός γιατί μισώ τους Αμερικάνους»
και «Είμαι αναρχικός γιατί φωνάζω: Μπάτσοι,γουρούνια,δολοφόνοι».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου